وحید عظیم‌نیا
طی چند روز گذشته اتفاقات مهمی در عرصه داخلی و خارجی برای کشورمان رخ‌داده است که جای تأمل و تفکر دارد. یک ارتباط علت و معلولی که سال‌ها به آن پرداخته و بر آن پافشاری می‌شد شدیدا متزلزل شده و مثال نقض‌های فراوانی برای آن، به وجود آمده است. اف‌ای تی اف، عضویت در شانگهای، ورود واکسن، سند همکاری با چین، برجام، تحریم و… مواردی هستند که در سیلان مبارزات و تحلیل‌های سیاسی چند سال اخیر حجم وسیعی  از ادبیات سیاسی کشور را به خود اختصاص داده‌اند؛ تا جایی‌که وزیر خارجه سابق کشورمان در نامه‌ای مدعی شده بود عدم عضویت ایران در اف‌ای‌تی‌اف مشکلاتی را در تعاملات و همکاری‌های بین‌المللی به‌خصوص با چین و روسیه ایجاد می‌کند و یا یک نماینده سابق مجلس گفته بود به دلیل عدم پیوستن ایران به اف‌ای‌تی‌اف، سهمیه ایران از خرید واکسن باطل شد. او نوشته بود: «به خاطر این‌که در لیست سیاه اف‌ای‌تی‌اف قرار داریم نتوانستیم پنجاه میلیون دلار مبلغ سهمیه ایران از واکسن کرونای سازمان جهانی بهداشت برای هشت میلیون ایرانی را منتقل کنیم و سهمیه ایران باطل شد. مجمع تشخیص مصلحت نظام باید پاسخگو باشد!»
این در حالی است که طی روز‌های گذشته پیگیری نسبت به ادعای مطرح‌شده از جانب وی بی‌پاسخ ماند و ایشان پاسخ قانع‌کننده‌ای در خصوص تغییر روند ورود واکسن به کشور ندادند و در حقیقت ترجیح دادند سؤال مطرح‌شده را با برگه سفید پاسخ بدهند. به‌هرحال ورود مناسب و انبوه واکسن طی دو ماه اخیر و سرعت پیدا کردن امر واکسیناسیون، آن رابطه علت و معلولی موهوم را تا حدودی متزلزل کرد و نشان داد اسب کشور را نباید به یک میخ وصل کرد.
مورد بعدی که می‌توان به آن اشاره‌کرده به‌روز جمعه در دوشنبه بازمی‌گردد؛ جایی‌که نمایندگان تقریبا نیمی از مردم دنیا کنار هم جمع شدند و عکس یادگاری گرفتند درحالی‌که ایران هم عضوی از آن‌ها بود. حالا با طی مراحل عضویت، ایران می‌تواند علاوه بر قدرت بخشی به سازمان شانگهای به یک بازار بیش از ۴ میلیارد نفری دست پیدا کند و کمند اقتصاد خود را به سمت شرق پرتاب کند و تارعنکبوت معروف اقتصاد بین‌المللی را با جدیت بیشتری بتابد و با ایجاد گره‌های ارتباطی گسترده‌تر رود اقتصاد را به دریا برساند. اما پیش‌ازاین یک نماینده مجلس و حامی دولت مدعی شده بود، چون ایران چالش‌های بین‌المللی مختلف دارد، یکی از موانعی که باعث می‌شود ایران سخت‌ترین شرایط را برای پیوستن به اتحاد‌های منطقه‌ای داشته باشد درگیر بودنش با چالش‌های بین‌المللی است و ازاین‌رو کشور‌های عضو شانگهای حاضر نیستند، تعهداتی را نسبت به ایران بپذیرند و خود را درگیر مسائل ایران کنند ازجمله در بحث برجام و اف‌ای تی اف و غیره؛ و یا مثلا فردی مدعی شده بود عضویت ایران در شانگهای، در گروی حل مشکل تحریم‌ها و اف‌ای تی اف
 است و یا یک روزنامه نیز تیتر زده بود «قفل
 اف‌ای تی اف بر تجارت خارجی» هرچند این روزنامه چند سال پیش هم کلید حل مشکلات را تیتر کرده بود، اما مثل‌اینکه قفل و کلیدی که مدنظر این روزنامه است همخوانی باهم ندارند و ره به ترکستان رسیده است.
شاید این روز‌ها یک ویروس مسری در میان تجدیدنظرطلبان که بر عضویت ایران در اف‌ای تی اف
 پافشاری داشتند رواج پیداکرده است. به‌طور مثال آن‌ها مدعی شده‌اند که این عضویت در دولت تدبیر و امید انجام‌شده و دولت رئیسی تنها ثمره آن را برداشت کرده است، اما‌ ای دریغ که دیگر به نپیوستن دولت رئیسی به اف‌ای‌تی‌اف اشاره‌‌ای نمی‌کنند! و یا در ادعایی عجیب یک کارشناس این طیف سیاسی گفته است: «سازمان شانگهای تنها یک سازمان امنیتی است و ربطی به اقتصاد ندارد»؛ درحالی‌که روزنامه همان جناح نوشته بود این عضویت ایران را به بازار‌های ۶۵ درصد جمعیت جهان متصل می‌کند! تناقض‌گویی و نقیض نویسی در عالم سیاست کار تازه‌ای نیست و به قول یک فیلسوف، همین‌که وارد میدان سیاست می‌شوی اخلاق رنگ می‌بازد و منفعت‌طلبی پروبال می‌گیرد. اما گاهی این منفعت‌طلبی قمار خطرناکی را رقم می‌زند؛ قمار بر سر جان و سلامت مردم و افزایش فشار افکار عمومی و رسانه‌ها برای پیوستن به یک معاهده و یا بازی با امنیت ملی هشتاد میلیون انسان، که به‌اندازه کافی زخم‌خورده بی‌تدبیری هستند.
اف‌ای تی اف یا کارگروه اقدام مالی، یک کنوانسیون، توافق بین‌المللی یا معاهده نیست، بلکه یک سازمان بینا دولتی است که از ۳۵ کشور و نهاد عضو و دو عضو ناظر (رژیم صهیونیستی و عربستان) تشکیل‌شده، و خود را یک‌نهاد مشورتی می‌داند و نه نظارتی. هرچند برخی مدعی شده‌اند این نهاد شبیه فیفاست! عضویت در این نهاد شرایط بسیار خاص خود را دارد و پیوستن به آن پیوست‌های متعدد اقتصادی، سیاسی، امنیتی و حتی ایدئولوژیک را در پی دارد.
بنابراین، قرار نیست ایران با تصویب کامل لوایح ۴ گانه دولت در این زمینه، عضو این نهاد شود بلکه بحث امروز مربوط پذیرش کامل شروط ۴۲ گانه برنامه اقدام است که مختص ایران نوشته‌شده است و تاکنون از ۴۲ شرط، ۳۸ شرط پذیرفته‌شده و در حال اجراشدن است و تنها روی ۴ بند مسئله وجود دارد که دو مورد آن نیز مربوط به لوایح چهارگانه بود و حل‌شده است اما نکته در اینجاست که ظاهرا کلیت تشکیل این نهاد مبارزه با پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم است. 
حال سؤال اینجاست آیا اعضای اصلی این نهاد نظیر آمریکا دلشان به حال ایران می‌سوزد آیا برای کشوری که با تحریم جان میلیون‌ها انسان را به بازی می‌گیرد، وجود پول‌شویی و فساد به‌زعم آن‌ها در اقتصاد ما اهمیت دارد؟ یا با یک دوستی خاله خرسه طرفیم، دوستی‌ای از همان نوع که برای افغانستان طی بیست سال داشتند اما نهایتا افغانستان را در اختیار طالبان گذاشتند و رفتند و از بهانه پرطمطارق نشر دموکراسی، چیزی جز پوزخند طالبان باقی نماند! مسئله اصلی برای کشور ما در حال حاضر تحریم‌هاست  نه اف‌ای‌تی‌اف.
 این تحریم‌ها و به‌خصوص تحریم‌های ثانویه‌اند که گلوی اقتصاد ما را فشرده‌اند. درواقع باید دید که آیا اف‌ای‌تی‌اف حل‌کننده تحریم است یا کاتالیزور تحریم؟! آیا عوام سازی و تبدیل مسئله‌ای به این مهمی به یک منازعه استادیومی در بین مردم و افکار عمومی که تخصصی در این موضوع ندارند و تنها می‌شنوند که همه مشکلات زیر سر نپذیرفتن اف‌ای‌تی‌اف است خیانت به کشور، امام، انقلاب و فرزندان شهید این مملکت نیست؟! سؤال اینجاست که اگر ما عین ۴۲ بند برنامه اقدام را بپذیریم و زیر بار آن دو بند چالشی هم برویم، آیا از لیست سیاه خارج می‌شویم؟ در پاسخ قاطعانه باید گفت نه همان‌طور که ظریف در مجلس گفت، زیرا در بیانیه بوسان که بعد از توافق طیب نیا وزیر وقت اقتصاد با اف‌ای‌تی‌اف، صادر شد، به‌صراحت گفته‌شده که بعدازآن که ایران به‌طور رسمی و قانونی همه ۴۲ بند برنامه اقدام را پذیرفت، تازه کشور‌های عضو در مجمع عمومی تشکیل جلسه می‌دهند تا درباره نوع اقدام در برابر ایران تصمیم بگیرند. اعضای مجمع عمومی ۳۵ کشور هستند که قرار است با رسمی شدن عضویت «رژیم صهیونیستی» و «عربستان» به ۳۷ عضو برسد. رأی‌گیری در مجمع عمومی بالاجماع است، یعنی حتی اگر یک مخالف در قبال تصمیمی وجود داشته باشد، آن تصمیم به تصویب نخواهد رسید. به فرض یقینی و قطعی، مشخص است که دست‌کم آمریکا، رژیم صهیونیستی و عربستان با خروج ایران از لیست سیاه مخالفت خواهند کرد!
شاید بدبینی باشد، اما حقیقت است عضویت بیش‌ازحد در نهاد‌هایی ازاین‌دست برای یک کشور محدودیت در اقدام را در پی دارد مثلا اگر خودشیرینی حضرات در قبال ان پی تی نبود آیا الان ما با چنین مشکلاتی روبه رو بودیم، پس بیاییم به‌دوراز تحلیل‌های کاریکاتوری و سیاسی بازی منافع و امنیت ملی کشور را به مخاطره نیندازیم.