حانیه مسجودی
از برخی حرف‌ها، برداشت‌های مختلفی صورت می‌گیرد و صحبت‌های اخیر رئیس‌جمهور نیز جزء همان‌هاست. حسن روحانی در نشست اخیر هیئت دولت گفت که ما همان دولتی هستیم که دولت یازدهم را اداره کردیم و کشور را از رشد اقتصادی منفی به رشد اقتصادی مثبت رساندیم.
روحانی می‌گوید: ما همان شناگر ماهری بودیم که مسابقه را بردیم حالا   پا و دست ما را بسته‌اند و می‌گویند پا بزنید. یک کلمه هم علیه آمریکا نمی‌گویند و خود را سوپر انقلابی می‌دانند. می‌دانند اگر ما تحریم نبودیم الان میلیون‌ها واکسن کوواکس را تزریق می‌کردیم. 
نکته‌ای که جلب‌توجه می‌کند ادعای رئیس‌جمهور مبنی بر بسته بودن دست و پای دولت به‌واسطه تحریم‌هاست. روحانی معتقد است دولتش در دوره قبلی بسیار خوب عمل کرده و اگر کسانی غیر از خودش و کابینه‌اش بر کرسی ریاست پاستور تکیه می‌زدند اکنون ایران با قحطی روبه‌رو شده بود و تمام مشکلات به تحریم‌ها مربوط است. 
  ترس از تحریم و خود تحریم، بهانه دولت برای کار نکردن
باری! ربط دادن تزریق واکسن کوواکس به تحریم‌ها توسط رئیس‌جمهور را که کنار بگذاریم سؤالات مهمی بعد از گوش دادن به صحبت‌های روحانی به ذهن تمام کسانی که به روحانی رأی دادند یا ندادند، خطور می‌کند. سؤالاتی که بسیار شک‌برانگیز و ساده است. یعنی روحانی واقعا از آن‌ها مطلع نیست یا نمی‌خواهد مطلع باشد؟
برشمردن این سؤالات برای ما تکرار مکررات است، اما گویا رئیس دولت دوازدهم با آن‌ها آشنایی ندارد. به‌طور مثال در طول ۴۰ سال گذشته و در دوره تمام رؤسای جمهور، تحریم‌ها وجود داشته و حتی در دولت‌های ششم و نهم شدیدترین تحریم‌ها نسیب ایران شدند به‌جرئت می‌توان گفت که چنین اتفاقی برای سفره و معیشت مردم نیفتاد. 
چطور جناب رئیس‌جمهور نمی‌داند که با حداقل حقوقی که درصد بالایی از مردم با آن زندگی خود را می‌گذرانند، حتی نمی‌توان نیمی از ماه رمضان را بدون احتساب خرج پوشاک و اجاره و مسکن گذراند؟
یا شاید معاون اول او که در مناظرات انتخاباتی مردم را از گران شدن ناچیز نرخ ماست می‌ترساند، چشمانش را بر نایاب شدن پوشک، گوشت قرمز، مرغ، کره، روغن و چندین برابر شدن قیمت حبوبات و برنج بسته است؟
 فرکانس‌های زندگی دولتمردان با مردم متفاوت است
سؤالات بسیار و درد مردم از فریادشان پیداست. فریادی که به گوش روحانی نمی‌رسد چراکه فرکانس‌های زندگی دولتمردان با سایر مردم متفاوت است.
رئیس‌جمهور سوءمدیریت و کارنکردن‌های خودش و دولتش را پای تحریم‌ها می‌گذارد. به‌تبع آن نیز کاسبان و تولیدکنندگان داخلی نیز همه‌چیز را به دلار ربط می‌دهند. سروته این ماجرا از همان زمانی که با افزایش یک‌باره نرخ دلار مواجه شدیم و دلار جهانگیری به میدان آمد مشخص بود. با افزایش نرخ دلار در اوایل دولت دوازدهم کسری بودجه‌ای که به‌واسطه نبود مدیریت درست در بودجه‌نویسی وجود داشت، تأمین شد و همگام با این شوک اقتصادی تمام کالاهای اساسی گرانی‌های عجیبی را تجربه کردند. حالا زمان آن بود که دولت خودش را قهرمان نشان دهد. 
از سوی دیگر اسحاق جهانگیری عنوان کرد که برای واردات کالاهای اساسی دلار ۴۲۰۰ یا دولتی را اختصاص می‌دهند و نگرانی از این بابت وجود ندارد. اما متأسفانه دولت یازدهم و دوازدهم طوری مدیریت کرده است که وقتی روحانی و معاون اولش می‌گویند نگران نباشید، مطمئن می‌شوند که باید نگران باشند.
 از دولت نه شنا کردن می‌خواهیم و نه دویدن 
نگرانی‌ای که بی‌مورد هم نبود و کم‌کم شبکه گسترده فساد و رانت‌خواری از کنار دلار ۴۲۰۰ تومانی شکل گرفت و گسترده شد. درنتیجه این اقدام و تصمیم اشتباه تورم و گرانی دامان کشور را گرفت و هیچ بخشی مستثنی نبود. بنابراین تمام مسائل و مشکلاتی که بابت تصمیمات اشتباه آقایان دولت دوازدهم پیش‌آمده را نمی‌توان به تحریم‌ها ربط داد و گفت که دست و پای دولت را بسته‌اند و می‌گویند شنا کنید!
ما از دولت نه شنا کردن می‌خواهیم و نه دویدن، همین بس که اختیارات گسترده خود را کم نشان ندهند و با تصمیمات اشتباه گلوی اقتصاد و معیشت مردم را نشانه نگیرند، لذا اختیارات زیاد است اما انتظارات کم. انتظارات ما با حرف‌های رئیس‌جمهور کاهش یافته است. دریافته‌ایم کسی که خودش را به خواب‌زده نمی‌توان بیدار کرد.
البته ربط دادن تمام مشکلات فعلی به تحریم‌ها توسط رئیس‌جمهور مسبوق به سابقه است. وی در خلل تلاش برای پیروز شدن انتخابات ریاست جمهوری نه‌تنها مسائل اقتصادی و وارداتی را به تحریم و عدم رابطه با آمریکا ربط می‌داد بلکه آب خوردن مردم را نیز  به مذاکره و رابطه با آمریکا گره زد. اما همین یک گره برای کور شدن گره‌های دیگر اقتصادی کافی بود. حال اما انتظار این است؛ همان‌طور که رئیس‌جمهور در این نشست گفته است اقدامات اخیر یعنی مذاکره با ۱+۴ و واردات واکسن هدف انتخاباتی ندارد، آقایان مجددا منافع ملی را به منافع خودشان گره نزنند.