سید محمود دعایی، فرزند سید محمد، در ۳۰ فروردین ۱۳۲۰ در یزد به دنیا آمد. در ۴ سالگی به همراه مادر، به کرمان رفت. پس از اتمام تحصیلات متوسطه، وارد حوزه معصومیه کرمان شد. سپس به حوزه علمیه قم رفت و تحصیلات حوزوی را تا سطوح عالیه ادامه داد. از آغازین سال‎های دهه ۴۰ پا در عرصه فعالیت سیاسی گذاشت و بلافاصله به مراد خویش، {امام} روح‌الله خمینی پیوست و تا آخر عمرِ بنیان‌گذار انقلاب، به او و آرمان‎های او وفادار ماند.
در سال ۱۳۴۶ به دلیل مبارزات و فعالیت های سیاسی، تحت تعقیب رژیم شاه قرار گرفت و به‌ عراق مهاجرت کرد. در آنجا تحصیل علوم دینی را از سر گرفت و همچنان به مبارزات انقلابی خود ادامه داد.حجت الاسلام والمسلمین سید محمود دعایی از اشخاصی که سال ها در نجف در خدمت امام خمینی(ره) و نهضت ایشان بوداو بعد از انقلاب در اوائل سال ۱۳۵۸ به عنوان سفیر جمهوری اسلامی ایران در عراق عازم بغداد شد و در اواخر همان سال به ایران بازگشت. او در اردیبهشت سال ۱۳۵۹ به سرپرستی مؤسسه اطلاعات منصوب شد و تا کنون نیز این سمت را بر عهده دارد.
ایشان پس از انقلاب، در ۶ دوره ابتدایی مجلس شورای اسلامی از ابتدا تا سال ۱۳۸۳ نماینده بوده‌است.درباره رفتار اخلاقی او نیازی به شرح و بسط نیست. او یار مظلومان و کس بی‎کسان بود. همیشه بزرگان فرهنگ و ادب و هنر و حکمت و دانش را به تمامی احترام می‎کرد و دست بزرگان اهل نظر و خادمان مردم را می‌بوسید.این کنش در مرام سیدمحمود، نه یک کنش سیاسی که یک منش اخلاقی بود. بوسیدن دست بزرگان از یک سو نشانه احترام و قدرشناسی نسبت به آن‎ها و از دیگرسو نشانه تواضع و فروتنی کم‎نظیر اوست.اخلاص، تواضع و توجه به موازین اخلاقی ایشان، درسی برای فعالین فرهنگی روز است.به گفته خودشان:«من به عهدی که با امام و رهبری بستم، وفادارم و هرگز نخواستم و تا جایی که توانستم، نگذاشتم که کسی در مؤسسه، از موازین اخلاقی عبور کند و با جار و جنجال و خدای ناکرده هتک حرمت و یا درج مطلبی نادرست، چارچوب ارزش‌های دینی و ملی و منافع عمومی را نادیده بگیرد. از شما چه پنهان، عهدی نیز با صاحب این لباس بسته‌ام که تا در این زی هستم، از هیچ دولت و دستگاهی حقوق نگیرم و همچنان طلبه بمانم و با شهریه طلبگی سر کنم. شرطم با مرحوم امام در قبول سفارت عراق، همین بود که بحمدالله تا امروز در هر سمتی که بوده‌ام تداوم یافته است و اکنون مقام معظم رهبری شهریه طلبگی‌ام را ماهیانه مرحمت می‌کنند.»ایشان عصر روز ۱۵ خرداد ۱۴۰۱ در بیمارستان دار فانی را وداع گفتند تا تواضع و قلمش میراثی برای آیندگان باشد. روحش قرین رحمت الهی.