اگر این نظرِ با مسمای «ادوارد برنشتاین» شاگردِ پیمان‌شکن «کارل مارکس» و «فریدریش انگلس» از بنیانگذاران مکتبِ نگون‌بخت مارکسیسم را بپذیریم که  «پارلمان،میدان مبارزه است» آن‌وقت این سؤال اساسی مطرح می‌شود که مبارزه برای چه؟ آیا هدف مبارزه صرف است؟ آیا هدف مبارزه برای تأمین منافع شخصی و گروهی؟ و یا آیا هدف تأمین منافع ملتی است که به تَن آن‌ها ردای وکالت پوشانده‌اند تا از منافع ریز و درشت‌شان دفاع شود؟