این روزها شرق آسیا به یکی از اصلی ترین کانون های بالقوه جنگ و بحران در نظام  بین الملل تبدیل شده است علی رغم هشدارهایی که برخی اعضای ناتومانند فرانسه و آلمان به واشنگتن در خصوص تشدید روند بحرانسازی آمریکا و انگلیس در شرق آسیا و کشانده شدن ناخودآگاه ناتو به این مواجهه داده اند، شاهد استمرار این روند مداخله گرایانه و خطرناک هستیم. در یکی از تازه ترین این موارد، مقامات آمریکایی می‌خواهند با ترکیب مواد شیمیایی سوخت‌رسان موشک‌ها و راکت‌ها، برد مهمات خود در اقیانوس آرام را بیشتر کنند. به این ترتیب یک سوخت جدید به نیروهای آمریکایی کمک می‌کند تا بتوانند به اهداف دوردست‌تر شلیک کنند.دو دستیار کنگره و دو مقام آمریکایی که خواستند نامشان فاش نشود در گفت‌وگو با رویترز اعلام کردند که پنتاگون و کنگره به دنبال این هستند که بتوانند با استفاده از پیشرانه‌های قوی‌تر و کلاهک‌های سبک‌تر برد برخی از تسلیحات کنونی را تا ۲۰ درصد افزایش دهند. 

 لایحه جنجالی در سنای آمریکا 
هفته گذشته، سنا لایحه‌ای را بررسی کرد که طی آن حداقل ۱۳ میلیون دلار برای برنامه‌ریزی، توسعه و ساخت ترکیب شیمیایی برای افزایش برد مهمات اختصاص پیدا می‌کند. این ترکیب شیمیایی که با نام «انرژتیکس» (energetics) شناخته می‌شود، می‌تواند برای رانش موشک‌ها یا جایگزینی مواد منفجره در کلاهک‌ها مورد استفاده قرار گیرد.اگرچه کسری لایحه دفاعی ۸۸۶ میلیارد دلاری از کنگره عبور می‌کند، اما این بودجه جدید روندی را آغاز می‌کند که در نهایت می‌تواند منجر به میلیاردها دلار هزینه جدید برای تسلیحات نظامی شود. 

سنا تحت کنترل دموکرات‌ها و مجلس
نمایندگان هم تحت کنترل جمهوری‌خواهان است که آنها باید در مورد سطوح بودجه نهایی با هم مذاکره کنند، اما چیزی که مشخص است، این است که هر دو حزب توافق کلی درباره بازدارندگی چین دارند. مایک گالاگر، نماینده این کشور به رویترز گفت: «فاصله در اقیانوس هند و اقیانوس آرام و اندازه ناوگان دریایی چین، به این معنی است که آمریکا به موشک‌های ضدکشتی بیشتری نیاز دارد تا بتواند به اهداف دوردست‌تر برسد.»

 آمریکا قدرت مدیریت بحران‌ها را ندارد 
با این حال شواهد موجود نشان می دهد استدلال مقامات آمریکایی در خصوص ارتقای سطح بازدارندگی نظامی در شرق آسیا، نوعی آدرس غلط در نظام بین الملل محسوب می شود!
اساسا تنش زایی در حیاط خلوت چین و اقیانوس آرام و مقدمه سازی برای منازعه ای جدید وخلق گره ای راهبردی در آن مناطق، مصداق بازدارندگی محسوب نمی شود! فراموش نکنیم که در پرونده جنگ اوکراین نیز مقامات آمریکایی و اروپایی مدعی بودند گسترش ناتو به شرق از طریق عضویت اوکراین در این مجموعه، با هدف ایجاد بازدارندگی در برابر روسیه صورت می گیرد اما این مقدمه سازی، منتج به واکنش روسیه و در نهایت وقوع جنگی جدید در جهان شد که امروز به قول کسینجر، آمریکا قدرت مدیریت تبعات آن را ندارد. 

چین، آمریکا را در اقیانوس آرام به عنوان یک تهدید می‌بیند و در پاسخ، حضور نظامی خود را در این اقیانوس افزایش داده است .مقامات چینی اخیرا برای نخستین بار به صورت جدی به واشنگتن هشدار داده اندکه هرگونه همکاری نظامی با تایپه را متوقف سازد. با این حال طرح جدید کنگره آمریکا به وضوح بیانگر عزم دو حزب سنتی آمریکا مبنی بر تزریق تنش در حیاط خلوت چین می باشد. بدون شک این تزریق تنش، با بی تفاوتی چینی ها همراه نیست و هزینه هایی غیر قابل پیش بینی برای واشنگتن به همراه خواهد داشت. بی دلیل نیست که افرادی مانند هنری کسینجر و فوکویاما به مقامات آمریکایی در خصوص وقوع جنگ جهانی سوم بر اثر ناتوانی آنها در کنترل صحنه منازعه با پکن هشدار داده اند. 

 فراتر از یک تهدید
تهدید سازی جدید آمریکا برای چین در شرق آسیا ، این بار ماهیتی متفاوت با گذشته دارد.  سی‌ال-۲۰ که توسط آزمایشگاهی دولتی در کالیفرنیا در دهه ۱۹۸۰ ارتقا یافته، یکی از  بحث‌ انگیز‌ترین ترکیبات شیمیایی مورد بررسی است. در این میان کنگره به تحقیقاتی تمایل دارد که نشان می‌دهد تقویت یک موشک با سی‌ال-۲۰ همراه با تغییراتی دیگر، می‌تواند برد آن را حدود ۲۰ درصد افزایش دهد. براساس مقاله‌ای که توسط مرکز فناوری انرژی منتشر شده، مواد پرانرژی جدید می‌تواند به یک بمب ۴۰۰ پوندی، درجه مرگباری‌ای به اندازه یک بمب هزار پوندی فعلی را بدهد. این گزارش ادامه داد که چین سی‌ال-۲۰ را در مقیاس صنعتی می‌سازد و آن را در سیستم‌های تسلیحاتی ایجاد کرده است. در آمریکا هم شرکت نورثروپ گرامن یکی از سازندگان اصلی سی‌ال-۲۰ است. طبق قانون، بودجه اختصاص یافته سنا برای ایجاد دفتری برای بررسی مواد انرژی‌زا در وزارت دفاع و پاسخگویی به معاون وزیر دفاع کاتلین هیکس استفاده می‌شود. این دفتر یک نهاد هماهنگ کننده میان ارتش، نیروی دریایی و نیروهای هوایی برای کاهش تشریفات سازمانی خواهد بود.

 دامنه بحران عمیق تر می شود
آنچه مسلم است اینکه دامنه و عمق بحران به وجود آمده میان آمریکا و چین در حال افزایش است. این بحران در حالی تشدید می شود که واشنگتن قبلا نیز بحران‌های متعددی را در نظام بین الملل خلق کرده اما در مدیریت آنها ناتوان مانده است. به عنوان مثال، در جریان وقوع جنگ اوکراین، بسیاری از پیش فرض‌ها و ثوابت محاسباتی آمریکا ( چه به لحاظ میدانی و چه راهبردی) با آنچه در عمل به وقوع پیوسته همخوانی نداشته است. در گذشته ای نه چندان دور نیز حضور اشغالگرایانه آمریکا در افغانستان پس از دو دهه با خروجی عجولانه ( از موضع ضعف و استیصال) تبدیل شد. هنوز بسیاری از تحلیلگران مسائل استراتژیک و راهبردی جهان از اشغال افغانستان به عنوان نقطه ای سیاه در کارنامه آمریکا یاد کرده اند. این قاعده در خصوص اشغال عراق و دموکراسی سازی ادعایی واشنگتن در این کشور عربی نیز صادق است. 

در حال حاضر، آمریکا در صدد خلق بحرانی است که در یک سوی آن چین قرار دارد.چینی ها در مسیر رسیدن به هژمونی اقتصادی  در نظام  بین الملل قرار دارند و مهم ترین دلیل مانع تراشی های متعدد آمریکا در برابر پکن نیز همین مسئله است. با این حال سؤال اصلی اینجاست که آیا مقامات آمریکایی می توانند ماهیت و چگونگی  واکنش چین نسبت به تهدیدات آمریکا را  پیش بینی کنند؟!