میگل دیاز کانل، رئیس‌جمهور کوبا درباره عملیات نظامی اسرائیل علیه غزه هشدار داد: «تاریخ بی‌تفاوت‌ها را نخواهد بخشید». نزدیک به ۱۰ هزار کیلومتر سواحل آمریکای لاتین را از سرزمین‌های فلسطینی جدا می‌کند، اما از هاوانا تا سانتیاگو، خیزش مجددی در حمایت از فلسطین و مخالفت با ماهیت و موجودیت رژیم اشغالگر قدس صورت گرفته است.

«اردوگاه‌های کار اجباری توسط قوانین بین‌المللی ممنوع است و کسانی که آن را ایجاد می‌کنند جنایتکار علیه بشریت هستند». این سخنان اولین رئیس‌جمهور چپ‌گرای کلمبیا، آقای گوستاوو پترو، در پلتفرم X (توییتر سابق) در ۹ اکتبر ۲۰۲۳ توجه همگان را برانگیخت. او دو روز قبل از آن به رفتار دوگانه قدرت‌های غربی در مقابل «اشغال اوکراین توسط روسیه» و «اشغال فلسطین توسط اسرائیل» اشاره کرد. جمله آغازین اولین بیانیه دیپلماسی کلمبیا که در صبح روز ۸ اکتبر منتشر شد، پتک محکمی بر سر واشنگتن و تل‌آویو محسوب می‌شد، زیرا کلمبیا تا قبل از حضور دولت گوستاوو پترو( دولت سوسیالیست کلمبیا) ، یکی از مهره‌های بازی آمریکا و رژیم اشغالگر قدس در آمریکای جنوبی محسوب می‌شود. اوریبه، رئیس‌جمهور اسبق کلمبیا که سال‌ها قدرت را در دست داشت، تخطی از دستورات کاخ سفید( اعم از جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها ) را خط قرمز خود تلقی می‌کرد هنگامی‌که یوآف گالانت، وزیر دفاع اسرائیل، محاصره غزه را اعلام کرد و در ۹ اکتبر توضیح داد که «با حیوانات انسانی می‌جنگیم و بر این اساس رفتار می‌کنیم»، آقای پترو پاسخ داد: «این چیزی است که نازی‌ها درباره یهودیان می‌گفتند.

انسان‌های دموکرات نمی‌توانند اجازه دهند که نازیسم دوباره خود را در صحنه سیاسی بین‌المللی تثبیت کند. اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها انسان‌هایی هستند که تابع قوانین بین‌المللی هستند. ». زمانی که رژیم کودک کش صهیونیستی اردوگاه آوارگان جبالیا در شمال غزه را در ۳۱ اکتبر بمباران کرد، کلمبیا تنها کشور آمریکای لاتین نبود که سفیر خود از تل‌آویو را فراخواند: کشورهای بلیز  و شیلی نیز همین کار را کردند، بااین‌حال، بولیوی تا آنجا پیش رفت که روابط دیپلماتیک خود را با تل‌آویو قطع کرد: رئیس‌جمهور اوو مورالس (۲۰۰۶-۲۰۱۹) قبلاً آن را در سال ۲۰۰۹ قطع کرده بود، اما پس از کودتای سال ۲۰۱۹ که او قربانی آن بود، روابط با اسرائیل توسط مهره آمریکا ، ژانین آنیز، مجددا برقرار شده بود. اما اکنون دوباره قدرت در دستان مخالفان آمریکا و رژیم اشغالگر قدس بوده و آن‌ها زیر بار مانور واشنگتن و تل‌آویو در نظام بین‌الملل نمی‌روند.  دو روز بعد، نوبت هندوراس بود که سفیر خود را فراخواند. می‌شد ونزوئلا و کوبا نیز مدت‌های طولانی است که روابط دیپلماتیک با تل‌آویو ندارند. این دو کشور سوسیالیستی، جنایات صهیونیست‌ها  را به شدیدترین وجه محکوم کردند. توفیق طحانی، رئیس افتخاری انجمن همبستگی فرانسه با فلسطین (AFPS)، در اول نوامبر ۲۰۲۳ در X نوشت: «ما باید کشورهای عربی را از اتحادیه عرب بیرون و شیلی، بولیوی و کلمبیا را با آن‌ها جایگزین کنیم».حتی کشور آرژانتین با توجه به جامعه یهودی ، بمباران‌های رژیم اشغالگر قدس علیه زنان و کودکان در نوار غزه را مانند پرو و مکزیک محکوم کرد.

برزیل، کلمبیا، بولیوی، شیلی و آرژانتین از ارسال کمک‌های بشردوستانه به غزه خبر دادند. حتی ونزوئلا که هنوز در وضعیت وخیم اقتصادی قرار دارد، یک محموله ۳۰ تنی برای فلسطینی‌ها فرستاد.آمریکای لاتین  آشیانه تعداد زیادی از دیاسپورای فلسطینی است که بین ۶۰۰ هزار تا یک‌میلیون نفر تخمین زده می‌شود. آن‌ها حضوری قوی در شیلی دارند که بزرگ‌ترین جامعه فلسطینی خارج از منطقه غرب آسیا  در آن زندگی می‌کند (۳۵۰ هزار تا ۴۰۰ هزار نفر). به‌جز پاناما، همه کشورهای این قاره فلسطین را به‌مثابه یک کشور به رسمیت می‌شناسند. مكزيك استثنایی است كه اين كار را انجام نداده ، اما از سفير فلسطين، محمد سعادت استقبال كرده و نماینده‌ای در رام الله دارد.درهرحال، آمریکای لاتین به یکی از مهم‌ترین کانون‌های حمایت از فلسطینیان و تقابل با صهیونیسم تبدیل شده است. طی سال‌های اخیر، رژیم اشغالگر قدس از طریق مؤسسات غیردولتی و امنیتی اروپایی و آمریکایی، نفوذ فرهنگی قابل‌توجهی را در آمریکای مرکزی و جنوبی صورت داده و درصدد تغییر ذائقه و رویکرد فرهنگی و عمومی ساکنان این منطقه، نسبت به ماهیت اشغالگرایانه و متوحش خود برآمده است. اما تحولات اخیر در آمریکای لاتین و موضع‌گیری قاطعانه کشور‌های گوناگون این منطقه در تقابل با نسل‌کشی صهیونیست‌ها در نوار غزه، بار دیگر نشان داد که ما با نوعی صهیونیسم‌ستیزی گسترده و مستمر در این منطقه مواجه هستیم که قطعا هیچ‌گاه فروکش نخواهد کرد. در دوران ریاست جمهوری هوگوچاوز، زمانی که رژیم اشغالگر قدس فاجعه کشتار قانا را در جنگ ۳۳ روزه را رقم زد، دولت ونزوئلا در اقدامی قاطعانه و شجاعانه دستور اخراج سفیر رژیم صهیونیستی از کاراکاس و قطع روابط رسمی با تل‌آویو را صادر کرد. آن اقدام در حالی صورت گرفت که کشور‌های عربی و سازمان ملل متحد با سکوت در برابر جنایات اسرائیل در جنگ ۳۳ روزه، زمینه را جهت استمرار این جنایات فراهم ساختند و درنهایت، به شرکای شکست تل‌آویو در نبرد با حزب‌الله لبنان تبدیل شدند. 

رژیم اشغالگر قدس و آمریکا اکنون بیش از هر زمان دیگری در قبال خیزش عمومی علیه صهیونیسم در آمریکای لاتین احساس خطر می‌کنند.این مسئله هم خود را در سطح دولت‌ها و هم ملت‌ها در آمریکای مرکزی و جنوبی نشان داده و میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری فرهنگی و اجتماعی لابی‌های صهیونیستی را در این مجموعه جغرافیایی نقش بر آب ساخته است. اکنون تاریخ در حال تکرار است! در غیاب سران کشور‌های عربی که سکوت وقیحانه و منفعلانه‌ای را در برابر صهیونیست‌ها اتخاذ کرده و صرفا شاهد و ناظر نسل‌کشی نتانیاهو و همراهانش در نوار غزه هستند، کشور‌های آمریکای لاتین مواضع قدرتمندانه و شجاعانه‌ای را در برابر تل‌آویو اتخاذ کرده‌اند. قطعا این بار نیز سرنوشت ماجرا یکسان خواهد بود: شکست نهایی رژیم اشغالگر قدس در میدان نبرد با جبهه مقاومت و پرداخت هزینه این شکست از سوی اعراب و سازمان ملل متحد!