طاهره نیارکی
این نامه‌ای از سر دلسوزی و شفقت و از سوی یک زن به زنان سینماگر ایران است که اکنون به‌حق علم مبارزه با بی‌اخلاقی در سینما را بلند کرده‌اند؛ اما شاید برخی مسائل دیگر را فراموش کرده باشند.
در ایام تعطیلات نوروز اخبار تلخ و دردناکی در مورد آزارهای جنسی علیه زنان بازیگر سینما منتشر شد که درنهایت منجر به نامه سرگشاده۳۰ بازیگر زن در شکایت از شرایط ناهنجار و غیرانسانی حاکم بر برخی محیط‌های سینمای ایران شد. به دنبال این نامه، نامه دیگری هم با عنوان «بیانیه زنان دست‌اندرکار سینما در اعتراض به خشونت علیه زنان در این عرصه» انتشار یافت که تعداد زیادی از زنان سینماگر از امضاکنندگان آن بودند. ما به تأسی از سیره پیشوای موحدان و امیر مؤمنان حضرت علی علیه‌السلام از هرگونه تعرض به زنان، با هر دین و مسلک و مشربی، بیزار، منزجر و خشمگین خواهیم شد. چراکه سخن جاودانه آن حضرت در مورد خبر سرقت زیور یک زن یهودی توسط عمال حکومت شام را از خاطر نخواهیم برد. غیرت دینی و اسلامی ایجاب می‌کند در دفاع از حریم زن هیچ مرزی نداشته باشیم؛ غیرت دینی انسان مسلمان که تنها معطوف به زن محجبه و مقید به احکام دینی نیست. بانوی سینماگر ایرانی همچون تمام زنان جامعه باید از تعرض‌های گوناگون افراد بیماردل مصون بماند و این وظیفه ملت و حاکمیت غیرتمند است. اما در این ماجرا نباید تنها یک‌طرف داستان را دید. در هنگام قضاوت، قطعا طرف متجاوز و متعرض محکوم است و این بانوان مظلوم و دادخواه اما برای درک مسئله، نیاز داریم هر دو طرف این قضیه را در نظر بگیریم. در ابتدای این نامه سرگشاده، جملات درست و زیبایی مرقوم گشته: «هنرمند یعنی «جراح روح» و هنر محلی است برای درمان افکار وجهت دادن و اعتلای فرهنگ یک ملت… همان‌طور که لازم است یک اتاق جراحی استریل و دور از انواع آلودگی‌ها و ناپاکی‌ها باشد و تیغ جراحی باید به دست متخصصین سپرده شود عرصه هنر نیز نیاز به یک بستر پاکیزه و متخصصین دلسوز و آگاه دارد…باشد که نتیجه درست درتحقق این مهم حاصل شود!» سؤال اینجا است که برای پاکیزه نگه‌داشتن این محیط، زن سینماگر ما هم وظیفه‌ای دارد و آیا به این وظیفه اهتمام داشته است؟
قبل از انقلاب عرصه سینما عرصه ناهنجاری، فساد و تخدیر اذهان مردم بود. استفاده ابزاری و تبلیغاتی از جذابیت زنان در صنعت سینما به شیوه مرسوم غربی امری رایج بود و سینما با فساد، ترویج روابط نامشروع، شراب و قمار درهم‌آمیخته بود. پس از انقلاب امام راحل با افرادی که به بهانه مبارزه با فساد در برابر کلیت هنر سینما ایستادند قاطعانه برخورد کرد و معیارها و شاخصه‌های جدیدی برای این زبان هنری ارائه داد. شاه‌بیت این مواجهه نوین نیز جمله معروف: «ما با سینما مخالف نیستیم با فحشا مخالفیم» بود. سینمای بعد از انقلاب اما هنوز به نحوی میراث‌دار سینمای پهلوی بوده و هست و تا رسیدن به سینمای ضدفحشا، بیدار، تبیین‌گر و هنرمندانه راه زیادی پیش رو دارد.
بار دیگر اعلام می‌کنیم یقینا هرگونه چپ نگاه کردن به زنی از اعضای جامعه محکوم بوده و با آرمان‌های انقلاب اسلامی مغایر و شایسته برخورد قاطع مسئولان است. اما زمانی که آفتی که به جان جامعه‌ای افتاد باید به فکر درمان ریشه‌ها نیز بود. 
آیا برخی از همین بانوان بازیگر فیلم‌هایی نبودند که غیرت مردان اعم از پدر و برادر و همسر را نشانه گرفتند و غیرت را عقب‌ماندگی و ارتجاع  و خشونت علیه زنان معنا کردند؟ وقتی در آثار سینمایی مرد نمونه و مطلوب فردی بی‌غیرت است چگونه می‌توان از خانه سینما و وزارت ارشاد توقع برخورد قاطع داشت؟ زمانی که در فضای مجازی با انتشار تصاویر مهوع و آرایش‌های غلیظ همسری و مادری را به سخره گرفته و در ازای حیواناتی که به‌جای فرزند گرفتیم اشک ماتم می‌ریزیم و به تجرد خود می‌بالیم و در کوی و برزن سینما چون لعبت هوس‌انگیز  ظاهر می‌شویم و باعث انحراف هزاران جوان شده‌ایم آیا نمی‌اندیشیم که آتش این انحراف روزی به دامان خودمان خواهد رسید؟
برخی از زنان بازیگر اساسا زن را چه معنا کرده‌اند؟ انواع جراحی‌های زیبایی، آرایش‌های دائمی و لباس‌های ناهنجار، چه فضایی را در سینمای ایران ایجاد خواهد کرد؟ وقتی درصحنه هنر و اجتماع با آرایش یک عروس در حجله ظاهر می‌شوید و جشنواره فجر را با آن لباس‌های عجیب‌وغریب و بدحجابی که اساسا بی‌حجابی است به صحنه زجر مردم متدین بدل می‌کنید؛ انتظار دارید سینما محیطی امن و پاک و بدون هرگونه نظر حرام باقی بماند؟
 خون هزاران شهید شما را از فساد پهلوی نجات داد تا در محیطی امن کارکنید آیا هرگز وصیت‌نامه یک شهید را خوانده‌اید که توصیه همه آن‌ها به رعایت حجاب و تقواست؟ آیا امنیت ساخته‌شده با خون شهیدان را با انواع تبرج‌ها بر باد نخواهد رفت؟ اگر بدنه زنان سینمای ایران کمی به فلسفه عفاف در پوشش و رفتار توجه کرده و حریصانه به دنبال بازسازی سینمای غرب در ایران و جلب شهرت و پول و مخاطب نبود طبعا زمینه شکل‌گیری این آزارها کاهش می‌یافت.
مخالفت و عدم پیروی از احکام شرع شجره خبیثه‌ای را آبیاری می‌کند که ثمره آن آزار و تعرض است. هرچند که باید از سوی متولیان فرهنگی نیز نظارت جدی بر فضای هنر خصاه در تئاتر و سینما شکل بگیرد اما خداوند سرنوشت قومی را عوض نمی‌کند تا آنکه تغییر را از خودشان آغاز کنند. با تمسک اعضای جامعه سینمایی به احکام اسلام دست متولیان نیز در حذف و مجازات ناپاکان بازتر است.