کسی یادش هست؟ یک سال و چند ماه پیش، در پاییز و زمستان ۱۴۰۱ برخی گمان می‌کردند جمهوری اسلامی ایران عید نوروز  را نمی‌بیند. گمان می‌کردند تا پیروزی فقط یک ایستگاه فاصله است: نبرد. گمان می‌کردند تا انقلاب یک قدم بیشتر نمانده و پس از آن آزادی است و آزادی. آن هم آزادی‌ای که در آن آرمان علی‌وردی‌ها در خون خود دست و پا می‌زنند تا به اعتقادشان توهین نکنند. گمان می‌کردند «جهان» با آن‌ها هم‌صدا شده است. منظورشان از جهان همان چند کشور جنایت‌پیشه‌ای بود که در برابر ماه‌ها نسل‌کشی رژیم غاصب سکوت کردند و پاسخ مردمان آزاده و صهیونیست‌ستیز خود را با سرکوب دادند. چه رؤیاهایی داشتند. 
عدد لایک‌ پست‌های رهبران نهضت‌شان را می‌دیدند و ذوق می‌کردند. رهبران که بودند؟ فوتبالیست‌های بازنشسته، رپرهای پروژه‌بگیر، بازیگرانی با سوابق خاک‌برسری و مفاخری از این قبیل که محض رضای خدا یک نفرشان را  حتی در قاره آسیا نمی‌توانستی پیدا کنی، چه برسد به ایران. عجب نهضتی بود. قرار بود ۲۲ بهمن ۱۴۰۱ دیگر تعطیل نباشد. چه آرزوهای سرگرم‌کننده‌ای داشتند. کسی یادش هست؟ همین چند ماه پیش، سر انتخابات مجلس، چگونه نظام را مسخره می‌کردند و تحریم انتخابات را بدیهی می‌گرفتند. کدام‌شان باور می‌کرد کشور اینگونه وارد فاز و فضای انتخابات بشود و نشاط سیاسی دوباره در جامعه اوج بگیرد؟ نظامی که عده‌ای در آرزوی نابودی آن موی سپید کردند، رئیس‌جمهورش را از دست داد و نه تنها آب از آب تکان نخورد، بلکه کشور عرصه نمایش باور مردم به آرمان‌های انقلابی آن شد. سپس فرآیند انتخابات آغاز شد؛ یک انتخابات تمام‌عیار که از شور و شعور سیاسی چیزی کم ندارد. شنبه نهم تیرماه، احتمالا برخی از مردم خوشحال و خرسندند و برخی دیگر از نتیجه ناراضی هستند (به شرطی که انتخابات به دور دوم نرود) اما دشمن قطعا افسرده است؛ چراکه می‌بیند جمهوری اسلامی ایران اگرچه گاهی تند و گاهی کند، اگرچه گاهی سخت و گاهی روان، اگرچه گاهی پرچالش و گاهی آسوده‌خاطر، به سمت مقصد خود در حرکت است. فتنه‌ها دیری نمی‌پایند. کف‌ها می‌روند و دریا می‌ماند؛ موج‌ها می‌روند و صخره‌ها می‌مانند. چهاردهمین انتخابات ریاست‌جمهوری تنها در داخل مرزهای ایران برنده و بازنده دارد، در خارج از مرزها چیزی جز بازنده بودن دشمن نمی‌بینیم. رؤیای انفصال ملت و حکومت تبدیل به کابوس حمایت و مشارکت شده است و این یعنی غرب باید تمامی مبانی نظری جامعه‌شناختی و علوم سیاسی خود را بازخوانی کند. هرچند حاکمیت در طول این سال‌ها بارها از ملت کارت زرد گرفته اما حیات سیاسی و اجتماعی در ایران هنوز از میان نرفته است. واقعیتی که سال ۹۸ اثبات شد و امسال دوباره تکرار شد. برنده انتخابات شنبه معلوم می‌شود؛ اما برنده امتحانات تاریخی از هم‌اکنون روشن است: ایران اسلامی و ملت ایران.