نيمه خرداد، ياد امام راحل و عزيز بيشتر زنده مي شود؛ امامي که صدّيق بود، قول و فعلش يکي بود و جز خدا نمي ديد. رهبري که صالح و مصلح بود و انقلابش انفجار نور تعبير شد. مؤمن به رب، مؤمن به هدف، مؤمن به راه و مؤمن به مردم بود و اين ايمان کامل باعث شد اينگونه وداع کند؛ «با دلي آرام و قلبي مطمئن و روحي شاد و ضميري اميدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص، و به سوي جايگاه ابدي سفر مي‌کنم.»اما در اين سي سال بعد از امام، پرچم به دست علمداري قرار گرفت که نه تنها آن را زمين نگذاشت که افراشته تر آن را نگه داشت. مي گويند اگر امام به همراه شيعيانش گام بردارند يک رد پا بيشتر ديده نمي شود؛ آن هم جاي پاي امام است، چرا که شيعيان فقط جا پاي او مي گذارند. حال رابطه امام و آقاي ما هم اينگونه است؛ در سي سال زعامت و رهبري حضرت آيت الله خامنه اي، نشد ياد امام و مهمتر از آن، خط و راه امام فراموش شود. هرگز نشد جايي مخالفت با مباني، مشي و مرام امام ديده شود. با خط تحريف امام مقابله شد تا اين ميراث عظيم به دست جوانان امروز که توفيق ديدار امام را هم نداشتند برسد و نديده عاشق حضرت روح الله شوند. شاگرد مثل استاد بود؛ راهي که طي شد و بايد طي کرد را نشان‌مان دادند و حجت را تمام کردند. اينک اين ماييم و خون سيصد هزار شهيد که قريب به اتفاق‌شان، پيروي از خط ولايت و سربازي در اين مسير را وصيت کردند و جان‌شان را در راه اسلام و انقلاب فدا نمودند. اما براي چگونگي اين يگانگي و مثل هم رهبري کردن امام و آقا همان کلام رهبر معظم انقلاب در نماز جمعه بهترين راهگشاست که صاحب اين کشور را تنها امام زمان خود مي دانند؛ «سيد ما، مولاي ما، دعا کن براي ما؛ صاحب ما تويي؛ صاحب اين کشور تويي؛ صاحب اين انقلاب تويي؛ پشتيبان ما شما هستيد؛ ما اين راه را ادامه خواهيم داد؛ با قدرت هم ادامه خواهيم داد؛ در اين راه ما را با دعاي خود، با حمايت خود، با توجه خود، پشتيباني بفرما.»