|مسعود پيرهادي – سردبير|
مرور زندگي سياسي و دوران مسئوليت شهيد رجايي بهترين گواه است براي اينکه در کوتاه‌ترين زمان هم مي شود کاري کرد که تا ابد، نامت را به نکويي ببرند؛ از طرفي رصد زندگي بعضي مسئولان بي مسئوليت فعلي هم بهترين شاهد براي آن است که مي شود در دوره کوتاه مسئوليتي بدنام شد. حضرت امام خميني (ره) بنيانگذار انقلاب اسلامي در آستانه اولين سالگرد شهادت شهيدان رجائي و باهنر و گرامي‌داشت هفته دولت (۷ شهريور ۱۳۶۱) در حضور نخست وزير و اعضاي هيئت دولت مي فرمايند: «وقتي بنا شد که يک نفر رئيس جمهور يا يک نفر نخست وزير شود، آقا منزلش آنطوري است و وضع عادي‌اش اين طوري است، اين ديگر نمي‌شود که از يک قدرت بزرگي بترسد. براي چه بترسد؟ اين را که از او نمي‌گيرند. آن بايد بترسد که مي‌خواهد چپاول کند و مي‌خواهد يک حکومت کذايي بکند، آن بايد بترسد. اما رجايي– خدا رحمتش کند– و امثال اين‌ها و باهنر و اين‌هايي که ما از دست داديم، که اين‌طور نبودند که زندگيشان جوري باشد که مبادا يک وقتي از دست ما برود؛ خاضع بشوند پيش ديگران و براي اينکه زندگي را بيشترش بکنند زورگويي کنند به مردم.» اما آيا امروز مي شود در حضور رئيس جمهور و هيئت دولت اين صحبت ها تکرار شود؟ اگر تعارف را کنار بگذاريم، نمي شود.
شرايط کشور به خصوص در حوزه اقتصادي عادي نيست و به تعبير مقام معظم رهبري در جنگ تمام عيار اقتصادي به سر مي بريم. امري که رئيس جمهور محترم هم به آن اذعان دارند و بارها تصريح کردند که در شرايط جنگي هستيم. قوانين عادي براي زمان جنگ، پاسخگو نيست. شرايط جنگي قوانين خاص خود را مي طلبد. گاهي در شرايط جنگي امور مباح، ممنوع است. کلام حکيمانه اي است که حسنات الابرار، سيئات المقربين؛ شايد اموري که براي برخي از مردم خوب باشد براي افرادي با مرتبه اي بالاتر قبيح شمرده شود. عموم مردم وقتي برچسب مسئول نظام جمهوري اسلامي روي آنها نخورده ممکن است فرزندانشان را رهسپار خارج از کشور کنند اما مسئول کشور آن هم در شرايطي که مردم در ابتدائيات زندگي خود مانده اند حق ندارد ارز مملکت را براي عزيزدردانه اش بفرستد و با روح و روان مردم بازي کند. اگر نگران آينده فرزندش است، از مسئوليت کناره بگيرد و تمام و کمال به آينده سازي براي فرزندش بپردازد اما حق ندارد با عنوان مسئول نظام، تيشه به ريشه نظام بزند و مردم را نسبت به اصل نظام بدبين کند. بديهي است اين امر، جناحي و حزبي نيست، لشکري و کشوري نيست؛ هر کس در هر لباس و پست و منصب بخواهد خارج بزند بايد از صف خارج شود، چون اين خارج زدن ها هماهنگي و وحدت را به هم مي ريزد.