محسن پيرهادي – مديرمسئول
دونالد ترامپ در حساب کاربري خود در توئيتر نوشته است : «اگر ايران مي خواهد بجنگد، اين پايان رسمي ايران خواهد بود. هرگز ديگر ايالات متحده را تهديد نکنيد». اين در حالي‌است که جمهوري اسلامي ايران، جز در مقام مقابله با تهديدات و دفاع از خود، هرگز هيچ کشوري را تهديد نکرده است و اين دولت آمريکاست که به ويژه در هفته هاي اخير، با غوغاسالاري و ماجراجويي، خبر از اعزام بمب افکن هاي B-52 و ناو آبراهام ليکلن به منطقه داده است. سياست دولت آمريکا هم فشار و جنجال براي آوردن ايران به پاي ميز مذاکره است. دولت آمريکا، اساسا به همين ميز مذاکره، حتي فارغ از آن که نتيجه چه باشد، براي امور تبليغاتي خود نياز دارد؛ اگر نه دولت ترامپ و حلقه اطرافش، در مذاکره با کيم جونگ اون، چه عايدي خاصي داشتند؟ آيا جز اين بود که خود نمايش مذاکره برايشان کارکرد تبليغي داشت؟
بسيار مهم است که ما در اين سوي ميدان، متوجه باشيم که ترامپ و مشاورانش چه سياستي اتخاذ کرده اند. دولت آمريکا، لايه‌هاي پيچيده و تصميم سازي دارد که در دولت ترامپ، دقيقا به اندازه دولت اوباما محاسبه گرند و به عواقب جنگ با ايران مي‌انديشند. اگر دولت فعلي آمريکا، ظاهري خشن و سخت از خود نشان مي‌دهد، اين تصميم چند نفر يا شخص ترامپ يا گروه B نيست، بلکه خروجي يک سيستم است که تصميم گرفته در شرايط فعلي جهان، از در تهديد و فشار و اعمال زور و قلدري وارد شود. کيست که نداند عمده توافق برجام و روح و جسم آن، در دولت پيشين آمريکا هم زير سؤال رفته بود و جز پوسته، چيزي از آن نمانده بود. مقامات آمريکايي، ممکن است در حوزه هاي مختلف، سليقه و روش متفاوتي داشته باشند اما در مسائل کلان، تفاوتي با هم ندارند و آن طور که مي گويند مهار ايران – بخوانيد تغيير حکومت يا تغيير ماهيت آن – يکي از اهداف کلان و قطعي تمام دولت هاي آمريکاست.
نظر به اين تحليل، شخصا سياست ايجاد اختلاف و فاصله گذاري ميان مقامات آمريکايي را قبول ندارم بلکه در مواردي آن را بيشتر شبيه به لطيفه مي دانم.
موضع وزير محترم امور خارجه در پاسخ به ترامپ، حامل اين گزاره است که او همچنان به تعامل با بخش هايي از هيئت حاکمه آمريکا باور دارد. ظريف در توئيتر نوشته است: «دونالد ترامپ به درستي از مجتمع نظامي -صنعتي که ايالات متحده را به سوي جنگ‌هاي هميشگي مي‌راند، اعلام انزجار مي‌کند. ولي اين که به “تيم B” اجازه داده شود ديپلماسي را از بين ببرند و همدستي در جنايات جنگي … هيچ نتيجه‌اي جز تقويت همين مجتمع ندارد.» اين اظهار موضع، دو اشکال دارد. اول آن که به دليل پيش گفته، حاکي از اميد به فاصله گذاري ميان مقامات آمريکايي است و ثانيا، براي پاسخ به شخص ياوه گويي که حرف از پايان رسمي ايران مي زند، بسيار نااميد کننده است. بايد با ترامپ به زبان خود او سخن گفت. وزير خارجه، نماينده ملت ايران است و براي غرور ايرانيان سراسر دنيا هم که شده بايد به ترامپ يادآوري کرد که مراقب باشد حرف هايش، موجب نگراني بيش از پيش خانواده هاي سربازان آمريکايي نشود!