فرهنگ‌سازی واژه‌ای است که امروز به ناکارآمدی متهم شده است. تلاش فرهنگی برای تغییر رفتار یک جامعه فرآیند پیچیده و زمان‌بری است که ممکن است دلسردکننده باشد. در کنار فرهنگ‌سازی، مهندسی فرهنگی قرار دارد. مهندسی فرهنگی نوعی ریل‌گذاری برای فرهنگ است که به ایجاد یا تقویت زیرساخت‌هایی برای فرهنگ اشاره دارد. زیرساخت‌های فرهنگی، عاملیتی غیرمستقیم دارند و اهداف مطلوب فرهنگی را بدون صرف هزینه‌های فرهنگ‌سازی محقق می‌کنند. یکی از این زیرساخت‌ها و سخت‌افزارها زبان است. زبان‌ها همراه خود شخصیتی دارند که باعث می‌شوند گویندگانشان تا حدودی به ویژگی‌های آن زبان متصف شوند. زبان ضامن حفظ یک فرهنگ است و استقلال ملی بدون استقلال زبانی، تحقق پیدا نمی‌کند. زبان فارسی نیز معدن ارزش‌ها و هنجارها و شخصیت ایرانی و اسلامی است.

زبانی که به راحتی ما را با هویت چندهزارساله‌مان پیوند می‌دهد و یکی از زیباترین و آهنگین‌ترین زبان‌های دنیاست. مسئله حفاظت از زبان منحصر به زبان فارسی است. در دنیایی که جهانی‌سازی یک امر عادی است و زبان انگلیسی اغلب به عنوان زبان ارتباطات بین‌المللی در مرکز قرار می‌گیرد، حفاظت و ترویج زبان‌های ملی و بومی بیش از هر زمان دیگری حیاتی است. زبان فقط یک وسیله ارتباطی نیست. قلب و روح یک فرهنگ است، گواهی بر تاریخ، هویت و میراث یک قوم. در این چشم‌انداز زبانی پویا، کشورهای سراسر جهان سیاست‌های مختلفی را برای حفاظت از گنجینه‌های زبانی خود و نمایش آن‌ها در صحنه بین‌المللی اتخاذ کرده‌اند. در اینجا به سیاست‌های جذاب سه کشور متمایز  می پردازیم: فرانسه، ترکیه و چین.

 فرانسه: نگهبان خلوص زبانی
فرانسه که در قلب اروپا قرار دارد، نه تنها به خاطر غذاهای نفیس، مد، و هنر، بلکه به خاطر تعهد قاطعش به حفظ خلوص زبان فرانسوی مشهور است. آکادمی فرانسه، که در سال ۱۶۳۵ تأسیس شد، به عنوان نگهبان خلوص زبانی در فرانسه است. این مؤسسه محترم، زبان فرانسه را با دقت می‌سازد و سیاست می‌کند و تلاش می‌کند تا آن را بکر و عاری از تأثیرات خارجی نگه دارد.یکی از برجسته‌ترین سیاست‌هایی که فرانسه از آن حمایت می‌کند، اعمال سهمیه برای محتوای فرانسوی زبان در امواج است. این مقررات که در سال ۱۹۹۴ تصویب شد، تضمین می‌کند که ایستگاه‌های رادیویی و کانال‌های تلویزیونی فرانسه بخش قابل توجهی از برنامه‌های خود را به موسیقی و رسانه‌های فرانسوی زبان اختصاص دهند.

این سیاست محیطی را ایجاد می‌کند که در آن زبان فرانسوی رونق می‌گیرد و هنرمندان نوظهور بستری برای نمایش استعدادهای خود دارند.علاوه بر این، دولت فرانسه به طور فعال زبان و فرهنگ فرانسوی را از طریق مجاری دیپلماتیک ترویج می کند. شبکه Alliance Française، با شعبه هایی در سراسر جهان، دوره های زبان و رویدادهای فرهنگی را برای ترویج سبک زندگی فرانسوی ارائه می دهد. فرانسه همچنین سرمایه گذاری قابل توجهی در آموزش زبان فرانسه به عنوان یک زبان خارجی کرده است و هدف آن جذب زبان آموزان و سخنرانان در سراسر جهان است. از طریق این ابتکارات، فرانسه زبان خود را به عنوان یک اثر هنری زنده به نمایش می گذارد و پذیرش آن را در عرصه بین المللی تشویق می کند.

 ترکیه: استقبال از تنوع زبانی
ترکیه، یک کشور بین قاره ای که هم در اروپا و هم در آسیا حضور دارد، دارای ملیله ای غنی از زبان ها و فرهنگ ها در مرزهای خود است. ترکیه با درک اهمیت حفظ تنوع زبانی خود، سفری منحصر به فرد در تکامل سیاست زبانی را آغاز کرده است.در سال ۱۹۲۸، تحت رهبری مصطفی کمال آتاتورک، ترکیه اصلاحات زبانی گسترده ای را برای مدرن کردن زبان ترکی و همسو کردن آن با خط لاتین آغاز کرد. این تغییر تاریخی گامی عمدی به سوی یک دولت سکولارتر و مدرن تر بود. در حالی که این اصلاحات با هدف ساده سازی و ویکسان سازی زبان انجام می شود، تنوع زبانی در داخل کشور را نیز با چالش مواجه می کند.با این حال، سال های اخیر شاهد حرکت ترکیه به سمت رویکردی فراگیرتر بوده است. دولت اقداماتی را برای حفاظت و ترویج زبان های اقلیت های قومی مختلف در داخل مرزهای خود مانند کردی و عربی اتخاذ کرده است.

تلاش‌ها شامل ایجاد شبکه‌های تلویزیونی کردی زبان با حمایت دولتی و افزایش دسترسی به آموزش به زبان‌های اقلیت‌ها است. این سیاست ها نه تنها اشاره ای به میراث زبانی متنوع کشور است، بلکه گامی به سوی انسجام اجتماعی و فراگیر است.در عرصه بین المللی، ترکیه تلاش های خود را برای ترویج زبان ترکی از طریق دیپلماسی فرهنگی تشدید کرده است. مؤسسه یونس امره که به نام شاعر مشهور ترک نامگذاری شده است، اکنون در بیش از ۶۰ کشور جهان فعالیت می کند و دوره های زبان ترکی، برنامه های  فرهنگی و نمایشگاه ها را ارائه می دهد. این ابتکار به عنوان پلی بین ترکیه و جهان عمل می کند و تفاهم و دوستی را از طریق زبان و فرهنگ تقویت می کند.

 چین: ظهور جهانی ماندارین
چین با قلمرو وسیع و چشم انداز زبانی متنوع خود، با وظیفه عظیم حفظ زبان های بومی خود و در عین حال ترویج زبان جهانی خود یعنی چینی ماندارین مواجه است. دولت چین رویکردی چند جانبه را برای مقابله با این چالش دنبال کرده است.در داخل کشور، چین ابتکاراتی را برای حفاظت و احیای زبان های بومی در خطر انقراض آغاز کرده است. برنامه‌هایی مانند «پروژه آموزش زبان مادری» از آموزش و حفظ زبان‌هایی که اقلیت‌های قومی صحبت می‌کنند، حمایت می‌کنند و اهمیت آن‌ها را برای موزاییک فرهنگی چین تشخیص می‌دهند. علاوه بر این، چین در تحقیق و مستندسازی سرمایه گذاری کرده است تا از این گنجینه های زبانی برای نسل های آینده محافظت کند.در صحنه بین المللی، چین به شدت مطالعه ماندارین را از طریق موسسه کنفوسیوس که در کشورهای متعددی فعالیت می کند، ترویج می کند.

این مؤسسات دوره‌های زبان چینی و برنامه‌های فرهنگی را با هدف پرورش جامعه جهانی از زبان ماندارین و تقویت درک فرهنگ چینی ارائه می‌دهند. موضع فعالانه چین در ترویج ماندارین به عنوان یک زبان بین المللی نشان دهنده جاه طلبی آن برای ایفای نقش پیشرو در امور جهانی است.با این حال، سیاست‌های زبانی چین به دلیل پتانسیل آن‌ها برای به حاشیه راندن زبان‌ها و گویش‌های اقلیت در داخل کشور نیز با انتقاداتی مواجه شده است. تنش بین ترویج ماندارین به عنوان یک نیروی متحد کننده و حفظ تنوع زبانی همچنان یک چالش پیچیده است.در دنیایی که به طور فزاینده‌ای به هم پیوسته و در عین حال متنوع است، سیاست‌های ملت‌ها در خصوص حفاظت و ترویج زبان‌های ملی و بومی‌شان بازتابی از ارزش‌ها، آرمان‌ها و تعهد آنها به میراث فرهنگی است. فرانسه به عنوان نگهبان خلوص زبانی ایستاده است و با شور و شوق از زبان خود محافظت می کند. ترکیه تعادل ظریف بین مدرنیته و سنت را دنبال می کند و تنوع زبانی را به عنوان منبعی از قدرت می پذیرد. چین، یک غول جهانی، در تلاش است تا زبان خود را در صحنه جهانی ارتقاء دهد و در عین حال از ملیله غنی خود از زبان های بومی محافظت کند.هر یک از این ملت ها به شیوه خود به سمفونی زبان های جهانی کمک می کنند. همانطور که ما تنوع زبانی را جشن می گیریم، ضروری است که اهمیت درک متقابل و احترام بین ملت ها را نیز درک کنیم، زیرا از طریق زبان است که داستان های خود را به اشتراک می گذاریم، پل ها را می سازیم و آینده جمعی خود را شکل می دهیم. در این رقص پیچیده کلمات، اجازه دهید صداهای منحصربه‌فردی را که گفت وگوی جهانی ما را غنی می‌کنند، گرامی بداریم، زیرا در تنوع است که انسانیت مشترک خود را می‌یابیم.