مسعود پيرهادي – سردبير
شهروندان تهراني ديروز و امروزِ تهران را يادشان هست. هم آن وقتي که يک پايه و يک تابلوي زرد، نمايانگر ايستگاه اتوبوس بود را از خاطر نبردند، هم زماني که سطل زباله اي در محلات مختلف شهر نبود و زباله ها چهره شهر را از زيبايي انداخته بودند، هم آن هنگام که مترو، تنها بخشي از سخنراني ها بود و روي زمين و زير زمين، خبري از حضور واگن ها و خطوط مترو نبود، هم دوره اي که نوجوانان و جوانان با آجر يا کيف مدرسه دروازه درست مي کردند و در کوچه ها و خيابان ها بازي مي کردند. هم ايامي که اسم همه بوستان هاي شهر را مي توانستي پشت سر هم بگويي و البته مي دانستي با تاريکي شب، پارک را بايد ترک کني چون چشم، چشم را نمي بيند. همه اينها و خيلي مسائل ديگر را يادشان هست. اينها که گفتم براي دهه شصتي ها و دهه هفتادي ها خاطره است، نه حتي بزرگترهاي ما که طبيعتا آنها هم گفتني زياد دارند؛ اما امروز به برکت ۱۲ سال کار جهادي، اين خاطرات، براي نوجوانان تهراني عجيب به نظر مي رسد. آنها شهري را ديده اند که زمين چمن مصنوعي و ايستگاه هاي مترو و بوستان و بي آر تي و … برايش عادي است. اما سال ۹۶ اين قطار سريع السير، به يکباره با تغيير لوکوموتيوران، سرعتش به قدري کم شد که چند ماه به چند ماه، لوکوموتيوران ها در اثناي حرکت، از آن پياده شدند و آب هم از آب تکان نخورد. بزرگ‌ترين پروژه هاي شهري از مقياس، تونل صدر نيايش و بزرگراه امام علي(ع) و … به اصلاح روکش آسفالت يک لاين پل کريم‌خان، تنزل کرد و لاجرم براي پر و پيمان کردن گزارش ها به افتتاح هاي تکراري رو آورده شد. پارکي که تا ديروزش شهروندان را در خود جاي داده بود، دوباره روبان زده و افتتاح مي شود و خط مترويي که يک سال و اندي قبل افتتاح شده بود دوباره بايد افتتاح شود. علتش واضح است. افتتاح پروژه هاي عظيم با دوچرخه سواري سه شنبه ها و بهانه هاي تکراري بدهي هاي دروغين سازگاري ندارد. شورا و شهرداري براي آنکه بتواند شهر را اداره کند به غير از جنگ رواني نياز به کار و جهاد دارد. اشکال مديران جهادي، اين است که نفر بعد از آن اگر به اندازه نفر قبلي دوندگي نکنند، خيلي زود به چشم مي آيد. اميدوارم شوراي پنجم و شهردار چندم اين دوره، گام هاي جديد را جايگزين افتتاح هاي تکراري و نظريه هاي تکراري تر براي اداره شهر کنند تا دعاي خير شهروندان را بدرقه راه خود ببينند.