رأی‌گیری اخیر سران ۲۷ کشور اروپایی برای ارائه بسته کمکی جدید به اوکراین، تبدیل به موضوعی تنش‌آفرین در بین افکار عمومی اروپا شده است. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد اکثر شهروندان اروپایی نسبت به استمرار کمک‌های مالی و نظامی دولت‌های خود به کی یف معترض بوده وحتی خواستار پایان جنگ و سقوط رسمی دولت زلنسکی در اوکراین هستند. در چنین شرایطی، تصمیم اخیر سران اروپایی مبنی بر اعطای کمک بلاعوض ۵۰ میلیارد دلاری به کی یف ، نوعی دهن‌کجی به افکار عمومی قاره سبز بوده است.فراتر از آن، تحلیلگران مسائل نظامی و استراتژیک قویا معتقدند که این اقدام، موازنه نبرد را به سود اوکراین و ناتو تغییر نخواهد داد.
 اروپائیان چه توافقی صورت داده‌اند؟
۲۷ کشور اتحادیه اروپا توافق کردند ظرف چهار سال آینده یک بسته کمک ۵۰ میلیارد یورویی به اوکراین اعطا کنند. ویکتور اوربان، نخست‌وزیر مجارستان مانع از حصول این توافق شده بود. روایتگری مقامات اروپایی از تصمیم اخیر، در نوع خود جالب‌توجه است!  شارل میشل، رئیس شورای اروپا در پیامی با تأکید بر «وحدت ۲۷ رهبر» اروپایی نوشت که همه کشورها بر روی یک بسته کمک ۵۰ میلیارد یورویی برای حمایت از اوکراین در چارچوب بودجه اتحادیه اروپا توافق کردند.
بااین‌حال بر همگان مسجل است که چنین  روایت سازی و ادعایی دروغین است! ویکتور اوربان، نخست‌وزیر مجارستان تنها به دلیل تهدیدات پنهان و آشکار مقامات ارشد اروپایی ازجمله قطع کمک‌های سالیانه به بوداپست ناچار به موافقت با این بسته پیشنهادی شده است. رهبر مجارستان که در میان بیست‌وهفت کشور اروپایی تنها کسی است که به دنبال حمله نظامی روسیه به اوکراین، روابط حسنه خود را با مسکو حفظ کرده است، در نشست ماه دسامبر سران اروپا مخالفت خود را با این کمک اعلام کرده و خشم همتایان خود را برانگیخته بود. او در بروکسل به باج‌گیری از اتحادیه اروپا برای آزادسازی پول‌های اتحادیه اروپا که برای کشورش در نظر گرفته‌شده بود، متهم شد. گفتنی است که بخشی از بودجه اتحادیه برای مجارستان به دلیل نقض حاکمیت قانون در این کشور مسدود شده است.
 انتقادات اوربان علیه اروپای واحد 
ویکتور اوربان مدعی است که اتحادیه اروپا درباره اوکراین راه غلطی را در پیش‌گرفته است چون معتقد است که کی‌‌یف هرگز نمی‌تواند در جنگ پیروز شود. او ممکن است واقع‌گرا باشد ولی بیش از هر رهبر دیگر اتحادیه اروپا به رئیس‌جمهور روسیه نزدیک است.مجارستان همچنین تنها کشور عضو ناتو است که عضویت سوئد را تصویب نکرده است هرچند نخست‌وزیرش مدعی است که موافق عضویت استکهلم در پیمان آتلانتیک شمالی می‌باشد. این موضعی عجیب است و این روزها ویکتور اوربان خیلی اوقات به‌ویژه در اجلاس‌های اتحادیه اروپا چهره‌ای تنها و منزوی تصویر می‌شود.ولی او در اتحادیه اروپا فاقد متحد نیست و با انتخابات پیش روی اروپا در ماه ژوئن او معتقد است که تغییراتی به‌دلخواه او درراه خواهند بود. فشار بر بوداپست برای تسریع بخشیدن روند پیوستن سوئد به ناتو پس‌ازآن افزایش یافت که قانون‌گذاران ارشد ایالات‌متحده گفتند که از مجارستان می‌خواهند فورا الحاق سوئد را تایید کند. این کشور در صورت عدم اقدامات لازم درخطر آسیب دائمی به روابط خود با واشنگتن قرار دارد.هرچند مجارستان به‌صورت آشکارا مخالفتی در خصوص الحاق سوئد به ناتو مطرح نکرده است اما بارها تصمیم‌گیری دراین‌باره را به تعویق انداخته است.
 رمزگشایی از کمک‌های اروپا 
نکته دیگر، مربوط به بازه چهارساله اعطای کمک‌های مالی به کی یف ( از سوی اروپا) است. مقامات اروپایی تأکید کرده‌اند که این کمک، ناظر بر تأمین نیازهای کوتاه‌مدت و بلندمدت اوکراین  تصویب‌شده است. به‌عنوان‌مثال یورونیوز در قسمتی از روایتگری خود در این خصوص می‌گوید:
«درحالی‌که کمک مالی ایالات‌متحده به کی‌یف تاکنون موفق به کسب موافقت کنگره آمریکا نشده است، این بسته کمک اروپا برای اوکراین (۳۳ میلیارد وام و ۱۷ میلیارد کمک مالی) به کی‌یف کمک می‌کند تا اقتصاد جنگ‌زده خود را سر پا نگه دارد.»
به نظر می‌رسد مقامات اروپایی خود نیز پذیرفته‌اند که باید ازاین‌پس، بخش اعظم کمک‌های مالی خود به کی یف را ناظر بر بازسازی این کشور پس از صلح احتمالی اختصاص دهند.یعنی پیش‌فرض «شکست اوکراین در جنگ با روسیه»به‌گونه‌ای غیر اعلامی اما ملموس از سوی سران غربی پذیرفته‌شده است. بنابراین اروپائیان در بیانیه‌های اخیر خود، ادعایی بابت شکست روسیه در جنگ اوکراین یا حتی پیشرفت میدانی کی یف به میان نمی‌آورند! این بدترین وضعیت ممکن علیه غرب‌گرایان اوکراینی محسوب می‌شود:اینکه حتی تصویب کمک‌های مالی غرب به کی یف نیز ناظر بر بازسازی اقتصاد اوکراین در دوران پساجنگ صورت می‌گیرد. 
 هزینه‌های شکست راهبردی اتحادیه اروپا 
اقدام اخیر اروپائیان در کمک مالی چهارساله به اوکراین ( ناظر بر دوران جنگ و پساجنگ) ، قطعا با استقبال شهروندان اروپایی مواجه نخواهد شد! به نظرمی‌رسد اروپائیان بار دیگر در حال قربانی کردن منافع ملی و حتی منافع امنیت جمعی خود در مسیر خواسته‌های واشنگتن هستند. در سال ۲۰۱۴ میلادی، اتحادیه اروپا که از همان ابتدا دل‌خوشی نسبت به شکست انقلاب نارنجی اوکراین و حضور ویکتور یانوکوویچ، رئیس‌جمهور شرق‌گرای این کشور در قدرت نداشت، با دریافت پالسی خطرناک از سوی آمریکا، بازی نافرجام دیگری را در کی‌یف کلید زد. وقوع درگیری‌های خونین در اوکراین و از دست رفتن کنترل این کشور توسط یانوکوویچ و تبدیل‌شدن کی‌یف به کانونی از آتش و خون، نتیجه این بازی مداخله‌جویانه بود. هیچ‌گاه در طول دوران پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سابقه نداشت مقامات روسی به‌صراحت از تقابل نظامی با اروپا در صورت گسترش ناتو به شرق سخن به میان آورند اما با تبدیل اوکراین به میدان جنگ، دیگر منازعه نظامی میان روسیه-اروپا از یک احتمال بعید به احتمالی ممکن رسیده است. تغییر نقشه امنیتی و استراتژیک اروپا براثر مواجهه مستقیم با روسیه، کابوسی است که یادآوری آن سران اتحادیه اروپا را در جای خود میخکوب می‌کند.اروپائیان در حال محکم کردن گره‌های راهبردی و منطقه‌ای کوری هستند که درنهایت، مسیر حرکت آن‌ها در نظام بین‌الملل را مسدود می‌کند. این خودزنی راهبردی اروپا، ثمره‌ای جز انزوا و حتی اضمحلال اتحادیه اروپا ندارد. گسل‌های سیاسی-امنیتی در اروپا به بدترین شکل ممکن در حال فعال‌تر و عمیق‌تر شدن است. در این میان سران اتحادیه اروپا نشان داده‌اند که هنوز مرز میان استراتژی، تاکتیک و منافع را در عرصه سیاست خارجی و روابط بین‌الملل نیاموخته‌اند!