گروه فرهنگی
عبدالعظیم بن عبدالله بن علی مشهور به عبدالعظیم حسنی و سید الکریم، در ۴ ربیع‌الثانی سال ۱۷۳ هجری قمری در زمان حکومت هارون‌الرشید در شهر مقدّس مدینه متولد شد. وی پس از ۷۹ سال عمر بابرکت، در ۱۵ شوال سال ۲۵۲ در شهرری درگذشت. زندگی این سید حسنی به‌گونه‌ای سعادتمندانه بود، که با دوران امامت چهار امام معصوم یعنی امام موسی کاظم، امام رضا، امام محمّدتقی و امام علیّ النّقی علیهم‌السلام مقارن شد.
حضرت عبدالعظیم درعصر خود مجتهد توانمندی بود، که بر اساس اصول و قواعدی که از اهل‌بیت علیهم‌السلام در اختیارداشت، دیدگاه‌های اسلام ناب را در زمینه‌های مختلف اعتقادی و علمی، استخراج می‌کرد و به پرسش‌های مردم پاسخ می‌داد؛ بنابراین ایشان تنها یک محدث و راوی احادیث اهل‌بیت علیهم‌السلام نبوده است، بلکه از علمای بزرگ خاندان رسالت بوده که به نمایندگی از ائمه علیهم‌السلام، توان پاسخگویی به مسائل علمی را داشت؛ همچنین توانمندی علمی‌اش مورد تایید و تصدیق امام هادی علیه‌السلام قرارگرفته بود.
این سید وارسته، عالم و فقیه باتجربه، حتی در سن پیری نیز نسبت به دنبال معارف اهل‌بیت اعتقادی راسخ داشت و به‌شدت بر روی عقاید خود حساس بود، به‌گونه‌ای که خود را محضر امام هادی علیه‌السلام ‌رساند و عرض کرد: می‌خواهم اعتقادات خودم را بر شما عرضه کنم، اگر درست باشد بر آن ثابت‌قدم باشم و اگر اشتباه است، آن را تازنده هستم تصحیح کنم.بعدازاین که حضرت به او اجازه داد، ایشان اعتقادات خود را از اصول و فروع دین تا اقرار به امامت امام زمان علیه‌السلام و غیبت حضرت و… همه را با تواضع خاصی مطرح ‌کرد و امام علیه‌السلام آن‌ها را تصدیق فرمودند و این جمله‌ ارزشمند را در حق ایشان بیان فرمودند: «أنْتَ وَلِيُّنَا حَقّاً؛ به‌راستی، تو از دوستان حقيقى ما هستى.»مقام علمی ایشان به‌اندازه‌ای است که ابوحمّاد رازی نقل می‌کند: در سامرّا به خدمت حضرت امام هادی عليه‌السلام رسیدم. سؤالات شرعی خود را از ایشان پرسیدم و ایشان پاسخ دادند و زمانی که خواستم به ایران برگردم برای خداحافظی به نزد ایشان رفتم، حضرت فرمودند:«اى حمّاد، وقتی‌که در شهر خودت سؤالات و مشکلات دینی برایت پیش آمد، آن‌ها را از عبدالعظيم بن عبد اللَّه حسنى بپرس و سلام مرا هم به او برسان‏.»آن چه از زندگی ایشان قابل‌استفاده و پند گیری است اینکه، در هر شرایطی باید نسبت به عقاید خود دقت لازم را داشته باشیم و آن‌ها را در طول عمر چند بار بر اهل علم عرضه کنیم تا مبادا با عقاید اشتباه از دنیا برویم.
عبدالعظیم در زمان «معتز» خلیفه عباسی، به جهت اذیت و آزار و خوف از قتل، به امر امام هادی علیه‌السلام از سامرا به ری که از پایگاه‌های مهم عباسیان بود، هجرت کردند و در خانه‌یکی از شیعیان سکونت می‌کردند و شب‌ها را به عبادت خدا و روزها را با روزه می‌گذراندند.سرانجام براثر بیماری یا (بنا بر قولی) شهادت، در شهرری رحلت کردند. یکی از شیعیان، رسول خدا را در خواب‌دیده بود که به وی فرمود: یکی از فرزندانم در این شهر جان می‌سپارد و شما او را در این مکان دفن کنید. ازاین‌رو باغ خود را وقف حضرت عبدالعظیم و شیعیان کرد و آن بزرگ‌مرد را در آن مکان دفن کردند.