|محسن پیرهادي-مدیر مسئول| 
ما چون در ميانه کارزار و در بحبوحه تحولاتيم، شايد تصوير و شماي کلي از وضعيتي که در آن هستيم و آينده‌اي که پيش رويمان است، نداشته باشيم. البته طبيعي هم هست، اين روزها احتمالا ناظران سياسي دنيا و حتي برخي از توده‌هاي مردم در کشورهاي مختلف، بيشتر متوجه بزرگي گامي که جمهوري اسلامي ايران به پشت‌گرمي ملت مقتدرش برداشته است، شده باشند. رودررو شدن مستقيم با آمريکا، اتفاقي است که سال‌ها و بلکه دهه‌ها، هيچ دولتي به آن حتي فکر هم نمي‌کرد و حتي زمامداران خود آمريکا هم که سال‌هاست ضرب شست حاج قاسم‌ها را در منطقه ديده‌اند، شايد باورشان نمي‌شد، چنان‌که رئيس مجلس نمايندگان آمريکا مي‌گويد پس از شنيدن خبر حمله موشکي ايران به پايگاه محل استقرار نيروهاي آمريکايي، فکر کردم با من شوخي مي‌کنند و گفتم «اصلا مگر کسي به آمريکا حمله مي‌کند؟!»
بسياري از کشورهاي حتي قدرتمند دنيا مانند آلمان و ژاپن، سال‌هاست که ميزبان پايگاه‌هاي نظاميان آمريکايي هستند و حتي زماني که با اعتراض مردم خودشان مواجه مي‌شوند، رسما اعلام مي‌کنند که ما قصد ايجاد اختلاف با آمريکا را نداريم و در اين حوزه چاره‌اي هم نداريم. به‌عنوان نمونه ديگر، در جنگ داخلي سودان، طرفين درگيري به همه‌چيز و همه‌کس شليک مي‌کردند جز کنسول آمريکا و اين توافق نانوشته بين متخاصمين وجود داشت که حتي اگر زمين‌هاي تحت اشغال يکديگر را با جنگ‌افزارها شخم بزنيم، يک گلوله پلاستيکي هم نبايد به سمت منافع آمريکا شليک شود. همه اين‌ها نشان از اين واقعيت دارد که آنچه بيش از قدرت واقعي آمريکا در جهان کارگر و مؤثر است، هيمنه و ژست ابرقدرتي آمريکاست. اين هژموني هاليوودي آمريکاست که باعث مي‌شود يک اخم رئيس‌جمهورش، اجلاس‌هاي بين‌المللي با عضويت ده‌ها کشور را به بن‌بست بکشاند، يا اعزام ناوگان دريايي آمريکا، پيش از رسيدن به مقصد، باعث سقوط حکومتي در آن‌سوي دنيا گردد. عراق در دوران جنگ دوم خليج‌فارس، مي‌توانست مقاومت سنگيني در برابر تهاجم آمريکا از خود نشان دهد اما عللي که ريشه همه آن‌ها ترس از قدرت آمريکا بود، باعث شد دولت وقت عراق، چند هفته بيشتر دوام نياورد.
حال در اين ميانه ملتي با الهام از خون سرخ حسين (ع)، تصميم گرفته از هيچ قدرت شيطاني نترسد و اتفاقا همين مکتب باطل‌السحر تمام حيله‌ها و ارعاب‌هاي آمريکا و متحدان آن شده است. قاعده هم ساده است، وقتي بزرگ‌ترين ابزار يک قدرت جهاني، هيمنه ابرقدرتي و ارعاب است، کافي است ديگران از او نترسند تا کاملا خلع سلاح شود. گيريم که رئيس‌جمهور ناداني هم در آمريکا پيدا شد و دستور به ترور فرزند رشيد ملت داد، در پي آن با واکنش محکم ايران، حسابگراني در آمريکا پيدا مي‌شوند تا به خاطر مصلحت خودشان هم که شده، او را از آغاز درگيري جدي‌تر با ايران اسلامي بر حذر دارند.
ما همانيم که رهبرمان سال‌ها پيش اعلام کرد که در برابر تهديد، تهديد مي‌کنيم، همان‌که هر جا جنگي ميان رژيم صهيونيستي با ملتي رخ دهد، در مقابل اسرائيل اقدام مي‌کنيم و خود را حامي تمام مستضعفان عالم مي‌دانيم. اين شيوه عقلاني ما که براي ملت و کشورمان، امنيت آفرين بوده، در حال تکثير است و اين ترس طرف‌هاي مقابل را صدچندان مي‌کند. حالا مجلس عراقي که در برابر تهاجم آمريکا، سه هفته دوام آورد و همين حالا هم از شر حضور آمريکايي‌ها بي‌نصيب نيست، باقدرت رأي به اخراج نظاميان آمريکا مي‌دهد.
آري درست است، ما مکتبي به راه انداخته‌ايم که تاريخ‌ساز شده است. آيندگان بارها و بارها نام خميني و خامنه‌اي و سربازانشان همچون سليماني را بر زبان خواهند راند و از انقلاب ملت ما، به‌عنوان نقطه عطف تاريخ ياد خواهند کرد.