|مسعود پيرهادي – سردبير|
اگرچه بارها، دلسوزان گفته‌اند و ما هم در حد توانمان هشدار داده‌ايم، اما چون هنوز زمزمه‌هايي براي مذاکره مستقيم با آمريکا در ميان مسئولان دولت و برخي نمايندگان مجلس شنيده مي‌شود، لازم است يک‌بار ديگر و از زاويه ديگر، سرانجام برجام، ديپلماسي لبخند، تماس تلفني رئيس‌جمهور کشورمان با اوباما، قدم زدن وزير خارجه با جان کري و هر آنچه ساده‌دلان کم‌اطلاع، تنش‌زدايي و سياست درهاي باز مي‌نامند را يادآور شوم.
آيا دولتمردان هنوز به اين نتيجه نرسيده‌اند که دقيقاً در همان دوره‌هايي که به آمريکا لبخند مي‌زنيم، بيشتر خنجر مي‌خوريم؟ يادتان رفته که در همان دوراني که رئيس‌جمهور کشورمان در سازمان ملل از گفت‌وگوي تمدن‌ها مي‌گفت و به غرب متمايل بود، رئيس‌جمهور آمريکا، ايران را محور شرارت مي‌ناميد؟ کدام‌يک از وزراي خارجه اخير، توسط دولت آمريکا تحريم شده است، غير از جناب ظريف که بيشترين تعامل را با مسئولان آمريکايي داشته است.
تجربه البته کم نيست، در خانه اگر کس است، يک حرف بس است. اقدامات خصمانه اين روزهاي دولت کانادا را ازنظر بگذرانيد. انگار برگ‌هاي دفتر تاريخ و دوران دولت هفتم و هشتم است که خط به خط، تکرار مي‌شود. در دولت اصلاحات، سال‌هاي ابتدايي، روابط تهران و اتاوا، نزديک و نسبتاً گرم بود، نه حاشيه و چالش چنداني وجود داشت و نه مسئولان وقت دو کشور، موضع‌گيري خاصي عليه هم مي‌کردند، تا اين‌که تغييراتي در هيئت حاکمه آمريکا اتفاق افتاد. بوش پسر، به‌عکس بيل کلينتون، جنگ‌طلب و ناآرام بود و در مواضع رسمي، دنيا را به دودسته تقسيم مي‌کرد، يا با ما يا بر ما و کانادا هم که همواره، سياست‌هايش را به‌وقت واشنگتن تنظيم مي‌کرد، روزبه‌روز از ايران دور شد. دقيقاً دو سال مانده به پايان دولت رئيس‌جمهور اصلاحات، دولت کانادا به بهانه‌اي واهي، عليه ايران مواضع خصمانه‌اي اتخاذ کرد و ارتباط دو کشور به تيرگي گراييد. دادگاهي در کانادا عليه کشورمان حکم صادر کرد و سفير کانادا، تهران را ترک کرد.
داستان برايتان آشنا نيست؟ کافي است به‌جاي دولت کلينتون و بوش، در همين ماجرا، اوباما و ترامپ را جانشين کنيم. امروز هم مانند سال ۸۲ که دو سال به پايان دولت اصلاحات مانده بود، ۲ سال به پايان دولت به‌اصطلاح اعتدال مانده است. باقي داستان همان است، ارتباطات خوب ابتداي کار، چالش‌هاي سال‌هاي پاياني، رأي دادگاه کانادايي و حالا حتماً شنيده‌ايد که اين بار کانادا، اموال دولت ايران را به حراج گذاشته است!
البته آنچه بااهميت‌تر است و متأسفانه به حراج گذاشته‌شده، تجربه تاريخي و ملي ايران اسلامي است، خدا کند که ديگرکساني در اين کشور بر سرکار نيايند که يا کم‌حافظه يا بيش‌ازحد ساده باشند. به مسئولان دولت فعلي کشورمان هم بايد گفت که در دو سال مانده به پايان مسئوليت‌تان، اگر انتقادات مشفقانه دلسوزان را هم ناديده مي‌گيريد، حداقل تجربيات خودتان و همفکرانتان را هرروز، پيش چشم نگاه‌داريد.