|محسن پير هادي – مديرمسئول|
يکي از نعمات زندگي در عصر چهل‌سالگي انقلاب، روشن بودن و وضوح بسياري از مسائلي است که براي نسل‌هاي پيش از ما، محل ابهام و اشکال بوده است. نه در عصر قاجار و پهلوي، حتي در دوران پس از انقلاب اسلامي نيز، بسياري از مردم و مسئولان کشور، حتي به مخيله‌شان خطور نمي‌کرد که مي‌شود قدرت اول اقتصادي و نظامي دنيا را به علت رفتار ماجراجويانه و غيرمسئولانه‌اش تنبيه کرد. آن فعال سياسي عصر قاجار و پهلوي که معتقد بود شهروند ايراني براي آن‌که پيشرفت کند بايد از فرق سر تا نوک پا فرنگي شود، اگر امروز را مي‌ديد که فرزندان انقلاب اسلامي، با اعتمادبه‌نفس، پهپاد آمريکايي را ساقط و کشتي انگليسي را توقيف مي‌کنند، احتمالاً از شدت ترس يا تعجب يا هيجان در دم جان مي‌داد. حتي مقام معظم رهبري روايت کرده‌اند که در دوران رياست جمهوري، هنگامي‌که در سخنراني سازمان ملل، بمباران افغانستان توسط شوروي سابق را محکوم کردند، بسياري در ايران خرده گرفتند که چرا رئيس‌جمهور عليه ابرقدرت شرق موضع‌گيري کرده است.
در ايام اخير و پس از رويکرد و اقدامات عملي مقتدرانه ايران، شاهد تغيير ادبيات ترامپ و هم‌پيمانانش در مورد ايران بوده‌ايم. ترامپي که يک روز در اوج وقاحت، از برداشتن ايران از نقشه جهان سخن گفته بود، پس از سرنگوني پهپاد آمريکايي، از مسئولان ايراني به علت مورد اصابت قرار نگرفتن پهپاد ديگر آمريکايي که سرنشين داشت، تشکر کرد. در همين چند هفته اخير، تقريباً اکثر شخصيت‌هاي غربي يا عربي که به ضد ايراني بودن مشهورند، از عدم امکان رويارويي با ايران سخن گفته‌اند و رسماً اعلام کرده‌اند که با ايران، نه مي‌خواهيم و نه مي‌توانيم بجنگيم.
حال و درزماني که دشمنان، ضرب شست ايران اسلامي را ديده و ملت خودمان، طعم اقتدار را چشيده‌اند، چند مسئول سابق و لاحق، از سر ترس و يا به شوق ديده شدن و باانگيزه مخالف خواني، مواضعي اتخاذ کرده‌اند که دقيقاً نقطه مقابل عزت است. يکي از رؤساي جمهور پيشين در روزنامه گاردين، از ضرورت ائتلاف براي صلح نوشته و به‌صورت ضمني از جهانيان خواسته است که نگذارند ترامپ به ايران حمله کند. يکي ديگر هم در گفت‌وگويي، مذاکره مستقيم با شخص ترامپ را تنها چاره کشور دانسته است. وزير فعلي امور خارجه هم که به آمريکا سفرکرده بود، در گفت‌وگو با يک سناتور نزديک به ترامپ، از آمادگي مشروط ايران براي گفت‌وگو با ترامپ سخن گفته است. بسياري از ديگر مواضع اخير جناب ظريف هم اگر از موضع ضعف نباشد، مطمئناً از موضع قدرت و عزت نيست.
دقيقاً همين مواضع ضعيف و صداهاي مخالف با خواسته اکثريت ملت ايران بود که باعث شد ترامپ که ابتدا مذاکره با ايران را به ۱۲ شرط منوط کرده بود و پس‌ازآن گفت اگر ايراني‌ها پاي ميز مذاکره بيايند، حاضرم بدون هيچ پيش‌شرطي با آن‌ها مذاکره کنم، دوباره باد به غبغب بيندازد و بگويد «تمايل به مذاکره و توافق با ايران روزبه‌روز برايم کمتر مي‌شود!»
مسئله خيلي روشن است، هر زمان مقتدرانه عمل کرده‌ايم، براي مذاکره به ما التماس کرده‌اند و وقتي پهپادشان را ساقط کرده‌ايم، تشکر کرده‌اند که پهپاد ديگرشان ساقط نشده است. از سوي ديگر، هرگاه منفعلانه برخورد کرده‌ايم و خود را مشتاق مذاکره نشان داده‌ايم، در عرصه بين‌الملل با ما بدرفتاري شده است. همان زمان هم که رئيس دولت اصلاحات از گفت‌وگوي تمدن‌ها مي‌گفت، رئيس‌جمهور آمريکا ما را محور شرارت مي‌ناميد. سوال از بعضي مسئولين فعلي و قبلي اين است: چرا مسئله به اين سادگي را متوجه نمي‌شويد؟ خداي‌ناکرده مگر از تحقير، خوشتان مي‌آيد؟ مگر تابه‌حال از اقتدار ضرر کرده‌ايد؟