محسن پیرهادی
یک. هیچ مسئله و مشکل کلانی وجود ندارد که صرفا با یک نگاه و از یک زاویه دید حل شود. از طرفی، افراط در تأکید و تکیه‌بر یک روش، نه‌تنها مؤثر و کارا نخواهد بود  بلکه باعث خواهد شد که با شکست آن مسیر، تمام ابعاد آن راه، کنار گذاشته شود و پس‌ازآن، حتی از نقاط مثبت شیوه‌های قبلی غفلت شود.
دو. یکی از اشکالات دولت قبل، تأکید بیش‌ازحد بر مذاکره و گره زدن اغلب مشکلات و مسائل کشور به رویکرد خارجی در حل مسائل بود‌. آن راهبرد، یقینا منتهی به شکست بود که نتیجه هم چیزی جز این نشد، اما آنچه اهمیت دارد تأکید بر این نکته است که آن‌قدر در رویکرد مذاکره با غرب افراط شد که نگرانی از تفریط های بعدی به وجود آمد.
سه. خوشبختانه رویکرد وزیر محترم خارجه در دوره فعلی، بر اساس راهبرد اساسی نظام اسلامی و الهام گرفته از مشی مقاومت
 حاج قاسم و مذاکره مفید در حوزه‌های مختلف است. عضویت جمهوری اسلامی ایران در سازمان همکاری های شانگهای و همچنین تحول در واردات واکسن، تأثیر مستقیم و غیرمستقیم رویکرد دولت سیزدهم در حوزه سیاست خارجی است. اصل آن است که سیاست خارجی، رویکردی معتدل و موازنه‌ای از مؤلفه‌های متعدد قدرت ایران اسلامی را  می‌طلبد که یکی از این ابعاد، دیپلماسی است. 
چهار. به‌رغم موضع اصولی دولت، متأسفانه صداهایی شنیده می‌شود که مبتنی بر جداسازی کامل اقتصاد کشور از ظرفیت‌های خارجی است. چنین مواضعی نه‌تنها اصولی و علمی نیست، بلکه افتادن از چاله به چاه است. باید با تمام توان به اصلاح ساختارهای اقتصادی و بهبود معیشت مردم با تکیه‌بر توان داخلی پرداخت و توأمان، از تمام ظرفیت‌های خارجی
 بهره برد. اتفاقا در سایه تکیه‌بر داخل و بی‌نیازی از خارج، فضای دیپلماسی کارآمدتر می‌شود و می‌توان با تمام توان، برای مشکلات کشور و مردم چاره‌اندیشی کرد.