|محسن مهدیان| 
رهبرمعظم انقلاب برای این روزهای کرونازده فرمودند: رزمایش همدلی.
 شکل‌گیری لشکر خوبان کمک می‌کند صدمه دیدگان معیشتی از این آلودگی منحوس و شوم کمتر رنج ببینند. 
طی این چند روز اخباری از برنامه‌های بسیج و بنیاد مستضعفان و ستاد اجرایی فرمان امام(ره) و کمیته امداد و غیره منتشرشده که همه موجب خرسندی است.  بااین‌همه توقف در این دست اخبار موجب یک غفلت کلیدی است و آن‌هم تبدیل رزمایش اجتماعی به رزمایش حکومتی است. در این رابطه چند نگرانی وجود دارد که فعالان فرهنگی و مسئولین نسبت به آن باید توجه ویژه داشته باشند. 
یکم و مهم‌ترین 
این رزمایش اجتماعی است و مردمی. بنابراین اگرچه کمک‌های حکومتی مفید و ضروری است ولی نباید جای مردم را تنگ کند. اتفاقا باید به نحوی باشد که مردم ترغیب شوند در این رزم مهربانی و نمایش مودت باانگیزه‌تر شرکت کنند. بخشی از کمک نهادهای حکومتی ایجاد بستر برای حضور حداکثری مردم است. روشن‌تر اینکه چنان برنامه‌ریزی کنند که فرصت حضور فراهم شود که این مهم از اصل کمک‌رسانی مهم‌تر است.  قراراست مردم بلند شوند نه اینکه فقط بسته غذایی دست نیازمند برسد.
دوم و حساس‌ترین 
رزمایش برای همه مردم است. باید تلاش کنیم همه آحاد جامعه درگیر شوند. انقلابی و غیرانقلابی. هرکس وطن‌دوست است و قلبش برای مردم می‌تپد، باید فعال شود. نباید تبلیغات به نحوی باشد که بخشی از جامعه احساس کنند اینجا، جای آن‌ها نیست. این رزم ملی بزم حضور رنگین‌کمانی مردم است.  رزمایش اجتماعی نه‌تنها باید مردمی باشد بلکه باید همه اقشار مردمی را با همه سلیقه‌ها و گرایش‌ها درگیر کند. این هدف خودش یک برنامه‌ریزی مجزا می‌طلبد. درگیر کردن همه جامعه سبک و نقطه هدف را هم دقیق‌تر می‌کند. 
سوم و کاربردی‌ترین 
رزمایش امروز تنها متوقف به فهرست‌های سنتی نشود. بانک اطلاعاتی گذشته در حوزه‌های امدادی کفاف روزهای کرونایی را نمی‌دهد. نیازمند امروز صورتش با سیلی سرخ است و در فهرست خیریه‌ها و بهزیستی کم تر 
دیده می‌شود. تا دوماه پیش روی پای خودش بوده است و امروز از کسب‌وکار افتاده است. بانک مان را ارتقا دهیم و بروز رسانی کنیم. بخشی از جامعه نیازمند کرونایی کسانی هستند که در هیچ لیست خیریه‌ای حضور نداشته‌اند. حتی ظاهرشان نیز به نیازمند نمی‌خورد. بااین‌حال دراین روزها بسیار صدمه اقتصادی دیدند. از طرفی برخی به جهت نوع فعالیت حتی در آمارهای رسمی نیز حضور ندارند. یعنی دولت شناختی از کسب‌وکار و فعالیت آن‌ها ندارد. مثل دست‌فروش‌ها یا پیک‌های موتوری آزاد و غیره. این گروه نیز نیازمند شناسایی مردمی است که توجه به بند اول و دوم کمک می‌کند شناسایی‌ها دقیق‌تر شود.