گروه فرهنگی
عینک انصاف را که به چشم بزنیم می‌بینیم اردیبهشت‌ماه دو روز معلم دارد. یک روز شهادت استاد مطهری است و روز دیگر وفات نادر طالب‌زاده. نهم اردیبهشت هم می‌تواند یک روز معلم تمام عیار باشد، نه تنها به این دلیل که در آن مردی چشم از جهان پوشید که شاگردان بسیاری در زمینه هنر و رسانه داشت، بلکه چون او از اساس فهم نوینی از رسانه، سینما، جهان غرب و به صورت کلی عالم معاصر به طیف وسیعی از مردم ارائه کرد؛ به طور خستگی‌ناپذیر. شاید مهم‌ترین خصیصه او در این کار، شجاعت بود. نادر طالب‌زاده این جهان پر از دسیسه و پیچیده را روایت می‌کرد بدون اینکه از برچسب «توهم توطئه» بهراسد. در سال ۹۸ و در کوران داغ حوادث دی‌ماه آن سال، در برنامه جهان‌آرا گفت حمله سپاه به عین‌الاسد چنان موفقیت بزرگی بود، که مورد اصابت قرار گرفتن و شهادت جمعی از هموطنان پیش آن مسئله کوچکی به حساب می‌آید. کسی که آمریکا و غرب را نشناسد فورا از این سخن برآشفته می‌شود. اما برای طالب‌زاده، آمریکا معدن تمام ظلم‌هاست و حمله به آمریکا، انتقام از میلیون‌ها انسان بی‌گناهی است که توسط این رژیم کشته شدند. برای طالب‌زاده، سیلی خوردن آمریکا سیلی خوردن ظالمی است که در هیروشیما و ناکازاکی صدها هزارتن را را کشت. برخی جزغاله شدند، برخی تبخیر شدند و برخی تبدیل به انرژی شدند! سیلی خوردن آمریکا ضربه به کشوری است که مردم یمن به دلیل حمایت آن از دولت سعودی، تلف شدند. سیلی خوردن کشوری که بردگان آفریقایی را همچون حیوانات در کشتی‌هایی دوزخی به خاک خود آورد و آنان را از انسانیت محروم ساخت. سیلی خوردن کشوری که در ویتنام کشت، در عراق کشت، در افغانستان کشت و در مقابل قتل عام فلسطینیان، نهایت حمایت خود را به دولت غاصب مبذول کرد. آمریکا برای طالب‌زاده کشوری بود که منشأ فقر و بی‌عدالتی در جهان بود. همان کشوری که ایران را تحریم کرد و با افتخار گفت این تحریم‌ها در تاریخ بی‌سابقه است. همان کشوری که داعش را به جان منطقه انداخت و قهرمان مبارزه با داعش را تکه تکه کرد. سیلی زدن به چنین رژیم سفاکی سیلی زدن به قامت ظلم است و نوازش این‌همه مظلوم. اما که می‌تواند همچون طالب‌زاده، نادر باشد و این همه بزرگ بیندیشد.  
طالب‌زاده تنها در مواجهه با دشمن شجاع نبود؛ او در مواجهه با خود هم صریح بود و خارج از چارچوب فکر کردن را آموزش می‌داد. یکی از مصادیق این وسعت نظر، دیدگاه او درباره تلویزیون خصوصی است: «باید به طرف دو حوزه  تلویزیون خصوصی و ماهواره حرکت کنیم. ما ۱۲ سال پیش می گفتیم ایران باید رسیورهایی را توزیع کند به صورت ورزشی ، سیاسی ، خبری، مستند و در معرض مردم قرار بدهد تا بتوانند با یک تأخیر زمانی ۵ یا ۱۰ دقیقه ببینند.ولی جدی گرفته شد ولی الان به طور جدی مورد توجه قرار گرفته چرا که موقعیت کاملا قرمز است و الان موقعیت خوبی است. موقعیتی است که همه ما باید فکر کنیم. باید به امنیت کشور، به خانواده و به کشوری که مورد توجه جهانیان قرار گرفته توجه کنید.باید فکر کرد چه کار کنیم که از پرتگاه آنان کنار رویم». 
نمونه دیگر شجاعت طالب‌زاده، جهانی اندیشیدن او بود. حاج‌نادر مردی دنیادیده بود و به کار کردن با دنیا نیز اشتیاق داشت. او سریال «بشارت منجی» را با همین رویکرد ساخت اما معتقد بود به آن سریال بی‌مهری صورت گرفت. او در جایی می‌گوید:« ما باید روایت‌های دینی و مذهبی‌مان را چارچوب و ساختار بین‌المللی ببخشیم و اصلا
نویسندگان و پژوهشگران این حوزه باید به این سمت و سو بروند تا دیگر عوالم جهانی هم به پاسخ‌ پرسش‌ها،‌ ابهامات و نظریات دینی‌شان دست یابند. وقتی امام رضا(ع) به عنوان یک سریال تلویزیونی به تصویر کشیده شد نتوانست تأثیرات بین‌المللی را به همراه داشته باشد. چرا که فیلمساز ما باید بداند عمق میدانی یکی از وجوه فیلم‌نگاری دینی و مذهبی است. چون ما وظیفه‌داریم فلسفه، ایدئولوژی، روانشناسی و حکمت‌آموزی اسلام ناب را به جهانیان عرضه کنیم و بهترین ابزار انتقال مناسب، ساخت مستند و فیلم است. اما نمی‌دانم چرا تلویزیون ما برای نشر معارف شیعه دست به کار نمی‌شود تا فیلمی فاخر و ماندگار همراه با پرداختن به ابعاد بین‌المللی را به تصویر بکشد. ما فیلم «محمد رسول‌الله» را با کلی هزینه به اکران درآوردیم حتی در برخی از کشورها اما نتوانستیم در یک شهر معمولی در غرب آن‌طور که بایسته و شایسته، تأثیرگذاری داشته باشیم. یادم است که یک زمانی داود میرباقری می‌خواست سلمان را کار کند به او گفتند مختار را کار کند. ای کاش همان موقع سلمان را می‌ساخت که همه دنیا سلمان را می‌شناسند اما همه دنیا مختار را نمی‌شناسند. مثلا مختار را می‌توان در عراق نشان داد اما در لبنان نمی‌توان این کار را کرد. همان موقع و این روزها که با مسئله خلق آثار دینی و ماندگار مواجه می‌شوم این پرسش را مطرح می‌کنم که چه کار می‌توانیم انجام دهیم این آثار جهانی شوند؟ یا چگونه فیلمی درباره حضرت رسول بسازیم که جهانی بشود؟ واقعا در این زمینه کم‌کاری شده است».