گروه بین‌الملل 
وقتی‌که بوريس جانسون منصب رهبری حزب محافظه‌کار را ترک کند و ازنخست وزیر انگلیس  نیز کنار برود، انتخاباتی سراسری برای جايگزینی او برگزار نخواهد شد. در عوض، جانشین او را حدود ۱۶۰ هزار نفر از اعضای حزب سیاسی خودش انتخاب خواهند کرد. حالا چطور است که این تعداد اندک از مردم می‌توانند رهبر کشور را انتخاب کنند درحالی‌که ۴۷ ميلیون نفر در انتخابات سراسری گذشته برای رأی دادن ثبت‌نام کرده بودند.پاسخ اين سؤال را در نظام سياسی کمابيش منحصربه‌فرد و البته غیر دموکراتیک انگلیس می‌توان يافت که می‌گويد تنها کسانی که می‌توانند درباره‌ انتخاب نخست‌وزیر در اين دور نقش داشته باشند، اعضایی از حزب محافظه‌کار هستند که حق عضويت می‌پردازند. و این بار اولی نيست که این اتفاق رخ‌داده است و گاهی رهبران جدید بارأی تعداد حتی کمتری از مردم انتخاب‌شده‌اند.
 روند انتخاب نخست‌وزیر جدید 
بر اساس گزارش BBC، درانگلیس ، صرف اين‌که نخست‌وزیری اعلام استعفا کند به‌خودی‌خود منجر به برگزاری انتخابات سراسری نمی‌شود، بلکه حزب حاکم است که به‌طورمعمول رهبری جدید انتخاب می‌کند.لیز تراس، وزیر خارجه کنونی انگلیس و ریشی سوناک، وزیر دارایی این کشور، یکی از آن‌ها ،نخست‌وزیر بعدی بریتانیا خواهند شد.پس از این‌که نخست‌وزیر فعلی بوریس جانسون گفت که استعفا خواهد کرد گام بعدی برای نمایندگان حزب محافظه‌کار و اعضای حزب این بود که جانشین او را به‌عنوان رهبر حزب انتخاب کنند. در دورهای اولیه فرآیند انتخاب، تنها اعضای حزب محافظه‌کار پارلمان می‌توانستند رأی بدهند و چند دور رأی‌گیری برگزار شد تا تنها دو نامزد باقی ماندند: لیز تراس و ریشی سوناک .
 وقتی دموکراسی رنگ می‌بازد 
در این مقطع، اعضای عادی حزب محافظه‌کار در رأی‌گيری شرکت می‌کنند تا تکلیف برنده را روشن کنند. اما این جمع ۱۶۰ هزارنفری تنها نماینده ۰/۳ درصد از رأی‌دهندگان بریتانیایی است. 
شکایت‌هایی درباره منصفانه نبودن این روند درگذشته ثبت‌شده است ولی امری نسبتا معمول است که نخست‌وزیر تازه انگلیس را تنها اعضای حزب سیاسی خودش و حاميان مرتبط با آن انتخاب کنند. در نيم‌قرن گذشته، حدود نیمی از رهبران این کشور را احزاب سیاسی‌شان انتخاب کرده‌اند نه عموم مردم در انتخاباتی سراسری. اين تا حدودی به اين دلیل است که در نظام سیاسی بریتانیا رهبران دولت اگر در فاصله انتخابات‌های سراسری محبوبیتشان را از دست بدهند در برابر عزل از سوی اعضای حزب خودشان آسيب‌‌پذيرند.اعضای حزب محافظه‌کار همچون این تماشاگران در کنفرانس سالانه نسبت به‌کل جمعیت بریتانیا بیشتر مسن‌ و کمتر متفاوت هستند.اعضای حزب محافظه‌کار همچون این حاضران در کنفرانس سالانه نسبت به‌کل جمعیت بریتانیا بیشتر مسن‌ هستند و کمترتنوع قومی دارند.اما عضویت احزاب سیاسی، نماینده کشور به‌طورکلی نیست. 
 نخست‌وزیر طبقه ثروتمند
تحقیقات نشان می‌دهد که مانند اعضای سایر احزاب سیاسی مهم، اعضای حزب محافظه‌کار عمدتا پيرتر، بیشتر متعلق به طبقه مرفه، متوسط به بالا و نسبت به جمعیت کشور بیشتر سفید هستند. پروفسور تیم بیل، رئيس طرح اعضای حزب در دانشگاه کويین مری لندن و دانشگاه ساسکس می‌گوید: «کسانی که می‌توانند نخست‌وزیر بعدی ما را انتخاب کنند  با نمایندگی رأی‌دهندگان به‌طورکلی  خیلی فاصله‌دارند.» 
«اين افراد تنوع قومی زیادی ندارند؛ به‌شدت در جنوب انگلستان متمرکز هستند؛ جمعيت عمده‌شان مرد است نه زن؛ عمومازندگی مرفهی دارند؛ و هرچند آن اندازه که بعضی خیال می‌کنند پير نيستند (به‌طور متوسط در اواخر دهه ۵۰ زندگی‌شان هستند هرچند چهار نفر از۱۰ نفرشان بالای ۶۵ سال سن دارند)، بازهم نسبتا پير به‌حساب می‌آيند.مختصر این‌که، آن چیزی که دانشمندان علوم سياسی «انتخاب‌کنندگان» می‌نامند با رأی‌دهندگان خیلی فرق دارد.» بر اساس تحقیق پروفسور بیل، عمده اعضای بیشتر حزب‌ها در بریتانیا کمابیش متعلق به طبقه متوسط هستند ولی اعضای حزب محافظه‌کار از بقیه بیشتر متعلق به طبقه متوسط ( و مرفه) هستند.تمام احزاب اصلی بریتانیا به نسبت، اعضای سیاه‌پوست و اقلیت قومی کمتری دارند. بر اساس گزارشی که تیم بیل و گروهش در سال ۲۰۱۸ تهیه‌کرده‌اند، ۹۷ درصد از اعضای حزب محافظه‌کار «بریتانیایی‌های سفيدپوست» بودند. درنتیجه هرچند نخست‌وزیر بعدی انگلیس  را گروهی از مردم که به‌طورکلی با نمایندگی کشور فاصله‌دارند تعیین می‌کنند، به هیچ رو بار اولی نیست که چنین اتفاقی رخ‌داده است و بعید است بار آخر هم باشد.
شگفت‌آور است که تعداد افرادی که قبلا نخست‌وزیر را انتخاب می‌کردند حتی کمتر هم بود. تا سال ۱۹۹۸ برای حزب محافظه‌کار و سال ۱۹۸۱ برای حزب کارگر، تنها نمایندگان پارلمان حق انتخاب رهبر جدید را داشتند. این باعث می‌شد که شمار ر‌أی‌دهندگان به حدود چند صد نفر برسد که حتی بسیار کمتر نماینده کل جمعیت بریتانیا بودند. این هم هميشه وضعیتی دموکراتیک نبود. تا سال ۱۹۶۵، محافظه‌کاران برای انتخاب رهبری جدید، انتخاباتی میان نمایندگان پارلمان برگزار نمی‌کردند. برنده باید فقط از میان گروهی از نامزدها «پيدا می‌شد». اعضای ارشد حزب بین خودشان بحث می‌کردند که به نظرشان چه کسی مناسب رهبری تازه است و درنهایت بدون هیچ‌گونه رأی‌گیری رسمی يک نفر برگزیده می‌شد.یکی از دلایلی که بسیاری ازنخست وزیران بریتانیا به شیوه‌ای عجیب انتخاب می‌شوند این است که به نظر می‌رسد احزاب سیاسی انگلیس عاشق برکنار کردن رهبران خودشان از قدرت‌اند. از زمانی که محافظه‌کارها در سال ۲۰۱۰ به قدرت رسیدند، دیوید کامرون، ترزا می و بوریس جانسون همگی تحت‌فشار اعضای حزب‌ استعفایشان را تسلیم کرده‌اند. حتی غول‌های سیاست بریتانیا نیز از این وضع مصون نیستند.مارگارت تاچر طولانی‌ترین نخست‌وزیر صدسال اخیر را داشت و حزب خودش، او را از سمتش برکنار کرد.دو تن از موفق‌ترین نخست‌وزیران انتخاب‌شده در ۱۰۰سال اخیر – یعنی مارگارت تاچر از میان محافظه‌کاران و تونی بلر از حزب کارگر که هر دو بیش از یک دهه در قدرت بودند – بعد از این‌که جناح‌هایی در حزب خودشان به آن‌ها حمله کردند کناره‌گیری کردند. بر اساس گزارش شبکه BBC، اما نمایندگان پارلمان هرچند مشتاق‌اند از پشت به رهبران خودشان خنجر بزنند، در انظار عمومی هم مشتاق‌اند آن‌ها را ستايش کنند.