تهران را از هر جهت که نگاه کنی شهر فوق‌العاده‌ای است. اغلب ما وقتی به تور یکی از ترافیک‌های همیشگی آن می‌خوریم، چهارتا لیچار بارش می‌کنیم و با قوت می‌گوییم: «تهران شهر زندگی نیست». بعد هم وارد رؤیاپردازی می‌شویم. خودمان را در یک روستا، در ارتفاعات مخملین و سبز البرز در گیلان یا مازندران می‌بینیم که خانه‌ای کوچک داریم. وقتی پنجره را باز می‌کنیم مهی لطیف به داخل خانه می‌آید و همزمان با مه، صدای گاو و گوسفند و مرغ و خروس هم می‌آید و صدای دلنواز زنگوله. و در آن لابد با یک لپتاپ دورکاری می‌کنیم و اینترنت‌مان بدون مشکل به راه است. شاید در همان ارتفاعات رؤیایی، چندفست فود زنجیره‌ای هم پیدا شود.

مرکز خریدهای بزرگ و بیمارستان‌های مجهز هم… نه! وقتی به محدودیت‌های تخیلاتمان فکر می‌کنیم انصاف می‌دهیم که راهی جز زندگی در همین تهران نیست. اما تهران هم فقط ترافیک و آلودگی هوا نیست. تهران از شمال، به ارتفاعاتی ختم می‌شود که بهترین گزینه برای کوهنوردی و تعطیلات آخر هفته است. تهران در مرکز خود بازاری دارد که به تنهایی یک شهر است. تهران در جنوب خود حرمی دارد که از آن هم بوی زیارت امام حسین علیه‌السلام می‌آید و هم بوی کرامت امام حسن سلام‌الله علیه.

این یادداشت در مدح تهران نیست. در مدح امام‌زاده‌ای است که از او صرفا یک شجره‌نامه به جا نمانده. او علاوه‌بر نسبت خونی با اهل بیت، هم عالم فقه آل محمد است، هم مجاهد و مبارزبا دشمنان شیعه است و سفیر و وکیل مستقیم امام هادی علیه‌السلام. جناب عبدالعظیم اگر سیدی از فرزندان امام مجتبی نبود هم شخصیتی بزرگ بود، شایسته بارگاه و زیارت. نسبت او با اهل بیت جدای نسب خونی، هم از حیث عالم بودن اوست و هم از حیث مجاهد بودن او. از این جهت، ایشان با حضرت معصومه علیه‌السلام قابل قیاس است که چند روز دیگر شهادت ایشان را داریم. حضرت معصومه هم برای امام رضا علیه‌السلام یک خواهر نبود، بلکه درست مثل حضرت زینب پشتیبان نهضت امام زمان خود بود و جان خود را در راه قیام رضوی بر کف دست نهاد. امام‌زادگان ایران، خصوصا حضرت عبدالعظیم، حضرت معصومه و حضرت احمدبن موسی علیهم‌السلام، اخترانی‌اند که خدا از لطفش ایران را به آن‌ها مزین ساخته است.

این امام‌زادگان همواره ضامن معنویت شهر و دیارهای ایران بوده‌اند و نیز همواره چراغ‌هایی بوده‌اند که راه حق را نشان می‌دهند. چندین حکومت در این مملکت آمد و رفت اما از زبان مردم شاه عبدالعظیم نیفتاد؛ حکومت‌های طاغوت اینگونه فراموش نکردند که شاه واقعی، علی و اولاد علی‌اند نه این قبیله و آن طایفه که زورشان بر دیگر رقبا چربیده و حالا خود را ظل‌الله نامیده‌اند. در اطراف مزار شاه عبدالعظیم، تکثر و رنگ‌بندی خاصی از افرادی که مدفون‌اند نیز دیده مسی‌شود. از طیب حاج‌رضایی، حر روح‌الله، تا رجال انقلاب اسلامی همچون آیت الله مهدوی کنی و مرحوم ری‌شهری و تا یکی از بحث‌برانگیزترین شاهان تاریخ ایران، ناصرالدین قاجار. حرم حضرت عبدالعظیم علاوه‌بر آنکه شهر ری را تبدیل به یک محله کاملا زیارتی کرده، یک قطب فرهنگی مهم در تهران نیز به شمار می‌آید.