محسن پیرهادی
تاريخ چهار دهه‌ای جمهوری اسلامی، عرصه آمدن و رفتن چهره‌ها و شخصيت‌های بسياری است؛ چهره‌هايی كه نامدار شدند و عزتمندانه در صحنه ماندند و بعضی هم‌رنگ باختند، حاشيه‌نشين شدند و از يادها رفتند.
مرحوم سيد محمود دعايی از چهره‌های متین و ماندگاری است كه از زمان مبارزات عليه رژیم شاهنشاهی تا پيروزی انقلاب و استقرار جمهوری اسلامی و سال‌های بعدازآن در ركاب نظام جمهوری اسلامی ماند و بی حاشیه و بی‌هياهو به انجام مسئوليتش مشغول بود؛ چه در ايام وكالتش در مجلس شورای اسلامی و چه به‌عنوان سکان‌دار مؤسسه مطبوعاتی اطلاعات.
ورای رزومه مبارزاتی و مجاهد گونه او در سال‌های پيش از انقلاب و نزديكی‌اش به امام(ره) در سال‌های تبعيد نجف، او از همان ارديبهشت سال ۵۹ كه سرپرست مؤسسه اطلاعات شد تا پايان عمر، حضور در اين مؤسسه را به‌عنوان مأموريت اصلی خود پذيرفت. مأموريتی كه بنا به خصوصيات فردی و شخصيتی مرحوم دعايی، ويژه او شد و شاكله كاری مؤسسه اطلاعات را شكل داد.
مرحوم دعايی در سال‌های پس از انقلاب، معتدل، متواضع و با اخلاق‌مداری تلاش كرد حلقه واسط ميان بخشی از جامعه با حاكميت باشد. حلقه واسط تفكری كه رفته‌رفته در درگيری‌ها و رقابت‌های سياسی از گردونه امور اجرايی، اثرگذاری و موج‌آفرينی‌های اجتماعی و سياسی به حاشيه رفت؛ برخی بی‌اثر و برخی منزوی و برخی در سودای احيای جايگاه خود مشغول تنفس سياسی بودند.
دعايی به سهم خود روزنه حيات نگاه و تفكر و سرمايه اجتماعی آنانی بود كه درچهار دهه گذشته در برخی دوره‌ها اقبال نقش‌آفرينی در دولت‌ها را ازدست‌داده ولی صاحب اثرگذاری اجتماعی و شیفته ميهن اسلامی بودند.
مرحوم دعايی می‌توانست همچون بسياری از سياستمداران ديگر كه همراه و هم‌فكرش بودند يا ذوب در جريان به حاشيه رفته شود يا مسيرش را از آنان جدا كرده و سودای خود و منافع خود را دنبال کند؛ اما ماند و راه خود را در پيش گرفت. خوش‌رویی، اعتدال و تواضع، سه خصوصيت رفتاری او  در تعاملات سياسی و اجتماعی‌اش بود كه او را به چهره‌ای محبوب، بی حاشیه و مورد اعتماد جريانات سياسی بدل كرد. مرحوم دعایی، از آن دسته چهره‌های دلسوز، بی‌تكلف و بی‌ادعایی بود كه هر نظام سياسی به تكثير آن‌ها نياز دارد. این خود از ویژگی‌های مؤمنان است که رفیق و رقیب و دوست و دشمن، در زمان حیات و پس‌ازآن، از وی به نیکی یاد کنند و او را سرمشق تواضع و ساده‌زیستی بدانند.
روحش شاد و يادش گرامی.