|محسن پيرهادي – مديرمسئول|
روز گذشته، انتخابات دور جديد شوراياري ها در سطح محلات شهر تهران برگزار شد. اگرچه برخي رويکردهاي سياسي و اشکالات، نگذاشت مشارکت نيم ميليوني تهراني‌ها در اين انتخابات، آن طور که بايد به کام شان شيرين شود، اما جاي خوشحالي است که اين مولود مبارک دهه هشتاد، به دور پنجم خود رسيد. بايد از همه کساني که در رشد نهاد مردم سالاري و سپردن امور محلي به مردم نقش داشته اند، تشکر کرد. شوراهاي شهر و روستا که در سال ۷۷ و در دوران دولت اصلاحات، شکل يافته بود، اگرچه در دوره اول درگير حواشي شد، اما نهايتا، به پيشرفت تهران در ابعاد مختلف اجتماعي و عمراني کمک شاياني کرد و در واقع، در مسير تحقق حکمراني مطلوب در پايتخت، يک گام رو به جلو بود. مردمي کردن اداره امور، حتي اگر با اشکالاتي همراه شود، در نهايت به نفع مردم است و اگر کار در مسير درستي قرار گيرد، دوره به دوره، کاستي ها و کمبودها نيز برطرف شده و نقاط قوت، بيشتر جلوه گر مي شوند و دقيقا از همين روست که از برگزاري انتخابات دور پنجم شوراياري هاي تهران، استقبال مي کنيم.
در هر دهه از انقلاب، شاهد رويش جديدي در حرکت به سمت مردم سالاري حداکثري و استفاده از ظرفيت هاي نهفته محلي در پايتخت بوده ايم. اگر دهه هفتاد، براي شهر تهران، دهه تولد شوراي شهر بود، دهه هشتاد، شوراياري ها با ابتکار محمدباقر قاليباف، شهردار وقت تهران به وجود آمد و با همراهي شوراي سوم و چهارم و به ويژه رئيس شورا، دوره به دوره، رنگ و بوي جدي تري گرفت.
شوراياري، يکي از مظاهر مردم سالاري در ابرشهر تهران است، نهادي مردمي و جوشيده از دل محلات که چنديست انتخابات و تبليغات آن، شور و نشاط را در سطح محلات و به ويژه جوانان ايجاد کرده است. طبق اعلام مديريت شهري، نيمي از نامزدهاي اين دوره، جوانان و ۲۵ درصد بانوان بوده اند. اصل اين موضوع، بدون ترديد، بسيار خوشحال کننده است و هر چه مردم، بيشتر حضور داشته باشند، مايه خرسندي است. اگرچه از مديريت شهري و بدنه پرتلاش شهرداري تهران، بايد تشکر کرد، اما جاي اين گلايه هم وجود دارد که برخي احزاب اصلاح طلب، تا حدي به اين موضوع اجتماعي و شهري، ورودي سياسي و غيرحرفه اي داشته اند.
در اين دوره بايد اختيارات و اعتبارات شوراياران افزايش يابد. تجربه شخصي اينجانب به عنوان عضو دوره پيشين شوراي شهر تهران و بررسي مسائل و مشکلات ۲۲۰ محله شهر تهران، مؤيد اين ادعاست که همکاري با شوراياري و استفاده از ظرفيت عظيم آن، با تمام نقاط قوت و ضعفش، نزديک ترين، سريع ترين و کم هزينه ترين مدل مردم گرايي و محله محوري در رفع مشکلات پايتخت نشينان و پيشبرد توأمان نرم افزاري و سخت افزاري شهر تهران است. بايد اين نهاد را به فال نيک گرفت و از تجربه آن، در کلان شهرهاي ديگر بهره جست.