گروه  بین‌الملل
 سرانجام آمریکا شکست سنگینی را در شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال تصویب قطعنامه تمدید تحریم تسلیحاتی ایران پذیرفت. از میان ۱۵ عضو دائم شورای امنیت؛ ۲ کشور چین و روسیه به‌پیش نویس قطعنامه آمریکا رأی منفی و ۱۱ عضو دیگر رأی ممتنع دادند. دراین میان ، غیر از آمریکا تنها یک عضو دیگر به این قطعنامه رأی مثبت داد:دومینیکن. سؤال اصلی اینجاست که رأی مثبت دومینیکن به قطعنامه‌ای ضد ایرانی که غیرحقوقی و غیرقانونی بودن آن حتی برای شرکای اروپایی واشنگتن نیز محرز بود، بر چه اساسی صورت گرفته است؟کشور جمهوری دومینیکن در بخش شرقی جزیره هیسپانیولا در دریای کارائیب واقع‌شده است. پایتخت آن سانتو دومینگو است. زبان رسمی این کشور اسپانیایی و پول رایج آن پزو است.جمهوری دومینیکن با حدود ۱۰ میلیون و ۸۰۰ هزار نفر جمعیت و ۴۸/۴۴۵ کیلومترمربع مساحت، پس از کوبا، دومین کشور بزرگ حوزه کارائیب(  ازنظر جمعیت و وسعت  ) به‌شمار می‌آید. جالب است بدانیم کریستف کلمب در سال ۱۴۹۲ به ساحل دومینیکن رسید و این محل به محل اولین سکونتگاه دائم اروپائیان در آمریکا بدل شد. پس از سه قرن و در سال ۱۸۲۱ ،این کشور مستقل شد.
 وابستگی اقتصادی دومینیکن به آمریکا 
وابستگی اقتصادی شدید دومینیکن به ایالات‌متحده آمریکا سبب شده است تا این کشور، در طول سال‌ها و دهه‌های گذشته و اخیر، به حیاط‌خلوت واشنگتن در حوزه کارائیب تبدیل شود. بر همین اساس،محصولات صادراتی این کشور شامل نیکل آهن، شکر، طلا، نقره، قهوه، کاکائو، تنباکو، گوشت و کالاهای مصرفی است که به کشورهای آمریکا (۷/۷۲ درصد)، انگلیس(۲/۳ درصد) و بلژیک (۴/۲ درصد) صادر می‌شود.محصولات وارداتی این کشور شامل مواد غذایی، نفت، پنبه، مواد شیمیایی و دارویی است که از کشورهای آمریکا (۹/۴۶درصد)، ونزوئلا (۴/۸درصد)، کلمبیا (۳/۶ درصد) ومکزیک(۷/۵ درصد) وارد می‌شود.همان‌گونه که مشاهده می‌شود،واشنگتن اصلی‌ترین شریک وارداتی و صادراتی دومینیکن محسوب می‌شود. همین مسئله سبب شده است تا دومینیکن در تصمیمات بین‌المللی و دیپلماتیک خود، تابعی محض از ایالات‌متحده آمریکا باشد. این موضوع  نه‌تنها در دوران ریاست جمهوری ترامپ، بلکه در دوران ریاست جمهوری اوباما ، بوش پسر، کلینتون، بوش پدر، ریگان ، کارتر و … نیز قابل‌مشاهده بوده است. 
 آیا دومینیکن واقعا طرفدار تمدید تحریم تسلیحاتی ایران بود؟
دردهم تیرماه امسال،«خوزه سینگر»، نماینده  دائم دومینیکن در شورای امنیت سازمان ملل متحد،موضع صریح کشور خود در خصوص برجام را این‌گونه مطرح کرد :
« جمهوری دومینیکن بر حمایت قاطع خود از اجرای کامل و مؤثر برجام که نتیجه موفقیت‌آمیز دیپلماسی چندجانبه و دستاورد بزرگ عدم اشاعه است، تأکید دوباره می‌کند. ما بر این باوریم که برجام تحت‌فشار شدید است و اقداماتی که از سوی برخی طرف‌ها صورت می‌گیرد، این توافق را به‌شدت تضعیف می‌کند.اقدام ایران برای کاهش پایبندی تعهدات خود در برجام، نتیجه خروج آمریکا از این توافق بوده است. اجرای کامل مفاد برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ از سوی همه طرف‌های توافق هسته‌ای  برای موفقیت آن ضروری است.»
همان‌گونه که از مواضع رسمی نماینده دائم دومینیکن در شورای امنیت برمی‌آید، این کشور نه‌تنها طرفدار تمدید تحریم تسلیحاتی ایران نبوده، بلکه از منتقدان رفتار واشنگتن در خروج از توافق هسته‌ای با ایران محسوب می‌شود. بااین‌حال، فشارها و تهدیدات ترامپ، جایی را برای ابراز این موضع رسمی باقی نگذاشت. در این میان، دومینیکن رأی مثبت خود به قطعنامه ایالات‌متحده را به‌حساب ترامپ واریز کرد تا از یک‌سو، مناسبات اقتصادی واشنگتن و این کشور دچار اخلال  نشود و از سوی دیگر، واشنگتن نیز لااقل در اقناع ظاهری یک کشور در تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران موفق عمل کرده باشد و بیش از این، آبروی خود را در شورای امنیت سازمان ملل متحد و متعاقبا در نزد افکار عمومی دنیا از دست ندهد. بنابراین، رأی  مثبت جمهوری دومینیکن به‌پیش نویس  قطعنامه تمدید تسلیحاتی ، ماهیتی دستوری داشته و محصول عدم استقلال این کشور بوده است. 
 آمریکا رسما در شورای امنیت زورگویی می‌کند 
ریچارد فالک، گزارشگر ویژه سابق حقوق بشر سازمان ملل متحد، در این خصوص به« رسالت»  می‌گوید:
«واقعیت ماجرا این است که آمریکا نگاه ابزارگرایانه‌ای به سازمان ملل متحد دارد. در دوران ریاست جمهوری ترامپ این نگاه تشدید شده است. بر این اساس، کاخ سفید سازمان ملل را به‌عنوان یک سازمان و نهاد دموکراتیک و دیپلماتیک قبول ندارد و سعی دارد از این سازمان بین‌المللی برای رسیدن به اهداف خود استفاده کند.اتفاقا همین مسئله سبب شده است تا سازمان ملل در مواردی از یک بازیگر حقوقی، به بازیگری سیاسی تبدیل شود. متأسفانه بسیاری از تصمیمات حقوقی سازمان ملل متحد، از سوی بازیگرانی که دارای قدرت ژئوپلیتیک هستند تحت تأثیر قرار می‌گیرد. این تصمیمات عملا دست‌کاری می‌شود و به تصمیمات دیگری تبدیل می‌شود. در رأس این بازیگران مداخله‌گر، آمریکا قرار دارد. »
استاد حقوق بین‌الملل دانشگاه پرینستون آمریکا تأکید دارد :
«نفوذ آمریکا در تصمیمات شورای امنیت و مجمع عمومی سازمان ملل متحد، منحصر به استفاده این کشور از حق وتو نمی‌شود. وی در این خصوص از قدرت نفوذ پشت پرده، تهدیدات و زورگویی خود استفاده می‌کند. براثر استفاده از این ابزارها، تصمیمات آمریکا به برخی بازیگران دیگر تحمیل می‌شود. برخی کشورها نیز قدرت خنثی‌کننده‌ای در برابر این قلدری‌ها ندارند. همین موضوع سبب می‌شود تا نقش‌آفرینی سازمان ملل در مواجهه با برخی پرونده‌ها، مؤثر نباشد.»
«سی. سی. تی. وی» تلویزیون دولتی چین در گزارشی نوشت که شکست قطعنامه ضد ایرانی آمریکا در شورای امنیت، انزوای آن کشور را از زمان خروج آمریکا از برجام در سال ۲۰۱۸ برجسته کرد و آمریکا و شورای امنیت را با چالش مواجه کرده است.در این گزارش تلویزیونی آمده است :«  قطعنامه ارائه‌شده توسط آمریکا با مخالفت چین و روسیه و رأی ممتنع ۱۱ عضو دیگر ازجمله فرانسه، آلمان و انگلستان به نتیجه نرسید و آمریکا در این اقدام ناکام ماند. دونالد ترامپ رئیس‌جمهوری آمریکا پس‌ازآنکه شورای امنیت پیشنهاد واشنگتن برای تمدید تحریم تسلیحاتی جمهوری اسلامی ایران را رد کرد ، از امتحان مکانیسم ماشه سخن گفته است! این در حالی است که شکست اخیر آمریکا، منجر به انزوای آن شده است .»