گروه فرهنگی 
سروش صحت، استاد ساختن کارهای حال‌خوب‌کن است. چه سریال باشد، چه فیلم سینمایی و چه برنامه تلویزیونی. «ساختمان پزشکان»، «چهارخونه»، «جهان با من برقص» و «کتاب‌باز» هر یک در سطوح فنی و هنری متفاوتی بودند و مدیومشان هم متفاوت است؛ اما همگی اصل حال‌خوب‌کن بودن را دارند. «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» هم از این قاعده مستثنا نیست. تلاش شده حتی اسم سریال هم حس و حال مخاطب را عوض کند و اینگونه، طولانی بودن خود را جبران کند. سخت است در عبارت یا جمله‌ای که دال مرکزی آن همان مرگ است، حس خوب و امیدبخش بگنجانی. اما بهار با خود معنای زندگی را هم دارد و باعث می‌شود یاد مرگ با زیبایی و نشاط و زندگانی بهار درآمیخته شود. درست بعد از انتشار قسمت اول سریال، وقت خوبی برای قضاوت در مورد آن نیست. اما صرف ساخت یک طنز خوش‌حس و حال در این ایام، خرسندکننده  و تحسین‌برانگیز است. انتقاد سر جای خود، اما به چنین کارهایی نیاز داریم. آنچه احساس می‌شود، این است که اولویت برای سازندگان این سریال هم جدا کردن مخاطب از روزمره‌اش باشد و شاید انتشار حالی بهتر در آن. از نظر مضمون و ساخت، شاید بتوان این سریال را ضعیف‌تر از دیگر آثار کارگردانش توصیف کرد. صحت در کارهایش، شبکه‌های خاصی از آدم‌ها را خلق می‌کند که نسبت به هم احساساتی ماندگار، وفادارانه اما با تنش‌هایی سطحی که می‌تواند دستمایه طنز باشد می‌سازد. 
این سریال در نگاه اول، داستانی با محوریت یک دوبلور یا صداپیشه است که گرفتار زندگی عاطفی خود است. در حالی با نامزد خود روابطی ناپایدار دارد که ناگهان و به شکلی غیرمنطقی که حتی در قاموس طنز هم نمی‌گنجد، دلبسته شخصی دیگر می‌شود. این می‌تواند صرفا یک شروع بد باشد برای اثری خوب؛ امیدواریم. اما کار می‌تواند بخنداند و قصه بگوید، فعلا می‌توانیم به همین راضی باشیم. چون همین هم کار کمی نیست. و اصلا شاید باید گفت مگر تمام عمر چندتا بهار است که از یک سریال، قدری بی خیالانه لذت نبریم؟ این سریال هم در پلتفرم فیلیمو و هم در نماوا منتشر شده است. این یعنی این دو پلتفرم از آمار بازدید و استقبال مخاطبان تقریبا مطمئن بوده‌اند. در اینجا باید از سازمان محترم صداوسیما پرسید مخاطبان این سریال می‌توانستند برای تو باشند و در این صورت، تعداد بیشتری از مردم از آن لذت می‌بردند و مگر در میان تمام هنرمندان، چندتا صحت داریم؟