محمدكاظم انبارلویی
امضای سند همكاری راهبردی ایران و چین  موجی از مخالفت و معاندت از سوی ضدانقلاب را پدید آورد كه شگفت‌آور نیست. راز اصلی جیغ و دادمنافقین، سلطنت‌طلب‌ها و گونه‌های ریز و درشت ضدانقلاب این است كه این سند ۲۵ ساله است.
آن‌ها كه در واشنگتن، پاریس و لندن خواب براندازی جمهوری اسلامی را می بینند و مدام می گویند امروز و فردا نظام جمهوری اسلامی سقوط می كند، حالا می بینند در اتاق فكر چین به عنوان اقتصاد دوم جهان در ارزیابی قدرت ملت ایران كشف كرده‌اند نظام جمهوری اسلامی از تندبادها و طوفان‌های سخت و نرم عبور كرده و حداقل ۲۵ سال دیگر سرپاست. ناراحتی آمریكایی‌ها و اروپایی‌ها هم همین است می بینند همه توطئه‌ها و دسیسه‌های نرم و سخت آن‌ها به باد رفته و چین به عنوان یك رقیب جهانی كه تا دیروز در برجام آن سوی میز مذاكره كنار آن‌ها نشسته بود؛ در یك ارزیابی واقع‌بینانه نمی‌خواهد كمترین همراهی با سیاست‌های تجاوزكارانه آمریكا و اروپا علیه ایران داشته باشد.
بایدن در یك واكنش ابلهانه عصبانیت خود را از امضای چنین سندی اعلام كرد و گفت: «ما  مدت یك سال است كه نگران این روز هستیم.» امضای سند همكاری راهبردی ایران و چین یك سیلی به آمریكا بود كه اشك آن‌را در چهره ضدانقلاب داخلی و خارجی به‌خوبی می‌بینیم.
ضدانقلاب خارج‌نشین درعزای این سند حرف‌‌های دروغی می زنند كه هیچ‌كدام در این سند نیست. متأسفانه عده‌ای غافل و جاهل همان حرف‌ها را در داخل تكرار می‌كنند وقتی توضیح مقامات و مسئولان را می شنوند شرمنده می‌شوند.
چین امروز یك واقعیت مهم در اقتصاد جهانی است و به زودی آمریكا را پشت سر می‌گذارد. تولید ناخالص ملی فقط در استان شانگهای معادل كل اروپاست.اخیرا قراردادهای سرمایه‌گذاری بین چین و اتحادیه اروپا علی‌رغم مخالفت آمریكا امضا شد. همین هایی كه در پاریس و لندن نشسته‌اند از بوق دولت فرانسه و انگلیس صحبت می‌كنند و امضای سند همكاری ایران و چین را بدتر از تركمانچای توصیف می‌كنند   خودشان با چینی‌ها همین سند همكاری را دارند بدون این‌كه آب از آب تكان بخورد.
ایران و چین دو تمدن كهنسال آسیایی هستند آن‌هم باسابقه ۷ هزار سال!
ایران در اوج قدرت قبل از اسلام و بعد از اسلام جنگی با چینی‌ها نداشته و تاریخ هم سراغ ندارد، چینی‌ها هم با ایرانیان جنگیده باشند. جاده ابریشم نماد همكاری این دو تمدن بزرگ در سال‌های دور است. چینی ها به انرژی ایران نیاز دارند، ایران هم به سرمایه‌گذاری چینی‌ها نیاز دارد. فقط سال گذشته ۹ میلیارد دلار، ایرانی‌ها به چین صادرات داشتند. چین یكی از مقاصد صادراتی كالاهای ایران است. ایران با امضای این سند هوشمندانه با حفظ استقلال وارد اقتصاد جهانی می شود. تعامل «سازنده» و «مؤثر» با جهان جزء سند چشم‌انداز ۲۰ ساله جمهوری اسلامی ایران است. متأسفانه دولت كه پرچم تعامل سازنده با جهان را در دست دارد طی ۸ سال گذشته كوتاهی‌هایی دارد كه جبران آن سخت است. رئیس جمهور چین ۶ سال پیش به ایران آمد و پیشنهاد همكاری راهبردی را داشت، اما برجام و نگاه دیپلماسی خارجی كشور به غرب باعث شد دولت واقع بینی خود را در نگاه به منافع ملی در سیاست خارجی از دست بدهد و ۶ سال با تأخیر چنین تصمیمی را بگیرد.در طول سال‌های تحریم‌های فلج‌كننده غرب كه سعی می‌كردند حتی یک بشكه نفت نفروشیم، چین خریدار نفت ایران بود. در طول سال‌های شرارت آمریكا در اعمال تحریم‌ها و مجازات طرف‌های معامله با ایران، چینی‌ها خریدار فولاد و محصولات پتروشیمی ما بودند و در برابر تشر آمریكا ایستادند و اعتنایی به تهدیدهای آن‌ها نكردند.
جایگاه چینی‌ها در اقتصاد جهان به گونه‌ای است كه در بسیاری از شركت‌های چینی، آمریكایی‌ها و اروپایی‌ها از سهامداران آن محسوب می شوند. از ۱۰ بانک بزرگ جهان ۵ بانک آن چینی است، اما دولت واقعیت‌های امروز اقتصاد جهان را نمی خواست ببیند و دل به ورق پاره برجام بست كه فقط باید امتیاز می دادیم و امتیازی نمی‌گرفتیم! متأسفانه هنوز هم امید دارند آمریكا و سه كشور شرور اروپا دلشان به رحم بیاید حداقل یكی، دو تعهد از ۲۷ تعهدی كه دادند را انجام دهند.
روحانی جمله تعامل سازنده با جهان را گرفت، اما «مؤثر» را رها كرد. لذا اقتصادهای نو پدید در جهان را نادیده گرفت. اگر نیمی از سفرهایی كه به آمریكا و اروپا رفتیم و هیچ نتیجه‌ای نگرفتیم به پكن،مسكو، دهلی نو و… می رفتیم یک گزارش مثبتی از كاركرد سیاست خارجی را در كارنامه دولت داشتیم.چینی ها در قالب ۲۴ مدل با بیش از ۷۰ كشور جهان توافق همكاری دارند. مراوده اقتصادی خود را بر اساس برد – برد تعریف كرده اند. این آموزه كنفوسیوس آویزه گوش رهبری خردمند چین است كه؛ «چیزی را كه برای خود می‌پسندی برای دیگران هم بپسند» و این راز توفیق و پیروزی‌های شگفت‌انگیز اقتصادی در چین است.
دولت اگر هوشمندی دیپلماتیک داشت همان سال ۹۴ كه رئیس جمهور چین به ایران سفر كرد و این پیشنهاد شیرین را مطرح نمود، می‌توانست آن را در مدت كوتاهی به سرانجام برساند و در تعاملات خارجی خرجش ‌كند. «فرصت‌های از دست رفته» و «زمان از دست رفته» در سیاست خارجی یكی، دو تا نیست. اكنون كه وزیر خارجه موفق شده است پس از ۶ سال یک تصمیم درست آن‌هم دیرهنگام بگیرد،متأسفانه همان‌هایی كه در رسیدن به توافق برجام با خسارت محض عجله داشتند، امروز زبانشان دراز شده و به نقد سند همكاری راهبردی ایران و چین پرداخته‌اند، بدون این‌كه نقد آن‌ها مستند خارجی داشته باشد.جیغ و داد ضدانقلاب و نگرانی آمریكا نشان می‌دهد دولت در این تعامل «مؤثر» عمل كرده است.
۷۰ روز مانده به انتخابات از این سند رونمایی شد. اشتباه دولت از اول این بود كه مباحث سیاست خارجی و منافع ملی را به رقابت های سیاسی پیوند داد. این در حالی است كه در اغلب كشورهای دنیا چنین پیوندی را نه مجاز و نه عاقلانه می دانند. دشمن با اطلاع از چنین پیوندی آسیب‌های جبران‌ناپذیری به منافع ملی ما زد. حاصل این غفلت این بود كه در تشخیص دوست و دشمن در دیپلماسی خارجی به بیراهه رفتیم. حتی این بیراهه را در سیاست داخلی در عدم تقویت اتحاد ملی و تولید قدرت ملی طی كردیم.
انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ در آغاز قرن جدید باید محل ظهور نوعی بلوغ سیاسی توسط رجال سیاسی و مذهبی باشد. رقبا باید از دوقطبی سازی به ویژه در حوزه سیاست خارجی پرهیز كنند. انتخابات باید متضمن اقتدار ملی باشد و آن را وسیله ای برای نمایش قدرت ملی قرار دهیم. ایران قوی و عزیز، به نفع همه است، لذا باید هر كس سهم خود را در پدیداری ایرانی قدرتمند و بزرگ ادا كند.
قرن جدید قرن فاصله‌گذاری سیاست خارجی كشور از ام‌الفساد عالم یعنی آمریكاست. قرن جدید قرن فاصله‌گذاری سیاست خارجی كشور با روباه پیر انگلیس است.خدا رحمت كند مرحوم سیداحمد ادیب نیشابوری را. او در آغاز قرن ۱۴ سیاستمداران كشور را پرهیز داد از سیاست‌های مكارانه و موذیانه دولت انگلیس و از تعابیر و تماثیل گوناگون استفاده می كرد تا گفتمانی در این باره پدید آورد. او در این باره ادبیات سازی كرد و از انگلیس به عنوان «روباه پیر» ، «خارپشتی كه خارش مكر و كید» است وتعابیری چون «زاغی شوم» ، «بوزینه بازیگر بی‌چشم و رو» ، «افعی عالم گزای» و «مار كردار طاووس رنگ» یاد می‌كرد  که كلمه «روباه پیر» در ذهن مردم باقی ماند. مردم ما طی ۴ دهه گذشته فهمیده اند این آشغال‌ها دوست‌داشتنی نیستند! دیپلمات‌های ما باید به این ادراک برسند كه غرب به سركردگی آمریكا و انگلیس در حال افول و قدرت‌های جدیدی در حال ظهور هستند. نگاه دیپلماسی خارجی كشور باید معطوف به واقعیت روز جهان باشد و تعامل «سازنده» و «مؤثر» با جهان داشته باشند.