شناسه خبر : 66972
پرینتخانه » فرهنگی, مطالب روزنامه
تاریخ انتشار : 10 خرداد 1401 - 7:02 |
جنبش «من هم» می‌تواند سویه‌های غیر اخلاقی و ناعادلانه داشته باشد
تو هم؟
جنبش mee too اساساً جنبشی عصبی، سرکوبگر و دیکتاتوراست؛ جنبشی که هر صدای مخالفی را چشم بسته سرکوب و به حمایت از متجاوز محکوم می‌کند. این جنبش حتی در درازمدت، علیه حقوق زنان خواهد بود، چرا که خشم و نفرت جامعه علیه متهم به تجاوز، رفتاری از جنس رفتار متجاوز است و به شکلی انتقام جویانه، متهم را مجازات می‌کند و اصل ماجرا که احترام به حقوق یکدیگر است، با زیر پا نهادن حق هر دو طرف، به محاق می‌رود.
محمد قربانی
جنبش mee too اساساً جنبشی عصبی، سرکوبگر و دیکتاتوراست؛ جنبشی که هر صدای مخالفی را چشم بسته سرکوب و به حمایت از متجاوز محکوم می‌کند. این جنبش حتی در درازمدت، علیه حقوق زنان خواهد بود، چرا که خشم و نفرت جامعه علیه متهم به تجاوز، رفتاری از جنس رفتار متجاوز است و به شکلی انتقام جویانه، متهم را مجازات می‌کند و اصل ماجرا که احترام به حقوق یکدیگر است، با زیر پا نهادن حق هر دو طرف، به محاق می‌رود. علاوه بر این، صرف نسبت دادن عمل شنیع تجاوز به یک انسان، بدون ارائه هیچ سند و مدرکی، نه اخلاقی است و نه انسانی. یقیناً نگاه جنسیتی به زنان قبیح و محکوم است، اما آدرس غلط دادن برای برخورد با تجاوز، چیزی از بار «زن بودن» زنان در سرتاسر جهان سبک نمی‌کند. با این اوصاف بیایید فرض کنیم که اصل جنبش mee too را پذیرفته‌ایم؛ در این صورت تجاوز از هیچ کسی قابل قبول نیست؛ اما گویا نسخه ایرانی جنبش me too در ایران، اعتقاد چندانی به این برابری ندارد؛ یا حداقل معتقد است که همه متجاوزین برابرند، اما بعضی‌شان برابرتر.
چندی پیش ادعایی مبنی بر سوءاستفاده جنسی یکی از بازیگران باسابقه کشورمان از یک خانم دستیار کارگردان مطرح شد؛ بازیگری که اتفاقاً در فیلم «برادران لیلا»، فیلمی که نماینده ایران در فستیوال کن بود، نقش‌آفرینی کرده بود. ترانه علیدوستی که از سرکردگان جنبش mee too در ایران است، کمی پیش از برگزاری فستیوال با اشاره غیرمستقیم به بازیگر مدنظر عنوان کرد که با «هیچ» متهم به تجاوزی روی فرش قرمز نخواهد رفت. او در اثنای جشنواره کن و با انتشار عکسی از عوامل فیلم «برادران لیلا» که بازیگر متهم هم در آن دیده می‌شد، باز هم ماجرای عدم سازشش با «هیچ» متجاوزی را پیش کشید و پس از اعتراض عده‌ای از هر دو طرف، از اقدام خود عذرخواهی کرد. این اقدامات علیدوستی در کنار دیگر اظهاراتش و همچنین تشکیل «مثلث زن مظلوم ایرانی» به همراه گلشیفته فراهانی و زر امیرابراهیمی، نشان داد که علیدوستی با تلاش نستوه و خستگی‌ناپذیری به دنبال جایزه است و می‌خواهد چک هر تهمت و جوسازی‌ای علیه مملکتش را به نفع جایزه گرفتن خودش نقد کند. اما این پایان ماجرا نبود و غیر از این که «برادران لیلا» از جوایز اصلی و فرعی کن محروم ماند، یک اتفاق بدتر هم افتاد و از بد روزگار، ناگهان کتایون ریاحی پس از جشنواره، ادعا کرد که یک بازیگر باسابقه‌تر از بازیگر قبلی، بیست‌وپنج سال پیش به او تعرض کرده است؛ ادعایی که توسط لادن طباطبایی، یکی از بازیگران سابق سینما و تلویزیون، تأیید شد؛ بازیگری که اتفاقاً خیلی هم «صمیمانه» به همراه علیدوستی روی فرش قرمز پای گذاشت.
حالا برگردیم به فرضمان که مطابق آن، اصل جنبش me too را پذیرفته بودیم. تجاوز از جانب هرکسی غیرقابل قبول است و بی‌آبرو کردن متجاوز طبق قواعد این جنبش جایز؛ هر کسی هم آبروی فرد متهم به تجاوز را نبرد و سکوت کند، طبق متن بیانیه زنان «می تو»یی سینمای ایران، مهره سیستم، طرفدار خشونت علیه زنان، عامل عادی‌سازی تجاوز به حقوق زنان، مورد حمایت سیستم قضائیِ ضد زن، مجرم و … است. این‌ها ردیف کردن چند کلمه علیه خانم بازیگر نیست، کافی است به بخشی از بیانیه زنان سینماگر ایران مراجعه کنیم:
«آنچه به شکل روشنی خودنمایی می‌کند، سیستماتیک بودن این خشونت‌هاست. نه تنها ساز و کاری برای باز داشتن فرد صاحب قدرت از ارتکاب خشونت وجود ندارد، بلکه در یک توافق نانوشته اعمال خشونت بر زنان در محیط کاری عادی سازی شده و هیچ عواقب جدی‌ای متوجه خشونت‌گر نیست و آزارگران از شهرت و اعتباری که توسط طرفدارانشان به دست آمده، هیچ ترسی از دست بردن به این جرایم ندارند». خستگی خانم علیدوستی پس از تلاش بی‌وقفه و شبانه‌روزی برای گرفتن جایزه و عدم توفیقشان را درک می‌کنیم و توقع نداریم به همین زودی‌ها علیه بازیگر مورد نظر دوم موضع بگیرد، اما منتظر می‌مانیم تا اولین باری که علیدوستی می‌تواند گوشی به دست بگیرد، شاهد موضع قاطع ایشان در شبکه‌های اجتماعی باشیم؛ تا به این ترتیب، سوءتفاهم‌هایمان درباره نردبان کردن حقوق زنان توسط ایشان و همچنین داشتن استانداردهای دوگانه درباره افراد بر مبنای مناسبات باندهای سینمای کشورمان، برطرف شود.
جنبش mee too اساساً جنبشی عصبی، سرکوبگر و دیکتاتوراست؛ جنبشی که هر صدای مخالفی را چشم بسته سرکوب و به حمایت از متجاوز محکوم می‌کند. این جنبش حتی در درازمدت، علیه حقوق زنان خواهد بود، چرا که خشم و نفرت جامعه علیه متهم به تجاوز، رفتاری از جنس رفتار متجاوز است و به شکلی انتقام جویانه، متهم را مجازات می‌کند و اصل ماجرا که احترام به حقوق یکدیگر است، با زیر پا نهادن حق هر دو طرف، به محاق می‌رود. علاوه بر این، صرف نسبت دادن عمل شنیع تجاوز به یک انسان، بدون ارائه هیچ سند و مدرکی، نه اخلاقی است و نه انسانی. یقیناً نگاه جنسیتی به زنان قبیح و محکوم است، اما آدرس غلط دادن برای برخورد با تجاوز، چیزی از بار «زن بودن» زنان در سرتاسر جهان سبک نمی‌کند. با این اوصاف بیایید فرض کنیم که اصل جنبش mee too را پذیرفته‌ایم؛ در این صورت تجاوز از هیچ کسی قابل قبول نیست؛ اما گویا نسخه ایرانی جنبش me too در ایران، اعتقاد چندانی به این برابری ندارد؛ یا حداقل معتقد است که همه متجاوزین برابرند، اما بعضی‌شان برابرتر.
چندی پیش ادعایی مبنی بر سوءاستفاده جنسی یکی از بازیگران باسابقه کشورمان از یک خانم دستیار کارگردان مطرح شد؛ بازیگری که اتفاقاً در فیلم «برادران لیلا»، فیلمی که نماینده ایران در فستیوال کن بود، نقش‌آفرینی کرده بود. ترانه علیدوستی که از سرکردگان جنبش mee too در ایران است، کمی پیش از برگزاری فستیوال با اشاره غیرمستقیم به بازیگر مدنظر عنوان کرد که با «هیچ» متهم به تجاوزی روی فرش قرمز نخواهد رفت. او در اثنای جشنواره کن و با انتشار عکسی از عوامل فیلم «برادران لیلا» که بازیگر متهم هم در آن دیده می‌شد، باز هم ماجرای عدم سازشش با «هیچ» متجاوزی را پیش کشید و پس از اعتراض عده‌ای از هر دو طرف، از اقدام خود عذرخواهی کرد. این اقدامات علیدوستی در کنار دیگر اظهاراتش و همچنین تشکیل «مثلث زن مظلوم ایرانی» به همراه گلشیفته فراهانی و زر امیرابراهیمی، نشان داد که علیدوستی با تلاش نستوه و خستگی‌ناپذیری به دنبال جایزه است و می‌خواهد چک هر تهمت و جوسازی‌ای علیه مملکتش را به نفع جایزه گرفتن خودش نقد کند. اما این پایان ماجرا نبود و غیر از این که «برادران لیلا» از جوایز اصلی و فرعی کن محروم ماند، یک اتفاق بدتر هم افتاد و از بد روزگار، ناگهان کتایون ریاحی پس از جشنواره، ادعا کرد که یک بازیگر باسابقه‌تر از بازیگر قبلی، بیست‌وپنج سال پیش به او تعرض کرده است؛ ادعایی که توسط لادن طباطبایی، یکی از بازیگران سابق سینما و تلویزیون، تأیید شد؛ بازیگری که اتفاقاً خیلی هم «صمیمانه» به همراه علیدوستی روی فرش قرمز پای گذاشت.
حالا برگردیم به فرضمان که مطابق آن، اصل جنبش me too را پذیرفته بودیم. تجاوز از جانب هرکسی غیرقابل قبول است و بی‌آبرو کردن متجاوز طبق قواعد این جنبش جایز؛ هر کسی هم آبروی فرد متهم به تجاوز را نبرد و سکوت کند، طبق متن بیانیه زنان «می تو»یی سینمای ایران، مهره سیستم، طرفدار خشونت علیه زنان، عامل عادی‌سازی تجاوز به حقوق زنان، مورد حمایت سیستم قضائیِ ضد زن، مجرم و … است. این‌ها ردیف کردن چند کلمه علیه خانم بازیگر نیست، کافی است به بخشی از بیانیه زنان سینماگر ایران مراجعه کنیم:
«آنچه به شکل روشنی خودنمایی می‌کند، سیستماتیک بودن این خشونت‌هاست. نه تنها ساز و کاری برای باز داشتن فرد صاحب قدرت از ارتکاب خشونت وجود ندارد، بلکه در یک توافق نانوشته اعمال خشونت بر زنان در محیط کاری عادی سازی شده و هیچ عواقب جدی‌ای متوجه خشونت‌گر نیست و آزارگران از شهرت و اعتباری که توسط طرفدارانشان به دست آمده، هیچ ترسی از دست بردن به این جرایم ندارند». خستگی خانم علیدوستی پس از تلاش بی‌وقفه و شبانه‌روزی برای گرفتن جایزه و عدم توفیقشان را درک می‌کنیم و توقع نداریم به همین زودی‌ها علیه بازیگر مورد نظر دوم موضع بگیرد، اما منتظر می‌مانیم تا اولین باری که علیدوستی می‌تواند گوشی به دست بگیرد، شاهد موضع قاطع ایشان در شبکه‌های اجتماعی باشیم؛ تا به این ترتیب، سوءتفاهم‌هایمان درباره نردبان کردن حقوق زنان توسط ایشان و همچنین داشتن استانداردهای دوگانه درباره افراد بر مبنای مناسبات باندهای سینمای کشورمان، برطرف شود.
برچسب ها
جنبش mee too , محمد قربانی
به اشتراک بگذارید
https://resalat-news.com/?p=66972
تعداد دیدگاه : دیدگاه‌ها برای تو هم؟ بسته هستند
- دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط رسالت در وب منتشر خواهد شد.
- پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.