|سيد محمد بحرينيان – جانشين سردبير|
ماجراي سحر خداياري که به دختر آبي مشهور شد، دردناک و تأسف‌انگيز است و مسلماً بايد پيگيري شده و عوامل زمينه‌ساز آن مورد مطالعه علمي قرار گيرد، از سوي ديگر بايد با تمام کساني که خواسته يا ناخواسته، در اين پرونده، افکار عمومي را جريحه‌دار کردند و موجب ناامني رواني و اجتماعي شدند، در هر جايگاه و مقامي، بدون اغماض برخورد شود، اما موضوع اين يادداشت، دختر آبي نيست، موضوع نظام اولويت‌بندي کنشگران سياسي و اجتماعي کشور در واکنش به مسائل و مشکلات است، يعني چه؟ بخوانيد:
گزارش امروز رسالت در مورد روند بازسازي خانه‌هاي مردم که در اثر زلزله دو سال قبل ويران‌شده بودند را بخوانيد، بسياري از مردمي که ابتدا وعده شنيدند که خانه‌هايتان تا يک سال بازسازي مي‌شود، بعداً قرار شد تا پايان ۹۷، دوباره وعده دريافت کردند که تا پايان شهريور ۹۸ صاحب‌خانه مي‌شويد، امروز و درحالي‌که دوباره هوا رو به سردي مي‌رود، همچنان در کانکس و چادر زندگي مي‌کنند. مسائل رفاهي و عمراني به کنار، استان مظلوم کرمانشاه، قبل از زلزله هم در بسياري از آمارهاي منفي مانند بيکاري و آسيب‌هاي اجتماعي، رکورددار بود و لابد، تبعات وحشتناک اجتماعي زندگي طولاني‌مدت زن و مرد و پير و جوان در کانکس‌ها و چادرهاي کوچکي که به‌هيچ‌عنوان سرپناه محسوب نمي‌شوند را مي‌دانيد. اين مسئله کشور است!
مي‌دانيد در استان‌هاي غربي يعني کرمانشاه، کردستان و ايلام، هرماه و هرسال، چند کولبر بيچاره جان يا سلامتي خود را از دست مي‌دهند و زن و فرزندانشان بي‌سرپرست مي‌شوند؟ تابه‌حال، اصلاً در مورد خودسوزي زنان در ايلام چيزي شنيده‌ايد؟ کافي است عبارت «خودسوزي زنان ايلامي» را در فضاي مجازي جست‌وجو کرده و از نتايج آن شگفت‌زده شويد. چرا تابه‌حال چيزي در مورد ايلام نشنيده‌ايم؟
در همان مناطق زلزله‌زده کرمانشاه، چند زن و کودک به علت دسترسي نداشتن به درمان و امکانات مناسب، آسيب ‌ديده‌اند؟ حالا کرمانشاه که واقعاً مظلوم است و پيش از زلزله هم مظلوم بود، در تهران و مشهد، چه مصائبي بر حاشيه‌نشينان رفته است و عموم بي‌اطلاع‌اند؟ چرا؟ واقعاً اين مشکلات، مسائل اصلي کشور محسوب مي‌شوند يا فرعي؟
قصدم سياه نمايي نيست، چه اين‌که برشمردن بسياري از آمارهاي سياه ازجمله اعتياد، کودکان کار و کارتن‌خوابي که در سال‌هاي اخير حتي به ماشين خوابي و گور خوابي هم رسيده است، دردي را دوا نمي‌کند. ازقضا يقين دارم که راه‌حل تمام مشکلات، در داخل کشور وجود دارد و نيل به وضعيت مطلوب شدني است. اما سؤال اينجاست که آن نماينده مجلس، آن فعال سياسي، آن صاحب تريبون و آن سلبريتي، با کدام نظام اولويت‌بندي، مشکلات را فرياد مي‌زنند؟
حل مسائل عمده و اصلي کشور، عزم و اراده، تمرکز و کار مستمر و فعاليت علمي و عميق مي‌طلبد، اما فرياد نمايشي براي دختر آبي، نه‌تنها هزينه‌اي ندارد و منتج به کار و فعاليت نيست، بلکه از ديدگاه برخي، موجب محبوبيت و زمينه رأي آوري هم هست. آن نماينده مجلس که در دفاع از دختر آبي، گريبان چاک مي‌کند، در ۴ سال نمايندگي خود، چند طرح حامي زنان و خانواده را در مجلس پيگيري کرده است؟ امروز که به لطف فضاي مجازي، کارنامه و سابقه همگان مشخص است، شما به دنبال حل مشکلات مردم نيستيد، شما سال‌هاست که بين قهرمان بودن و پيگير مشکلات مردم بودن، گزينه اول را انتخاب کرده‌ايد. ما را با شما حرفي نيست. اما برادرانه از هم‌وطنان عزيزم مي‌خواهم که نظام اولويت‌بندي ذهن خود را به دست هر مسئول و مقام و چهره و ورزشکار و بازيگري ندهند که بيش از آن‌که به فکر ما باشد، راهزن آرامش ماست!