محمد مهرعلی 
شکاف طبقاتی در اروپا روز به روز در حال افزایش است. از سال ۲۰۰۷ میلادی و متعاقب وقوع بحران اقتصادی در منطقه یورو، شاهد  اجرای سیاست های ریاضتی در اروپا هستیم. تلاش دولت های اروپایی برای کاهش هزینه های عمومی منجر به تحمیل فشار زیادی بر بدنه جوامع اروپایی شده است. با این حال محصول اجرای سیاست های ریاضتی نه تنها گذار از بحران اقتصادی نبوده است، بلکه در کنار آن شاهد پدیده ای به نام افزایش شکاف طبقاتی هستیم. اعمال سیاست های نامتوازن مالیاتی در کشورهای غربی نیز تاثیری در بهبود این روند نداشته است. در خصوص افزایش شکاف طبقاتی در اروپا نکاتی وجود دارد که لازم است نسبت به آنها توجه داشت :بروز شکاف طبقاتی در اروپا،از یک سو محصول نگاه مبنایی لیبرال دموکراسی نسبت به مقوله ثروت و قدرت و از سوی دیگر، معلول عدم توزیع صحیح امکانات عمومی و دولتی در حمایت از اقشار محروم جامعه است. بر این اساس،دولت به جای تنظیم روابط اقشار ثروتمند و ضعیف و توزیع صحیح  ثروت در میان آنها، به مثابه کاتالیزور و عاملی تسریع کننده در تشدید شکاف میان این دو عمل می کند. نتیجه این بازی دولت های اروپایی، ثروتمند تر شدن اقشار ثروتمند و فقیرتر شدن اقشار فقیر در مواجهه با بحران اقتصادی بوده است. جامعه اروپا در سال ۲۰۱۴ میلادی نسبت به افزایش شکاف طبقاتی واکنشی  سخت اتخاذ کرد. در جریان برگزاری انتخابات پارلمانی اروپا در این سال، بیش از یک صد نماینده ملی گرا ( ضد یورو) به پارلمان اروپا راه پیدا کردند. اساسا پس از برگزاری انتخابات پارلمانی سال ۲۰۱۴ میلادی بود که گروه های ملی گرا و راست افراطی در عرصه سیاسی اروپا قدرت مانور پیدا کردند. بر خلاف آنچه تصور می شود، اوج گیری فعالیت های جریان راست افراطی در سرتاسر اروپا، متعاقب وقوع بحران مهاجرت در غرب صورت نگرفت زیرا بحران مهاجرت از سال ۲۰۱۵ میلادی به وقوع پیوسته است. احیای ناسیونالیسم اروپایی و اقبال شهروندان اروپایی نسبت به آن، ریشه در بروز شکاف طبقاتی در اتحادیه اروپا و منطقه یورو دارد. شکاف طبقاتی در اروپا در حالی پررنگ تر شده است که طی سال های اخیر و در کشورهای مختلف عضو منطقه یورو، احزاب و گروه های سنتی گوناگونی در قدرت بوده اند. به طور کلی  این احزاب و گروه ها متعلق به دو جریان سوسیالیست و راست میانه بوده اند. احزاب سوسیال دموکرات، دموکرات مسیحی و محافظه کار هر یک در برهه ای از زمان در کشورهای اروپایی قدرت را در دست داشته اند. این روند همچنان ادامه دارد.سوسیال دموکرات های اروپا اگرچه از نام سوسیالیستها وام گرفته اند، اما معتقد به لیبرالیزه کردن اقتصاد هستند. این ترکیب نامتجانس سبب شده است تا سوسیالیسم اروپایی به تفکر و رویکردی التقاطی میان مبانی اقتصاد سوسیالیستی و اقتصاد لیبرالیستی تبدیل شود. احزاب راستگرا ( محافظه کار) در اروپا نیز با استناد به سیاست های ریاضتی سخت و تحمیل آن بر سایر کشورهای عضو منطقه یورو، دیگر محبوبیتی در نزد شهروندان اروپایی ندارند. این سیاستها  مولد فقر، افزایش بحران بدهی های خارجی در اروپا و از همه مهم تر، بروز و استمرار شکاف طبقاتی در اتحادیه اروپا بوده است. در چنین شرایطی گرایش شهروندان اروپایی به گروهها و احزاب جریان راست یا چپ افراطی که شعار خروج از منطقه یورو و بعضا انحلال اتحادیه اروپا را سر می دهند کاملا طبیعی و قابل توجیه است. محصول حضور گروه ها و احزاب سنتی در اتحادیه اروپا چیزی جز افزایش فقر و شکاف طبقاتی در این منطقه نبوده است.