|مسعود پيرهادي – سردبير|
الحمدلله الذي جعلنا من المتمسّکين بولاية اميرالمؤمنين و الائمة عليهم السّلام.
برويم به سال ۱۰ هجري قمري و حجة الوداع؛ پيامبر خدا صلي الله عليه و آله از جبرئيل درخواست مي کنند از خدا بخواهد تا ايشان را از ابلاغ وصايت اميرالمؤمنين عليه السلام معاف بدارد؛ زيرا از کمي متقين و زيادي منافقين و فساد ملامت‌کنندگان و حيله‌‏هاي مسخره‌کنندگانِ اسلام اطلاع دارند اما با وجود اين مي دانند خداوند از ايشان راضي نمي‌‏شود مگر آنچه در حق علي بر او نازل کرده ابلاغ نمايند. «يا اَيهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما اُنْزِلَ اِلَيکَ مِنْ رَبِّکَ وَ انْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَالله يَعْصِمُکَ مِنَ النّاسِ؛ اي پيامبر برسان آنچه ـ در حق علي ـ از پروردگارت بر تو نازل شده و اگر انجام ندهي رسالت او را نرسانده‌‏اي و خداوند تو را از مردم حفظ مي‏‌کند.»
سپس پيامبر خدا (ص) محکم، قاطع و مستظهر به وعده الهي فرمود: «اي مردم، اين مطلب را درباره او بدانيد و بفهميد و بدانيد که خداوند او را براي شما صاحب‌اختيار و امامي قرار داده که اطاعتش را واجب نموده است بر مهاجرين و انصار و بر تابعين آنان به نيکي و بر روستايي و شهري و بر عجمي و عربي، و بر آزاد و بنده و بر بزرگ و کوچک و بر سفيد و سياه. بر هر يکتاپرستي حکم او اجرا شونده و کلام او مورد عمل و امر او نافذ است. هر کس با او مخالفت کند ملعون است و هر کس تابع او باشد و او را تصديق نمايد مورد رحمت الهي است. خداوند او را و هر کس را که از او بشنود و او را اطاعت کند آمرزيده است.»
از فرازهاي ديگر خطبه غدير در اينجا مي گذرم، اما شيعيان و محبان اميرالمؤمنين (ع)، لااقل در اين ايام نگذرند. آيات قرآن، تأکيدات صريح پيامبر (ص) در غدير، بشارت و انذار بي بديل و خلاصه هر چه در توان ايشان بود به کار گرفته شد، اما پس از ماجراي غدير با آن عظمت و بيعت مسلمانان، تنها هفتاد روز بعد، شد آنچه شد؛ سقيفه به پا شد و امر خدا و تأکيد رسول خدا به کناري نهاده شد و علي (ع) بالاجبار، بنا به «مصلحت» و براي بقاي اسلام، سکوت پيشه کردند؛ سکوتي به طول بيست و پنج سال.
آن علي (ع) بود و مسئله هم ولايت، امامت و وصايت بعد از پيامبر (ص) بود؛ مسئله‌اي که هدايت بشريت را تحت الشعاع قرار مي‌داد.
هزار و چهارصد و سي سال سفر کنيم. دو فقيه، دو اسلام شناس، دو قاضي القضات، فارغ از قضاوت راجع به آنان، اصلا کارشان تشخيص مصلحت‌ها و صلاحيت‌هاست، از مصلحت نظام تا مصلحت و صلاحيت کانديداها و حتي رهبر مملکت؛ اما نکته شگفت‌انگيز ماجرا اينجاست که در سخنراني و نامه‌نگاري خود نمي‌دانند، مصلحت را به مقتل مي‌برند.
آقايان! شأن شما که جاي خود، جايگاه بزرگتر از شما نيز بالاتر از اسلام نيست، فلذا تشخيص مصلحت فرموده و بيش از اين دشمن شادمان نکنيد. تمسک به ولايت اميرالمؤمنين که شکرش را ابتداي متن به‌جا آورديم يعني همين تشخيص مصالح؛ يعني خود را سپر اسلام کنيم نه بالعکس.