مصطفی هدایی
بهار ۱۴۰۰ رنگ‌وبوی انتخاباتی به خود گرفته و رهبر معظم انقلاب اسلامی در بیانات نوروزی به انتخابات، اهمیت مشارکت بالا، اقتدار ملی با حضور مردم، کار سنگین جایگاه ریاست جمهوری و مؤلفه‌های یک رئیس‌جمهور کارآمد و انقلابی اشاره کردند. 
هشت سال ریاست جمهوری حسن روحانی نشان داد که یک تیم ناکارآمد مدیریتی چه خسارت‌های سنگینی می‌تواند در حوزه داخلی و خارجی به دنبال داشته باشد. اقتصاد و معیشت مردم گروگان مذاکرات گرفته شد و لجبازی‌ها و ادامه آن‌ها منجر به وضعیتی شده که تنها با مدیریت قوی و جهادی و استفاده از ظرفیت‌ها از چالش‌های کنونی عبور کرد و کشور را از دره خسران دولت تدبیر و امید خارج کرد. 
به‌هرحال کسانی که در به قدرت رسیدن دولت روحانی نقش اساسی واصلی را برعهده داشتند، سعی می‌کنند یا به تطهیر عملکرد دولت بپردازند و یا از آن عبور کرده تا بدشومی آن دامن آن‌ها را در انتخابات نگیرد.
 به‌طور مثال، عباس آخوندی، وزیر مسکن دولت روحانی در اظهاراتی عنوان کرد که اگر این دولت نبود، قحطی ایران را فرامی‌گرفت. همین سخنان را اسحاق جهانگیری نیز تکرار کرده است. بااین‌حال اصلاح‌طلبان ازجمله طیف تندرو خوب درک کرده‌اند که دوره انتخاباتی دوره «نه به روحانی» است و حمایت از وی در روزهای اخیر می‌تواند هزینه‌هایی برای کمپین‌شان داشته باشد. هرچند سناریویی نیز وجود دارد که در چند ماه آینده دولت تمام سعی‌اش را خواهد کرد تا با بازگشت آمریکا به برجام و رفع محدود برخی از تحریم‌ها، فضا را تا حدودی مثبت کند و با تبلیغات سنگین پیرامون این تحولات، آن را به‌عنوان پیروزی بزرگ به مردم بفروشند. 
اصلاح‌طلبان نهاد اجماع ساز را تشکیل دادند و ریاستش را نیز به بهزاد نبوی سپردند. اختلافات در این جریان به‌شدت بالاست و پیش‌ازاین شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان کارکردش را ازدست‌داده و موسوی لاری و محمدرضا عارف از مدیریت آن استعفا دادند. استعفایی که قهر سیاسی باید در نظر گرفته شود. عارف در روزهای اخیر در برخی از استان‌ها ستاد انتخاباتی‌اش را شکل داده و به نظر می‌رسد این بار می‌خواهد جدای از راه محمد خاتمی و اعوانش به سمت پاستور حرکت کند. 
 در گوشه و کنار نامزدهای احتمالی طیف‌های مختلف اصلاح‌طلب در حال رایزنی برای به دست آوردن اجماع حول خود هستند. اما مهم‌ترین گزینه‌های این طیف را باید در جای دیگر جستجو کرد. علی لاریجانی و محمدجواد ظریف از نام‌های آشنایی هستند که به‌احتمال‌زیاد وارد گود انتخابات شوند. اما تجربه اسفند ۹۸ نشان داد که افکار عمومی و حتی سبد رأی اصلاح‌طلبان تمایلی به این جبهه و گزینه‌های آن‌ها ندارند. اصلاح‌طلبان شریک جرم دولت حسن روحانی در ایجاد بحران‌ها و چالش‌های اقتصادی و معیشتی هستند و تبری جستن از آن به این آسانی‌ها نخواهد بود. هنوز که هنوز است دولت در مدیریت بازار ساده‌ای مانند مرغ ناکارآمد نشان داده و در تأمین آن بحران ایجاد کرده است. بحرانی که صف‌های طولانی مرغ را شکل داده و به بستری برای تمسخر دشمنان نظام تبدیل‌شده است. نارضایتی از عملکرد دولت تدبیر و امید در بالاترین سطح خود قرار دارد و در نظرسنجی‌های عمومی درباره اقبال به نامزدهای انتخابات ۱۴۰۰، گزینه‌های اصلاح‌طلب در رده‌های پایین قرار دارند. 
ازاین‌رو در یک سناریو اصلاح‌طلبان با چند گزینه وارد کارزار خواهند شد تا با ارزیابی نوع واکنش افکار عمومی اجماع را به سمت گزینه مطلوب‌تر هدایت کنند. نقد سیاست‌های دولت از یکسو و مقصر جلوه دادن حاکمیت در عدم به ثمر رسیدن سیاست‌های دولت ازجمله در سیاست خارجی ازجمله راه‌های‌گریزی است که این طیف سعی خواهد کرد آن را در کارزار انتخاباتی پیش ببرد. همچنین به میان کشیدن موضوعات حاشیه‌ای و در متن قرار دادن آن‌ها از حربه‌های دیگر برای به انحراف کشیدن افکار عمومی از موضوعات اصلی است. نقد حجاب، رابطه با آمریکا و حمله به سپاه و نهادهای انقلابی از رفتارهای نخ‌نمای انتخاباتی اصلاح‌طلبان است که شدت این امر در زمان پیش رو افزایش خواهد یافت. 
همچنین می‌توان به سناریویی به‌مانند سال ۹۲ نیز اشاره کرد. ظریف و امثالهم در کارزار انتخاباتی ورود پیدا خواهند کرد و پس از جمع‌کردن بخشی از سبد آرا به ناگهان به نفع علی لاریجانی انصراف داده و سبد رأی لاریجانی را سنگین خواهند کرد. محمدرضا عارف هرچند به‌زور و دلخوری توسط اصلاح‌طلبان در سال ۹۲ به نفع روحانی کنار گذارده شد ولی همین آرا به حسن روحانی را که گزینه‌ای کمتر شناخته‌شده‌تر بود را به ریاست جمهوری رساند. به‌هرروی اصلاح‌طلبان اهمیت جایگاه ریاست جمهوری را به‌خوبی درک می‌کنند و علی‌رغم تمامی چالش‌ها و بحران‌ها و حتی اختلافات درون‌گروهی، به هر قیمتی شده می‌خواهند این جایگاه را به دست آورند و از هیچ بازی سیاسی  هم نخواهند گذشت.