گروه فرهنگی
موضوع نحوه نظارت بر شبکه‌های اینترنتی نمایش خانگی چند سالی است که به هر بهانه‌ای در ایران داغ می‌شود.  در این حوزه عمده  بحث بر سر این است که چه نهادی مسئولیت نظارت را بر عهده داشته باشد. اما سؤال مهم‌تر اینجاست که نحوه این نظارت چگونه باید باشد. اینجاست که بررسی تجربیات کشورهای دیگر، می‌تواند ما را در رسیدن به روشی بومی برای حکمرانی نمایش خانگی اینترنتی یاری دهد. حکمرانی تمام پلتفرم‌های اینترنتی از جمله سرویس‌های آنلاین ویدئو یک دغدغه جهانی است. زیرادر عصری که مصرف محتوای دیجیتال بر آن حاکم است، خدمات ویدئویی بر اساس تقاضا (وی‎‌اودی) و پخش ویدئو به بخشی جدایی ناپذیر
 از زندگی روزمره ما تبدیل شده اند. این پلتفرم‌ها اقیانوس وسیعی از امکانات سرگرمی، از فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی گرفته تا محتوای تولید شده توسط کاربر را ارائه می‌دهند. با این حال، وضعیت بی‌قید و قانون این زیست‌بوم سرگرمی دیجیتال نگرانی‌هایی را در مورد نیاز به حاکمیت محتوا و قانون‌گذاری مؤثر ایجاد می‌کند. 
استراتژی های حاکمیت محتوا:
 خود تنظیمی
چندین کشور، از جمله ایالات متحده و بریتانیا، در درجه اول به خود تنظیمی در صنعت متکی هستند. پلتفرم‌های پخش جریانی اغلب خط‌مشی‌ها و دستورالعمل‌های تعدیل محتوا را برای اطمینان از انطباق با استانداردهای قانونی و اخلاقی اتخاذ می‌کنند. هدف این کدهای رفتاری داوطلبانه ایجاد تعادل بین آزادی خلاق و حمایت از مخاطبان آسیب پذیر است.
 مقررات مشترک
کشورهای دیگر، مانند استرالیا و آلمان، یک رویکرد نظارتی مشترک را اجرا کرده اند، که در آن پلتفرم ها با همکاری نهادهای نظارتی مستقل کار می کنند. این نهادها به تعریف و اجرای استانداردهای محتوا، اغلب از طریق سیستمی از طبقه بندی سنی، هشدارهای محتوا و انطباق اجباری با قوانین محلی کمک می کنند. این رویکرد به دنبال ترکیب تخصص صنعت با نظارت خارجی برای اطمینان از انتشار محتوای مسئولانه است.
 مقررات دولتی
برخی از کشورها مانند چین و هند با وضع مقررات سختگیرانه دولتی رویکرد مستقیم تری را پذیرفته اند. این مقررات شامل فرآیندهای تایید محتوا، دستورالعمل های سانسور و کنترل دقیق بر محتوای خارجی است. چنین اقداماتی حساسیت فرهنگی و منافع ملی را در اولویت قرار می دهد، اما اغلب به دلیل سرکوب آزادی بیان با انتقاد مواجه می شود.
مقررات دولتی حاکم بر وی‌اودی ها در چین و هند با اقدامات سختگیرانه با هدف حفظ کنترل بر انتشار محتوا و حفاظت از منافع فرهنگی و ملی مشخص می شود. در حالی که هر دو کشور پتانسیل پلتفرم‌های وی‌اودی را در دستیابی به مخاطبان گسترده می‌شناسند، رویکردهای متمایزی را برای حاکمیت محتوا پیاده‌سازی کرده‌اند. در ادامه دو مورد چین و هند را در تنظیم‌گری وی‌اودی‌ها و سرویس‌های پخش برخط ویدئو بیشتر بررسی می‌کنیم.
 چین:
در چین، دولت از طریق سیستمی از مقررات سختگیرانه و فرآیندهای تأیید محتوا، کنترل قابل توجهی بر پلتفرم‌های وی‌اودی اعمال می‌کند. اداره دولتی مطبوعات، انتشارات، رادیو، فیلم و تلویزیون (SAPPRFT)، که اکنون به عنوان اداره ملی رادیو و تلویزیون (NRTA) شناخته می شود، بر مقررات وی‌اودی نظارت می کند. برخی از جنبه های کلیدی حاکمیت محتوای چین عبارتند از:
۱٫ تأیید محتوا: پلتفرم‌های وی‌اودی موظفند قبل از انتشار هر محتوا، مجوزهای محتوا را از مقامات دریافت کنند. این فرآیند مستلزم بررسی دقیق مواد برای حساسیت سیاسی، تناسب فرهنگی و پایبندی به دستورالعمل های دولت است.
۲٫ سانسور و فیلتر: پلتفرم های وی‌اودی در چین باید به طور فعال محتوا را سانسور و فیلتر کنند تا از رعایت محدودیت های دستوری دولت اطمینان حاصل کنند. این شامل سانسور مطالب صریح، موضوعات حساس سیاسی و محتوایی است که ایدئولوژی حزب حاکم را به چالش می کشد.
۳٫ محلی‌سازی: محتوای خارجی در پلتفرم‌های وی‌اودی چینی مشمول الزامات بومی‌سازی است، جایی که باید ترجمه، دوبله و انطباق برای هماهنگی با هنجارها و ارزش‌های فرهنگی چین انجام شود.
۴٫ کنترل بر محتوای خارجی: دولت چین محدودیت هایی را برای دسترسی به محتوای خارجی در پلتفرم های وی‌اودی اعمال می کند. سهمیه محدودی برای محتوای وارداتی، تشویق پلتفرم‌ها برای اولویت‌بندی تولیدات داخلی و حمایت از صنعت فیلم و تلویزیون محلی اختصاص داده شده است.
 هند:
در هند، پلتفرم‌های وی‌اودی تابع مقرراتی هستند که هدف آن ایجاد تعادل بین آزادی بیان، حساسیت فرهنگی و ارزش‌های اجتماعی است. نهاد حاکم کلیدی مسئول مقررات وی‌اودی، وزارت اطلاعات و پخش (MIB) است. مقررات حاکم بر وی‌اودی در هند عبارتند از:
۱٫ سیستم خود طبقه بندی: در سال ۲۰۲۱، هند یک سیستم خود طبقه بندی برای محتوای دیجیتال در سیستم عامل های وی‌اودی معرفی کرد. تحت این سیستم، پلتفرم‌ها موظفند محتوای خود را در دسته‌های سنی (مانند U (جهانی)، U/A (راهنمایی والدین)، A (بزرگسالان)) طبقه‌بندی کنند و هشدارهای محتوای مناسب را نمایش دهند.
۲٫ نظارت بر محتوا و رسیدگی به شکایات: پلتفرم های وی‌اودی موظف به ایجاد مکانیسم های رسیدگی به شکایات برای رسیدگی به شکایات کاربران در مورد محتوای نامناسب یا توهین آمیز هستند. این پلتفرم‌ها ملزم به انتصاب یک افسر رسیدگی به شکایات، افسر ارشد انطباق، و فرد تماس گیرنده برای رسیدگی به مسائل مربوط به محتوا هستند.
۳٫ منشور اخلاقی: دولت هند یک منشور اخلاقی تدوین کرده است که دستورالعمل‌هایی را برای پلتفرم‌های وی‌اودی، از جمله ممنوعیت محتوایی که خشونت، فحاشی یا مطالب افتراءآمیز را ترویج می‌کند، مشخص می‌کند. همچنین محتوایی که به پرچم ملی بی احترامی می کند، تروریسم را تشویق می کند، یا حریم خصوصی افراد را نقض می کند، ممنوع می کند.
۴٫ مسئولیت نظارت و واسطه: دولت هند با پیشنهاد اصلاحاتی در قوانین فناوری اطلاعات (رهنمودهای واسطه‌گری و کد اخلاق رسانه‌های دیجیتال)، ۲۰۲۱، به دنبال ایجاد نظارت بیشتر بر پلتفرم‌های وی‌اودی بوده است. هدف این اصلاحیه‌ها این است که پلتفرم‌ها را در قبال تعدیل محتوا پاسخگو نگه دارد. نگرانی های مربوط به اخبار جعلی، سخنان مشوق تنفر و سایر اشکال محتوای مضر را برطرف کنید.چارچوب های نظارتی چین و هند برای وی‌اودی‌ها حساسیت فرهنگی، منافع ملی و کنترل بر انتشار محتوا را در اولویت قرار می دهند. در حالی که رویکرد چین بیشتر به سمت سانسور شدید و کنترل دولتی گرایش دارد، هدف استراتژی هند ایجاد تعادل بین آزادی بیان با ارزش‌های اجتماعی و حفاظت از کاربر است.
 چالش های حاکمیت محتوا
۱٫ محتوای فرامرزی: ماهیت دیجیتالی وی‌اودی‌ها و سرویس های پخش ویدئو چالش هایی را در تنظیم محتوایی که از مرزهای جغرافیایی فراتر می رود، ایجاد می کند. چارچوب های فرهنگی و قانونی متنوع، ایجادیک استاندارد جهانی برای حاکمیت محتوا را دشوار می کند. پلتفرم های استریم باید با ایجاد تعادل بین حساسیت های محلی و دسترسی جهانی دست و پنجه نرم کنند.
۲٫ محافظت از مخاطبان آسیب پذیر: حاکمیت محتوا باید به حفاظت از مخاطبان آسیب‌پذیر، به‌ویژه کودکان بپردازد. در دسترس بودن محتوای صریحا نامناسب با سن، نگرانی‌هایی را در مورد تأثیر روانی و عاطفی احتمالی بر بینندگان جوان ایجاد می‌کند. توسعه مکانیسم‌های مؤثر، مانند کنترل‌های والدین و سیستم‌های رتبه‌بندی محتوا، برای حفاظت از رفاه مخاطبان بسیار مهم است.
۳٫ مبارزه با اطلاعات نادرست: گسترش اخبار جعلی، تئوری‌های توطئه، و اطلاعات گمراه‌کننده در پلتفرم‌های پخش ویدئو، نیازمند اقدامات قوی برای مبارزه با اطلاعات نادرست است. استراتژی‌هایی مانند ابتکارات بررسی حقایق، شفافیت الگوریتمی و همکاری با حقیقت‌شناسان شخص ثالث می‌توانند به اطمینان از صحت و یکپارچگی محتوا کمک کنند.
۴٫ ایجاد تعادل در آزادی بیان: ایجاد تعادل بین آزادی بیان و تنظیم محتوای مضر یک چالش ظریف است. تعیین مرز بین بیان هنری مشروع و محتوایی که خشونت، سخنان تنفرآمیزیا تبعیض را تحریک می کند، نیازمند بررسی دقیق است. سانسور بیش از حد می تواند مانع نوآوری خلاق شود، در حالی که مقررات سست می تواند ایدئولوژی های مضر را تداوم بخشد.
رشد سریع وی‌اودی‌ها و سرویس های پخش ویدئو، نیاز مبرمی به حاکمیت محتوا و قانون گذاری موثر ایجاد کرده است. کشورهای مختلف برای مقابله با این موضوع پیچیده از روش‌های متنوعی از خود تنظیمی گرفته تا مداخله دولت استفاده می‌کنند. با این حال، چالش‌ها از جمله حاکمیت محتوای فرامرزی، حفاظت از مخاطبان آسیب‌پذیر، مبارزه با اطلاعات نادرست و ایجاد تعادل در آزادی بیان وجود دارند. پرداختن به این چالش‌ها به همکاری بین ذینفعان، از جمله پلتفرم‌های جریان، نهادهای نظارتی و جامعه مدنی برای اطمینان از اکوسیستم‌های محتوای دیجیتالی مسئولانه و فراگیر که به نفع جامعه است، نیاز دارد. ایجاد تعادل مناسب بین آزادی و مسئولیت پذیری همچنان یک اصل اساسی است زیرا ما در چشم انداز همیشه در حال تحول سرویس های پخش ویدئو حرکت می کنیم.