يک بازيکن سابق فوتبال، از مأمور راهنمايي و رانندگي فيلم مي‌گيرد و به‌قصد تهديد و تحقير او در شبکه هاي اجتماعي منتشر مي‌کند، يک کارگردان سينما که سال ها نان تلويزيون و سينماي دولتي را خورده، در مراسم ختم خشايار الوند با افتخار مي گويد که سال هاست تلويزيون جمهوري اسلامي را نگاه نمي‌کند و به‌نظام کنايه مي زند، بازيگر خانم مشهوري در حساب اينستاگرامي خود، داروي غيرمجاز تبليغ مي‌کند، فيلمي با مستهجن ترين شوخي‌هاي جنسي، پرفروش ترين فيلم تاريخ سينماي ايران مي‌شود و فيلم ديگر، آشغال هايي را دوست‌داشتني قلمداد مي‌کند که با شرع و قانون و انقلاب اسلامي در تضاد است و البته فتنه‌گراني که چند ماه کشور را به آشوب کشاندند را مردم مظلوم و عاشق‌پيشه و متوهمانه مامور نظام را به‌مثابه مامورين ساواک و … معرفي مي‌کند. هيچ‌يک از اين اخبار ممکن است در نگاه اول، چندان مهم به نظر نرسند و در ميان مخاطبان، جايگاهي پيدا نکنند، اما تجميع همين موارد کوچک، تصوير بزرگي به‌دست مي‌دهد که متأسفانه، حاکي از ضعف يا به تعبير دقيق‌تر، بي‌عرضگي نهادهاي مسئول ماست.
۱٫ اولين و مهم‌ترين نکته، محترم نبودن قانون در ذهن بسياري از افراد تأثيرگذار و به‌اصطلاح چهره در جامعه ماست. سلبريتي‌ها فکر مي‌کنند چون پول و شهرت دارند اجازه دارند هر کاري که مي‌خواهند بکنند و به تعبير بهتر معتقدند پول و شهرت، امنيت مي‌آورد. اين فرضيه متأسفانه با عملکرد بسيار ضعيف دستگاه‌هاي نظارتي و اصناف حرفه‌اي، در اذهان بسياري تثبيت‌شده است. از باب نمونه تبليغات دارويي ناصحيح در انگلستان در صفحات شخصي چهره‌ها، مي‌تواند براي آن چهره تا دو سال زندان به همراه داشته باشد، يا منتشر کردن تصوير يک مامور قانون به نيت تهديد و يا تحقير او، داراي چه عنواني خواهد بود؟ شخصا بر اين باورم که در مورد اخير، به جهت آن‌که نه‌تنها شخص مامور، بلکه جايگاه و حيثيت قانون مورد تعرض قرارگرفته و جنبه عمومي دارد، حتي دادستان مي‌تواند به‌عنوان مدعي‌العموم به پرونده ورود کند.
۲٫‌اين‌که چرا جامعه ما، به سمت محور شدن برخي چهره‌هاي کم‌سواد و کم‌بهره از فضايل اخلاقي و انساني پيش مي‌رود، بحث مفصلي است.
اين بلايي است که سال‌ها پيش‌ازاين، بر سر بسياري از جوامع غربي و يا متمايل به غرب آمده و امروز، متأسفانه و در غفلت مسئولان، در برخي لايه‌ها بر سر فرهنگ ايراني مي‌آيد. خلاصه آن‌که هر جامعه، نياز به الگو و قهرمان دارد و سال‌ها و دهه‌ها، مبارزين و چهره‌هاي چپ و ضد سرمايه‌داري، الگوها و قهرمانان جوامع بوده‌اند. دولت‌ها و نظريه‌پردازان تفکر ليبراليستي حاکم بر غرب، سال‌ها براي حذف چنين قهرماناني از افکار مردم و به‌ويژه جوانان و نوجوانان تلاش کرده‌اند و برساخت اجتماعي بازيگر، خواننده و ورزشکار به‌عنوان قهرمان و ترسيم چهره‌اي از او که يک‌به‌يک افعال و گفتارش براي عموم جذاب باشد محصول نظام سرمايه‌داري دهه‌هاي گذشته است. اگرنه، کيست که نداند کشوري که هزاران دانشمند و انديشمند و شهيد و قهرمان ملي و نويسنده و اديب و چهره کشوري و جهاني مطرح در حوزه‌هاي مختلف دارد و داراي يکي از غني‌ترين و کهن‌ترين گنجينه‌هاي فرهنگي روي کره خاکي است، چه نيازي به الگوهاي ساختگي دارد؟
۳٫‌تاکيد و تقويت سرگرمي به‌عنوان يک هدف و ترويج اخبار زرد که در کشورهاي غربي با برنامه و به‌عمد، در حال اجراست، در کشور ما از سر جهل و نابلدي برخي دست‌اندرکاران در حال پياده‌سازي است. چهره‌هايي که در همه‌چيز، از سياست گرفته تا آسيب‌هاي اجتماعي ورود مي‌کنند و هيچ‌وقت، مسئوليتش را هم نمي‌پذيرند. چهره‌هايي که علاوه بر مشکل پيش‌گفته، براي ديده شدن يا به هر دليل ديگر، با نمايش زندگي ناصحيح و تجملي خود، سبک زندگي غربي را هم به ميان جوانان تأثيرپذير مي‌کشانند. نکته مهم آن است که اگرچه عملکرد سلبريتي ها، مسبب بسياري از مسائل پيش‌گفته است، اما خود آن‌ها علت اصلي نيستند. آن‌ها، غير از مخاطبانشان، خودشان هم معلول ضعف و بي‌عرضگي دستگاه‌هاي قانوني، نظارتي، فرهنگي و رسانه‌اي هستند. پيش و بيش از هر چيزي تحرک و پويايي دستگاه‌هاي متولي لازم است تا اعتبار مجموعه‌هاي حاکميتي خدشه بيشتري نبيند و بايد پذيرفت گناه کساني که اين دست افراد را با عدم برخورد مناسب، نسبت به ارتکاب خطاهاي گوناگون متجري مي‌کنند، کمتر از مرتکبين نيست و به‌نوعي بهترين انگيزه به آنان را همين افراد مي‌دهند.