|مسعود پيرهادي – سردبير|
سخنان رئيس‌جمهور محترم کشورمان در سازمان ملل به‌عکس برخي از کنش‌هاي سياسي حجت‌الاسلام روحاني در سفر نيويورک که قابل‌قبول نبود پاسخي روشن به مواضع آشفته هيئت حاکمه آمريکا در هفته‌هاي گذشته است. در اين زمينه، گفتني‌هايي هست:
يک. شفاف‌ترين بخش‌هاي سخنان روحاني، در دو جمله خلاصه مي‌شود، اول اين‌که «پاسخ ما به مذاکره تحت تحريم نه است» و ديگر آن‌که «ما نه مي‌بخشيم و نه فراموش مي‌کنيم.» چند سال پيش، وزير محترم امور خارجه در يک نشست خبري در ارتباط با رفتارهاي پيشين دولت آمريکا گفته بود که «ما آماده بخشيدن هستيم، اما آماده فراموش کردن نيستيم.» موضع جديد، يعني عدم فراموشي خباثت‌هاي دشمن، دقيقا سخن اسلام، راه امام، مشي مقام معظم رهبري و خواست قاطبه ملت ايران است.
دو. روحاني، در ارتباط با بيانيه ضد ايراني تروئيکاي اروپايي چيزي نگفت. اين مسئله و همچنين ديدارهاي او با سران انگليس، فرانسه و آلمان، از بخش‌هاي غيرقابل‌قبول سفر روحاني به نيويورک است. البته بايد از حق هم نگذشت که رئيس‌جمهور در نطقش در جمع سران کشورها، اروپايي‌ها را از انتقاداتش بي‌نصيب نگذاشت و سران اين کشورها را کساني معرفي کرد که زيبا سخن مي‌گويند ولي عمل نمي‌کنند و از اجراي تعهداتشان ناتوانند.
سه. قسمت قابل‌توجه سخنراني روحاني، توجه به منطقه بود، آنجا که او حتي به زبان عربي تأکيد کرد که «الجار ثم الدار». پس از شکست‌هاي پياپي و سرافکندگي برخي از کشورهاي منطقه، اکنون اين ايران اسلامي است که مقتدرانه همسايگان را دعوت به امنيت و آرامش مي‌کند؛ به‌ويژه آن‌که برخي سران عربي به پشت‌گرمي آمريکا و انگليس در برابر ايران اسلامي موضع دشمني مي‌گرفتند و حالا که در مواردي چون سقوط پهپاد و توقيف نفتکش، ديده‌اند حاميانشان در برابر اقتدار ايران، خود نياز به حمايت دارند، بهترين زمان براي دعوت از سران منطقه در جهت چرخش از غرب، به کشورها و همسايگان خودشان است.
چهار. نکته پاياني، اشاره به مسئله‌اي است که متأسفانه اگرچه حاشيه است، اما اهميتش از متن کمتر نيست. جناب روحاني! شما که ادعا مي‌کرديد زبان دنيا را بلديد، تصاويري که مرتبا شمارا در حال ملاقات با سران اروپايي، با چهره‌اي بسيار بشاش و خنده‌اي بر لب، در برابر ديگراني نشان مي‌دهد که با جديت، شما و اين نوع خنديدن را نظاره مي‌کنند، تصور خوبي در ذهن مردم ما تداعي نمي‌کند. زبان بدن، نحوه معاشرت و برون‌داد رسانه‌اي يک ملاقات، گاهي از متن ملاقات مهم‌تر است، به‌ويژه آن‌که به مدد فناوري‌هاي ارتباطي، اين تصاوير در مدت کوتاهي بين مردم دست‌به‌دست مي‌شود و خاطرشان را مکدر مي‌کند.