عکسی با نظم ارتشی، در روزهای بی‌نظم انقلاب. عکسی متفاوت که در آن خبری از موج خوردن جمعیت مشتاق دیدار با امام نیست، بلکه همه آن اشتیاق در نظم نظامی جمع شده است. یک شکار لحظه‌ها، از ثانیه‌ای که همافران ارتش به امام احترام نظامی می‌گذارند. عکسی ثابت و صامت، که سندی از یک‌ جلوه از حقانیت انقلاب است. این عکس خیلی به موقع ثبت شده. اگر در میان سخنرانی امام و در حالی که همافران نشسته بودند ثبت می‌شد، باز هم سندی برای این رخداد بود اما دیگر این معنا را با خود حمل نمی‌کرد. معنای بیعت، معنای پیوستن، معنای تغییر و انقلاب، معنای اطاعت و پذیرش ولایت. اگر در حال شعار دادن جمعیت یا هر حالت دیگری گرفته می‌شد، معنای فعلی خود را نداشت. شاید عکسی می‌شد مانند عکس‌های دیگر که صرفا ارزش تاریخی دارند و تنها در کتب تاریخ می‌توان یافتشان. اما این عکس خیلی حرف دارد. بیانگر قدرت امام است، بیانگر همراهی کل ارتش و گویی در عکس تنها شماری همافر نمی‌بینیم. گویی این لشکر ایران است که حالا فرماندهی جدید برای خود برگزیده است. این عکس هم سند است و هم رجز. سند است از این جهت که‌ کسی نمی‌تواند منکر آن شود. واقعه تاریخی، از قالب یک خبر و چند کلمه بیرون آمده و به تصویر کشیده شده است. اما اکسیر هنر و قاب‌بندی درست و شکار لحظه دقیق، آن را تبدیل به یک رجز هم کرده است. نه تنها این واقعه رخ داده، بلکه این واقعه بیانگر قدرت امام خمینی، عظمت انقلاب، قدرت تسخیر قلوب حضرت امام و نهضت بر حق او، تنفر ارتشی‌ها از شاه، قدرت نهضت به‌رغم سادگی شدید محیط و فضای عکس و نظم در عین سادگی است. این عکس نه تنها یک واقعیت را برای همیشه اثبات می‌کند، بلکه یک حقیقت را نیز فریاد می‌زند. نه تنها گذشته را روایت می‌کند، بلکه به این صحنه جلوه‌ای ابدی می‌بخشد. گویی از یک پیوند همیشگی حکایت می‌کند میان دو مقام. امام را تبدیل به نماد ولی می‌کند و همافران را تبدیل به نماد سرباز و گوش به فرمان. عکس می‌گوید اگر هم روزی خمینی نبود و همافران هم نبودند، این پیوند همیشه برقرار است و پیش از این نیز برقرار بوده است. با اتکا با این پیوند بود که انقلاب به پیروزی رسید و با اتکا به این پیوند خواهد بود نهضت ادامه‌ خواهد داشت.
این کاری است که هنر می‌کند. حرکت از سطح واقعیت به سطح‌ حقیقت. این کاری است که یک قاب درست عکاسی می‌تواند انجام دهد: امتداد یک صحنه گذرا. جاودانه ساختن یک ثانیه و تبدیل تمام اشیای یک صحنه به نماد. روایت‌سازی که از سوی رهبر گرامی انقلاب اسلامی، «جهاد تبیین» نام‌ گرفته، الزاما با کلمات نیست. یک تابلوی نقاشی، یک مجسمه، یک عکس، یک بیت شعر و هر صناعتی که پرده از حقیقتی بردارد، مصداق روایت‌سازی و جهاد تبیین است. همانگونه سلاح تبیینی حضرت زین‌العابدین علیه‌السلام، اشک بود. او با گریستن در امر تبیین جهاد می‌کرد.
انقلاب و حرکت ما، سرشار از زیبایی است، پس نیازی به «تبلیغ» ندارد. کافی است با هوش و ذوق و استعداد، با ابزار هنر زیبایی‌های آن را استخراج کرده و دیگران را از آن «آگاه» کرد. همانند آنچه این عکاس انجام داده. استخراج معنای زیبای حرکت همافران، با ثبت یک ثانیه خاص‌.