«این برای حماس و صراحتاً برای هیچ کس خوب نخواهد بود. جهنم به پا خواهد شد. من دیگر نمی خواهم تکرار کنم».

این جمله دونالد ترامپ در نشست خبری دو روز پیش اوست؛ جایی که او ضرب‌الأجل خود برای آزادی گروگان‌های صهیونیست را دوباره تکرار کرد: تاریخ تحلیفش. این جمله او نمی‌تواند فراتر از بلوفی برای ایجاد بار روانی باشد چراکه در طول یک سال و سه ماه گذشته، هم رژیم اشغالگر نهایت توان خود برای تسلیم حماس را  به کار بست و ایالات متحده در حمایت از رژیم سنگ‌تمام گذاشت. اما به هر رو، کلمه «جهنم» آن هم از سوی ترامپ می‌تواند بار خودش را بر برخی اهالی غرب آسیا داشته باشد. هرچند بی‌شک برای خود حماس و مردم غزه مطلقا بی‌معنا خواهد بود.

چراکه این فرزندان خلیل‌الله در این مدت بارها و بارها در آتش نمرود سوختند. هنوز تصاویر آتش‌سوزی چادرهای آوارگان در رفح را فراموش نکرده‌ایم. جایی که نیمه‌شب، هواپیماهای رژیم اشغالگر خیمه به خیمه، کودکان آواره را سوزاندند و شام غریبانی دیگر برای امت رسول‌الله رقم زدند. واژه جهنم هنوز بر زبان آن مرد حرام‌زاده خشک نشده بود که یکی از مهم‌ترین شهرهای کشورش، تبدیل به لوکیشنی هالیوودی برای نمایش جهنم شد. لس‌آنجلس معروف به شهر فرشتگان است. شهری توریستی در ایالتی مهم و پردرآمد که اکنون طعمه حریقی ناگهانی، بی‌رحم و بی‌توقف است.

حریقی که نه آغازش چرایی مشخصی دارد و نه هنوز پایانی برایش متصور است. حالا این ایالت کالیفرنیاست که محله به محله به ساکنانش پیامک اخطار تخلیه می‌دهد. آن‌ها می‌روند و خانه‌های خود را با تمام وسایلش برای اژدهای حریق باقی می‌گذارند. آتشی که سوار بر مرکب باد، کاشانه‌شان را با خاک یکسان می‌کند. یک بار دیگر مرور کنیم. آتشی در وسط سرمای ژانویه به جان یکی از مهم‌ترین شهرهای ایالات متحده افتاده و این ابرقدرت مطلقا در اطفای آن ناتوان است؛ گویی که این شهر نه یک شهر مدرن که جنگلی وحشی و انبوه است و تراکم گیاهان و درخت‌ها سرعت گسترش آتش را چنان بالا برده که مهارش غیرممکن شده است.

گویی که این شهر نه شهری در سال ۲۰۲۴، بلکی شهری در حدود دو قرن پیش است و تمامش از چوب ساخته شده. هر کاری کنیم نمی‌توانیم این ماجرا را ببینیم و بشنویم و تسبیح آن کهنه‌خدای کارکشته را نگوییم که اگر اراده کند، یکی از پایتخت‌های گردشگری قلمرو شیطان بزرگ را همانگونه می‌سوزاند که چادرهای نحیف آوارگان غزه در رفح سوخت و خانه‌های آن شهر امنیت و رفاه که ساکنانش لابد نوای «الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ» سر می‌دادند را همانگونه با خاک یکسان می‌کند که خانه‌های آن باریکه جنگ‌زده زیر بمب‌های چندتنی رژیم اشغالگر با خاک یکسان شد. این خداست که پیر فرزانه قوم ما به او اعتماد دارد. خدای ابراهیم و موسی، کشنده نمرودها و فرعون‌ها.