کمتر از چهل روز تا دو همه‌پرسی سرنوشت‌ساز باقی‌مانده و تنور انتخابات به‌اندازه کافی گرم نیست. این روزها بسیاری از صاحب‌منصبان و مسئولین در پی بالا بردن نرخ مشارکت هستند و ان‌شاءالله نرخ مشارکت هم بالاتر خواهد رفت، اما ذکر چند نکته ضروری است:
یک. سازمان صداوسیما از چهره‌های بسیاری دعوت کرده و حتی به برخی چهره‌ها که به تعبیر دوستان رسانه ملی از مدار هم خارج‌شده‌اند، تریبون داده است. این اقدام بسیار مثبت است و حتی معتقدم علاوه بر صدای منتقد، صدای مخالف هم باید بتواند در محیطی منصفانه و متکثر، در تلویزیون نماینده پیدا کند. هنوز هم خیلی‌ها بهترین برنامه‌های مناظره تلویزیون را گفت‌وگوی میان نمایندگان عقاید و اندیشه‌های مختلف در ماه‌های صدر انقلاب می‌دانند که از شهید بهشتی تا رهبران حزب توده در آن شرکت می‌کردند. تنها صدایی نباید در تلویزیون شنیده شود که علیه مسلمات نظام اسلامی و قانون اساسی اقدامی کرده باشد که این هم طبیعی است.
دو. یک آفت اساسی فضای رسانه‌ای ما، آن است که همچون فضای حزبی کشور به‌شدت محدود در ایام انتخابات است. یعنی همان‌طور که تشکیلات حزبی شب انتخاباتی داریم، تعداد بالایی برنامه سیاسی و گفت‌وگومحور داریم که فقط در ایام منتهی به انتخابات فعال می‌شوند. بدانیم که مخاطب امروز، همچون مخاطب دو دهه قبل نیست و به‌شدت هوشمند است. مخاطب امروز، دیگر با چند برنامه به هیجان نمی‌آید و این فضا را دشوارتر می‌کند. مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۴ را باید از همین حالا هدف گرفت و این یعنی برنامه‌های انتخاباتی تلویزیون با نگاه تکثرگرا باید مستمر و مداوم باشد.
سه. نکته دیگر بحث رعایت عدالت مطلق در 
ضریب دهی به نامزدهاست. می‌دانم که صداوسیما هم استدلال‌هایی دارد اما به این نکته باید دقت کرد که نامزد سرمایه‌دار و ثروتمند، در تمام عرصه‌های تبلیغات و رقابت از رقبای خود پیش است و نامزد کمتر برخوردار، از تبلیغات شهری گرفته تا پوستر و بنر و پیامک و برگزاری گردهمایی‌های انتخاباتی در هیچ‌کدام در رقابت برابری شرکت نمی‌کند. میزان اختصاص وقت در رسانه ملی، تنها زمین‌بازی برابر برای نامزدهاست و لازم است که در این‌یک فقره، کاملا برابر بماند‌ و هیچ‌گونه سیاست‌های قیمتی اعمال نشود.