مصطفی هدایی
رهبر معظم انقلاب اسلامی همچون همیشه افق و چشم‌انداز پیش روی کشور را با کلیدواژه‌های تاریخی مشخص کردند.
ایشان عنوان کردند که لغو و رفع تحریم‌ها را حتی یک روز نباید عقب بیندازیم. مقام معظم رهبری در این موضوع بیان داشتند که رفع تحریم‌ها باید صورت بگیرد، اما این موضوع نه  یک روز، بلکه ۴ سال است به‌خاطر بدعهدی آمریکایی‌ها به تأخیر افتاده است. 
این سخنان رهبر معظم انقلاب اسلامی به آن معناست که هیچ‌کس در حاکمیت مخالف رفع تحریم‌ها نیست ولی مهم‌ترین مسئله عدم عمل غرب به تعهداتش و مهم‌تر از آن سیاست راهبردی برای خنثی‌سازی تحریم‌هاست تا دشمن دیگر به خود اجازه ندهد تا از نقاط ضعف داخلی نهایت استفاده را ببرد. 
آمریکا اعتقاد دارد که بدترین نوع تحریم‌ها را علیه ایران اعمال کرده است و این یک بلوف است. این کشور در راستای سیاست‌های خصمانه خود همواره جنایت‌ها و تخاصمات متعددی علیه ملت‌های مختلف جهان داشته است، از قتل‌عام و کشتار دسته‌جمعی با سلاح‌های نظامی تا برده‌کشی و تحریم انسان‌ها و ملت‌ها در چند سده از حیات دولت آمریکا. 
طرز کار دولت آمریکا برای تأمین منافع ملی و به اسارت کشیدن کشورها و ملت‌ها برای ایجاد بازار بزرگ جهانی برای کشور خود، با استفاده از آمارها، تحلیل محتوای تاریخی و تجربیات کشورها و ملت‌ها قابل‌دسترس است. 
دراین‌بین تحریم به‌عنوان ابزار کارآمد سیاست خارجی آمریکا برای تأمین منافع ملی از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است، شاهد هستیم حتی در جنگ‌های داخلی آمریکا و جنگ با بومیان از آن استفاده می‌شد. 
ما شاهد تهی‌سازی پشتوانه دولت‌ها یعنی ملت‌ها از طریق تحریم توسط آمریکا بوده‌ایم. فشار اقتصادی بر عراق و درنهایت زمینه‌سازی برای جنگ علیه حکومت بعثی از نمونه‌های بارز تاریخ معاصر است. 
بیشترین فشارهایی که غرب از طریق تحریم بر کشورها و ملت‌ها تحمیل می‌کند در حوزه اقتصادی و معیشتی است. اقتصاد ایران دارای یک بیماری مزمن و خطرناکی است که با تحریم‌ها عود می‌کند و فشار ناشی از آن گریبان همه مردم را می‌گیرد. 
اعتیاد به نفت و محصولات جانبی آن، اقتصاد ایران را به یک اقتصاد تک‌بعدی و آسیب‌پذیر تبدیل کرده و دولت‌ها نیز به‌جای چندوجهی کردن اقتصاد تلاش کردند تا بیشترین سرمایه‌گذاری‌های داخلی و خارجی را در حوزه نفت و اکتشافات صورت دهند و عملا بخش‌های دیگر اقتصادی ابتر باقی‌مانده‌اند. 
از این طریق دشمن می‌تواند تنها با بستن راه‌های تجاری ایران در فروش نفت، کشور را تحت تحریم‌های سخت قرار دهد. اما این تنها یک بخش ماجراست، مدیریت دولتی و رانت‌های موجود در آن، معضل دیگری است که تحریم‌ها را اثرگذار در بخش معیشتی می‌کند. 
دولت حسن روحانی از سال ۹۲ و با بر روی کار آمدن وعده رفع تحریم‌ها و گشایش‌ها را داد. او توانست از دوقطبی کاذبی که تیم تبلیغاتی‌اش ایجاد کرد، نهایت استفاده را ببرد و مردم را بر سر دوراهی ادامه زندگی در تحریم یا در گشایش اقتصادی قرار دهد. 
دولت او در چند سال نخست کشور را در انتظار توافق هسته‌ای و پس از توافق در انتظار به ثمر رسیدن تعلیق تحریم‌ها قرارداد. دور انصاف است اگر نگوییم برای چندماهی فضای تنفسی ایجاد شد ولی به‌سرعت توسط کشورهای غربی و به‌ویژه آمریکامسدود شد. آن‌ها به‌خوبی درک کرده‌اند که نقطه‌ضعف دولت حسن روحانی در ایجاد فشار برای گرفتن امتیازهاست و به‌سرعت طر‌ح‌های جاه‌طلبانه در قالب درخواست برای محدودیت‌های موشکی و منطقه‌ای آغاز شد. 
روی کار آمدن دونالد ترامپ؛ رئیس‌جمهور قمارباز و غیرعادی آمریکا این بهانه را به غرب داد تا بهانه عدم لغو تحریم‌ها را  به گردن او بیندازند ولی در کنار آن فشار بر تهران افزایش یافت.
این بهانه حتی از سوی دولت حسن روحانی نیز به کار گرفته شد تا دلایل تمامی ناکارآمدی مدیریتی خود را بر گردن ترامپ بیندازد و در اظهارنظری اعلام کرد که هر کس فحشی دارد به سمت کاخ سفید روانه کند! 
ترامپ تنها سیاست‌های غرب را اجرایی کرد و هیچ دلیلی وجود نداشت که روحانی بخواهد ناکارآمدی و ضعف خود را در مدیریت اجرایی به گردن او بیندازند.
روحانی می‌توانست در ۸ سال مدیریتش به نحوی عمل کند که تحریم‌ها تأثیرگذاری چندانی نداشته باشند ولی او ۸ سال را تلف کرد و در توهمات مدیریتی وعده‌های وابسته به غرب، کشور را به امان خدا رها کرد. 
ترامپ آمده بود تا دولت تدبیر و امید خود را در پشت آن پنهان کند. کل دنیا با ده‌ها دولت و حکومت ترامپ را تجربه کردند ولی هیچ‌کدام به‌اندازه دولت روحانی خود را متأثر از او نمی‌دانست. حال در زمانه‌ای که ترامپ باید کاخ سفید را ترک کند، روحانی در چند ماه پایانی دولتش بازهم دخیل بر سر در کاخ سفید بسته تا حاجتش را در ثانیه‌های پایانی بگیرد. خوشبختانه دیگر دولتی همچون حسن روحانی بر سرکار نخواهد بود تا پالس ضعف را به سمت غرب ارسال کند و بخواهد با دوقطبی‌های کاذب مردم را به انحراف بکشاند. ماه‌های پایانی دولت ماه‌های سعادت ملت ایران است تا برای مدیریت اجرایی یک فرد لایق و کارآمد را روانه پاستور کنند و از سال ۱۴۰۰ با کمک خداوند شاهد شکوفایی واقعی در اقتصاد و معیشت مردم باشیم.