ابو محمد جولانی، سرکرده هیئت تحریرالشام در یکی از مواضع جنجالی خود مدعی شده که به دلیل حضور ۴۰ درصدی اتباع خارجی در این مجموعه، بخشی از فرماندهان تشکیلات نظامی-امنیتی سوریه را از بین اتباع خارجی انتخاب نموده است. جولانی تلاش کرده به این اقدام وقیحانه که نقض عینی حق حاکمیت سرزمینی و ملی سوریه محسوب می‌شود،جلوه‌ای دیگر دهد. او مدعی شده که انحلال گروه‌های مسلح و ادغام آن در ارتش یکی از اهداف دولت انتقالی سوریه است! در این خصوص دو نکته اساسی وجود دارد که لازم است موردتوجه قرار گیرد:
نخست اینکه انتصاب تروریست‌های مسلح غیر سوری در مسند نظامی -امنیتی، منبعث از معامله ایست که میان هیئت تحریرالشام ، رژیم اشغالگر قدس و برخی بازیگران منطقه‌ای صورت گرفته است.

این معامله یا به عبارت بهتر دستورالعمل ابلاغی، معطوف به مناسبات پنهان و آشکاری است که بر مبنای استقرار یک ارتش چندپاره و ضعیف در دمشق شکل‌گرفته و هدف نهایی از آن، تسهیل پروژه خطرناک تجزیه سوریه است. زمانی که اعضای یک ارتش یا ساختار امنیتی، تعلق ملی و سرزمینی به کشور نداشته باشد. در چنین وضعیتی ، پاسخ این سؤال بیش‌ازپیش مشخص می‌شود:چرا در جریان اشغال قنیطره و منطقه جولان ، هیچ‌گونه اقدامی از سوی هیئت تحریرالشام در مهار اشغالگری صهیونیست‌ها صورت نگرفت یا حتی کمترین دغدغه‌ای در خصوص حفظ و صیانت از خاک سوریه وجود نداشت؟در اینجا، اساسا تعلق خاطری به خاک سوریه از سوی هیئت تحریرالشام وجود ندارد که بخشی از این مسئله، ناظر بر حضور تروریست‌های چندملتی در این مجموعه است.
دوم آنکه اساسا “ارتش سوریه “در مدل جدید ترسیم‌شده از سوی صهیونیست‌ها تعریف مشخص دارد:مجموعه‌ای ضعیف و متغیری وابسته به بازیگران منطقه‌ای و خارجی که در بزنگاه‌های حساس، به‌جای حافظان خاک و مردم سوریه، به کاتالیزور و عاملی تسریع‌کننده در پیشبرد راهبردهای کلان و تاکتیک‌های مقطعی و خرد واشنگتن و تل‌آویو در منطقه تبدیل شوند.

آنچه می‌تواند مانع از تحقق این مسئله شود، عدم وجود حس ملی‌گرایی، صیانت از موجودیت و خاک سوریه است. دقیقا همین سیاستی که جولانی بخشی از آن را در مواضع اخیر خود مورد تأکید قرار داده است.
درنهایت اینکه مواضع اخیر جولانی، معطوف به زمان حال و آینده بوده و نشان‌دهنده نوعی ریل‌گذاری در خصوص تجزیه سوریه به مناطق گوناگون محسوب می‌شود. در این معادله، جولانی و همراهانش صرفا کارگزارانی محسوب می‌شوند که در بطن یک ساختار ایفای نقش کرده و حق کمترین سرپیچی یا طغیانی علیه نقشه راه ترسیم‌شده از سوی صاحبان خود ندارند. بدون شک جوانان سوری و افرادی که در این کشور نسبت به حیثیت ، فرهنگ، تاریخ، تمدن و خاک خود غیرت دارند زیر بار تکمیل این ریل‌گذاری خطرناک نخواهند رفت. به عبارت بهتر، دشمنان امنیت و سرزمین سوریه سناریویی را پیش می‌برند که قطعا فرجام آن، تحقق اراده کارگردانان آن نخواهد بود. خیزش سوری‌ها علیه زدودن حداقلی‌ترین مؤلفه‌های قدرت سخت از کشورشان گزاره‌ای قطعی است که در آینده‌ای نه‌چندان دور شاهد تحقق آن خواهیم بود.