|محسن پیرهادی – مدیرمسئول| 
این روزها کرونای میکرونی، دنیا را مشغول خود کرده است و کشورها هر یک به مقابله و کنترل آن برخاسته‌اند. رصد چگونگی این مبارزه در اقصی نقاط دنیا نشان می‌دهد آن کشورهای به‌اصطلاح توسعه‌یافته هم وقتی به بحران می‌رسند، مدیریتشان بحرانی است و مردم کم‌ترین اعتمادی به تدابیرشان ندارند. اما غرض این نوشتار، تخطئه مدیریت سایرین نیست چراکه اولا خود ما در مدیریت بحران، قوی نیستیم، ثانیا کمکی به ما نمی‌کند؛ ولی باید بدانیم بقیه هم معجزه نمی‌کنند. در عوض، آسیب‌شناسی مدیریت بحران در داخل که به عبارتی بحران مدیریت است حتما می‌تواند سودمند باشد به شرطی که سیاست زدگی در آن راه نیابد و منافع ملی به منافع حزبی و گروهی غلبه کند و البته بر مبنای فکت‌های علمی و تجربی باشد.
بدون تعارف، کشور ما در ایام عادی هم به‌واسطه مشکلات داخلی و خارجی، سوء مدیریت‌ها و تحریم‌ها، سیاسی‌کاری‌ها و دشمنی‌ها، دچار مشکلات عدیده است چه رسد به زمانی که این غول نه‌چندان بی‌شاخ‌و‌دم هم از راه برسد و به قفسه سینه یک ملت، فشار آورد و نفسش را تنگ کند. این ویروس برای جنگ تمام‌عیار آمده حالا یا بیولوژیکی و ساخته بشر ناخلف، یا عامل طبیعت برای یادآوری ضعف بنی‌بشر؛ هر چه باشد ما هم باید حالت جنگی به خود بگیریم. در این جنگ، حتما باید عده‌ای فداکارانه بمانند، بجنگند و دشمن را عقب برانند که طبیعتا امکان جانبازی و شهادت هم وجود دارد؛ عده‌ای هنوز شیپور جنگ نواخته نشده، فرار را بر قرار ترجیح می‌دهند و مانند«غایب‌مفقودالاثر» می‌شوند؛ عده‌ای درصحنه هستند اما برای تضعیف روحیه و نمک به زخم پاشیدن و عده‌ای همدلانه در خانه می‌مانند و با دعای خیر خود، دسته اول را تقویت می‌کنند.
اما در بین کسانی که در خانه مانده‌اند حتما افرادی وجود دارند که جایشان در خط مقدم، خالی است. زمان جنگ است و خانه‌نشینی توانمندان در رزم، صحیح نیست؛ کسانی که گمان می‌کنند کاری از دستشان برمی‌آید، برای پس زدن دشمن، باید با رعایت اصول ایمنی و بهداشتی به میدان بیایند؛ نباید نیروهای انسانی قوی، خوش‌نام کارآزموده و کارنامه دار، گمان کنند توصیه قرنطینه خانگی برای آن‌هاست. افراد معتمد و باتجربه، باید سرمایه اجتماعی و دانش مدیریتی خود را برای این روزها هزینه کنند و در سیاست‌گذاری، مشاوره، اجرا و شبکه‌سازی ایفای نقش کنند و البته افرادی که مسئولیت نهادی و اجرایی دارند با آغوش باز، پذیرای سرمایه‌های کشور باشند تا بتوانیم از این بحران با حداقل خسارات عبور کنیم. فراموش نکنیم نهادهای رسمی تا چند روز قبل از این ماجرا در معیشت مردم هم نتوانسته بودند کارنامه قابل قبولی کسب کنند؛ اما حالا این بحران به آن مشکلات عظیم اضافه‌شده نه جایگزین! پس باید به داد ملوانان این کشتی رسید؛ به‌علاوه دست کسانی که زیر پای خود را در کشتی سوراخ می‌کنند را باید گرفت و آرامشان کرد و هر کاری که لازم است باید انجام داد تا کشتی، غرق نشود. فرقی ندارد فرمانده ستاد ملی مبارزه با کرونا هم‌فکر ماست یا مخالف ما، امروز او باید از این طوفان، سالم بیرون بیاید و ما همه موظف به یاری‌اش هستیم.
همه کسانی که در خود توان رزم می‌بینند، ولو در نهادهای رسمی و اجرایی نیستند باید به میدان بیایند و تا دشمن، بیش از این جان نگرفته کلکش را بکنند.