محسن پیرهادی
آمار درگذشتگان کرونا ظرف یک روز، ۲۵ درصد افزایش‌یافته و به عدد ۲۰۰ رسیده است. هرچند در چند ماه گذشته، کشورمان توانسته بود از جمع ۱۰ کشور با بیشترین تعداد مبتلایان خارج شود، روز گذشته با پرش یک‌باره آمار، به جمع ۵ کشور با بالاترین تلفات جانی در شبانه‌روز پیوست و از این منظر، بالاتر از کشورهای آمریکا اسپانیا و ایتالیا قرار گرفت. اما مشکل چیست و چه باید کرد؟
یک. در این روزها، پیام‌های متعددی از سوی مردم دریافت می‌کنم که خواهان تأخیر در برگزاری آزمون‌های سراسری هستند. این طبیعی است که هر خانواده، به فکر سلامت فرزند و سایر اعضای خویش باشد، اما از سوی دیگر و در نگاهی کلان‌تر، آزمون‌های سراسری ورودی دانشگاه‌ها در مقاطع مختلف، با صدها هزار مخاطب، موجب تردد و چرخش چند میلیون ایرانی طی چند روز در اقصی نقاط ایران خواهد شد و مطمئنا جامعه کرونازده ما را در وضعیت بسیار خطرناک‌تری قرار خواهد داد. علاوه بر این، ده‌ها هزار دانشجو می‌خواهند دانشگاه قبول شوند که بعدازآن، تا ماه‌ها کلاس‌هایشان تعطیل یا غیرجدی باشد؟ آیا نمی‌توان برای این مسئله راه‌حل بهتری یافت؟
دو. نمونه‌ها ازاین‌دست فراوان‌اند. مجموعه‌های تفریحی، ورزشی، مراکز تجمع جمعیتی و موارد دیگری ازاین‌دست باید هرچه زودتر محدود یا کاملا تعطیل شوند. متأسفانه در سایه نظارت ضعیف، اخباری به گوش می‌رسد که حتی برخی تالارها و سالن‌های پذیرایی، مراسم عروسی و عزا برای چند صد نفر برگزار می‌کنند. اگر بازرسی‌ها و فعالیت سازمان‌های نظارتی، اینجا که مستقیما با جان مردم سروکار دارد به کار نیاید، کجا می‌خواهد به کار بیاید؟
سه. یقینا برخی با خواندن سطور بالا، فورا این به ذهنشان خطور می‌کند که مگر می‌شود اقتصاد و روال جاری کشور را بیش از این معطل گذاشت. البته دغدغه غلطی نیست، اما درست فهمیده نشده است. کرونا با اقدامات محدودی مانند کاستن از ساعات کاری کارکنان و تعطیلی درصد پایینی از مشاغل و مراکز خطرساز، آن‌هم بدون نظارت مستمر و مؤثر قابل مدیریت نیست. کارشناسان پزشکی و درمانی هم، از ضرورت تصمیمات جدی دولت و ستاد ملی مبارزه با کرونا می‌گویند،  اما گویا در میان رجال سیاسی و دولتی، حرفشان چندان خریدار ندارد. تعطیلی و محدودیت، خسارت اقتصادی دارد، اما خسارت اقتصادی طولانی شدن شیوع بیماری کووید ۱۹ قطعا بزرگ‌تر است. ما شاید بتوانیم چند هفته تعطیلی سراسری را پیاده کنیم، اما اقتصاد کشور یقینا تحمل دوره طولانی رکود و نارسایی را نخواهد داشت. اگر وضعیت بیش از این قرمز شود، ناچار مجبور به اقدامات سخت‌گیرانه خواهیم شد، چه‌بهتر که آن اقدامات همین امروز انجام شوند. تصمیم‌گیری در شرایط بحران شجاعت می‌خواهد و باید هزینه‌های آن را پذیرفت.