|سيدمحمد بحرينيان-جانشين سردبير|
اگر عادت به دنبال کردن اخبار داشته باشيد، بعيد است چيزي از «طرح رتبه بندي معلمان» نشنيده باشيد. يک سال در بوق و کرنا کردند که قرار است تحولي در نظام درآمدي معلمان ايجاد شود و حالا، حاصلش شده طرحي که گويا قرار است درآمد فرهنگيان، ماهانه حدود ۴۰۰ هزار تومان افزايش پيدا کند و تازه، همين مقدار هم شامل حال همه نمي‌شود. کسي از وضعيت اقتصادي و معيشتي مردم بي‌اطلاع نيست، اما فقط از باب نمونه بايد اشاره کرد که تورم اقلام خوراکي در آبان ماه، ۵۸ درصد بوده است.
طرح رتبه بندي معلمان با همين وضعيت فعلي، سالي ۲ هزار ميليارد تومان هزينه خواهد داشت که همين رقم هم در بودجه پيش بيني نشده است، البته اين براي وزارت خانه اي که معمولا هر سال يک سوم کسري بودجه دارد، تعجبي هم ندارد. از سوي ديگر، اگر تمام بودجه مورد نياز تأمين شود و کسري اتفاق نيفتد آن قدر آموزش و پرورش بدهکار هست که براي بدهي هاي قبلي آن هم کفايت نکند.
در خبرها آمده در روز معارفه وزير جديد آموزش و پرورش، معاون اول رئيس جمهور با اشاره به طرح رتبه بندي معلمان، به شوخي گفته بود که در مرحله اول اجراي طرح رتبه بندي، ۳ هزار ميليارد تومان برايش در نظر گرفتيم، اما بعد از تصويب متوجه شديم رقم بالايي است و پشيمان شديم. البته اين گفته از معاون اول دولتي که رئيس‌اش با خنده مي گويد من هم صبح جمعه همزمان با مردم فهميدم بنزين گران شده است، چندان عجيب نيست.
معلم همه جاي دنيا، بيست ساعت يا کمي بيشتر کار مي کند تا بقيه وقتش را صرف پژوهش کند، اما وزارت آموزش و پرورش ما رسما اعلام مي کند معلمان بقيه وقت‌شان را در بخش اداري آموزش و پرورش کار کنند.
فکر مي کنم دبستان بود که با اين کلام آشنا شديم: «معلمي شغل انبياست»؛ يک روزِ معلم داريم که اوج محبت و خلاقيت دانش آموزان در آن روز، هم نوايي با صداي بلند، براي گفتن «معلم عزيزم دوستت دارم» است و گاهي هم شاخه گلي و هديه اي، که اين فقره هم گويا در بعضي مدارس، درست يا غلط، ممنوع شده است. نه کسي «منية المريد في أدب المفيد و المستفيد» شهيد ثاني مي‌خواند که در گام بعدي بخواهد به آن جامه عمل بپوشاند، نه آن چنان ارج و قربي در به اصطلاح مدرسه ها رعايت مي شود. از آن حرف‌هايي که شايسته است با آب طلا نوشته شود همين است که حرمت امام‌زاده را متولي نگه مي دارد. حرمت معلمان و فرهنگيان هم بيش از همه بايد توسط آموزش و پرورش نگه داشته شود.
پيشتر در روزنامه «رسالت»، مفصل گزارش‌هاي تطبيقي و تحقيقي و مقايسه اوضاع معلمان ايران و ساير کشورها را ارايه داديم و به آن برنمي گرديم، اما بايد تذکر داد که ما مدعيان صف اول بوديم؛ ما مدعي بوديم که معلمي شغل انبياست؛ در سيره معصومان است که دستان معلم را از طلا پر مي کردند اما ديگران بهتر از ما عمل کردند و نتيجه اش را گرفتند. جا مانديم و نتيجه اين جاماندگي، عقب ماندگي چندين نسل از تربيت و آموزش صحيح شده است.