هر مسافر برای طی یک مسیر طولانی و دشوار، در چند منزل استراحت و اندکی تامل می کند. به پشت سر خود و مسیر طی شده نگاهی می اندازد و مسیر مانده تا دوردست ها را نظاره می کند. شاید حتی مقصد آن قدر دور باشد که دیده نشود اما سمت و سوی آن معلوم است. نقشه راه را از کوله بیرون می آورد و موقعیت خود را با نقشه تطبیق می دهد. ممکن است بخشی از راه را اشتباه رفته باشد که بر اساس نقشه، مسیر خود را اصلاح می کند. سر از نقشه بر می دارد و نفس نفس زنان، به دوردستی که افق مقصد آنجاست خیره می شود. رسیدن به مقصد و حلاوت آن را در نظر می آورد و با اندیشیدن به هدف و آرمان خود، جانی تازه می گیرد و خستگی را از تن در می کند و دوباره راه می افتد. هر مسافر و سالکی، برای طی مسیر بلند ناچار به چنین توقفگاه‌ها و منازلی احتیاج دارد.
جمهوری اسلامی، نهاد مقدسی است که علاوه بر جنبه نهادی، روحیه نهضتی خود را حفظ کرده است و از این منظر همچنان انقلاب اسلامی است که خودنمایی و بروز و ظهور دارد. انقلاب اسلامی، سالکی است که برای رسیدن به قله جامعه آرمانی، نیاز به منازلی برای بازیابی و بازبینی دارد. آن منازل، دهه فجر انقلاب اسلامی در تمام سال هاست و اینک انقلاب به منزل چهل و پنجم رسیده است.
هدف، همان است که از روز اول همه خواسته اند و چیزی تغییر نکرده، استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی. استقلال رای و فکر و نظر، آزادی عمل، حکمرانی مردم سالارانه و حرکت بر محور اسلام چارچوب معماری انقلاب بوده است. نقشه راهی که باید وضعیت موجود را با آن تطبیق داد، میثاق ملی و قانون اساسی ماست که مفسرین بزرگی هم داشته است. مهم ترین تفسیر از قانون اساسی، وصیت نامه الهی امام خمینی (ره) است.
در هر منزل و هرچه به مقصد نزدیک تر می شویم، یاد سالکان و مسافرانی که همراهمان بودند اما در پیچ و خم های مسیر جان خود را گذاشتند تا مسیر بماند و راه گم نشود بیشتر تجلی می کند. دلتنگی برای سیدالشهدای انقلاب اسلامی یعنی حاج قاسم، این روزها بیشتر می شود.