هادی حق‌شناس، کارشناس اقتصادی در گفت‌‌وگو با‌ خبرنگار «رسالت» به بررسی اثرات تقویت ترانزیت ریلی،جاده‌ای و دریایی و چگونگی توسعه این روند در سال‌جاری پرداخت و دراین‌باره اظهارکرد: ترانزیت به معنای عبور کالا از کشور است و عبور کالا از کشور‌ به معنای ایجاد منافع مشترک می‌باشد. به‌بیان‌دیگر اگر کالایی از کشور خارج شود، میان کشور صادرکننده و واردکننده منافع مشترک شکل خواهد گرفت. مادامی‌که کالای خارج‌شده از کشور ایران به کشور هدف ارسال شود و پس‌ازآن به کشوری دیگر ارسال گردد، منافع مشترک میان دو کشور ایجاد خواهد شد. بنابراین هرآنقدر که این مسیر توسعه یابد، توفیق اقتصادی گسترش پیدا خواهد کرد و در بلندمدت موجب شکل‌‌گیری منافع امنیتی خواهد شد. به‌عنوان‌مثال در زمان تحریم‌های اعمال‌شده علیه کشور، بندر چابهار هندی‌ها را‌ مشمول تحریم نکرد یا روند صادرات برق به عراق مشمول تحریم نشد چراکه عراق نیازمند برق ایران بود و هندی‌ها نیز در چابهار به‌منظور ارسال کالا به افغانستان سرمایه‌گذاری کرده بودند. به‌موجب شکل‌گیری منافع، کشورها مشمول تحریم نشدند و این امری حائز اهمیت می‌باشد. 
وی افزود: عبور کالا از ایران به معنای سرمایه‌گذاری سایر کشورها از مسیر ایران است. این روند نه‌تنها دربرگیرنده منافع اقتصادی است بلکه منافع سیاسی و امنیتی نیز رقم خواهد زد. 
حق‌شناس تصریح کرد: بدیهی است که بخشی از درآمد کشور از مسیر نفت، معدن و فروش کالاهاست و بخشی دیگر از مسیر خدمات است. به‌عنوان‌مثال اگر فرودگاه امام محل تغییر مسیر هواپیما‌ها باشد، درآمدزایی شکل‌ خواهد گرفت. به‌عبارت‌دیگر ترانزیت مسافران در فرودگاه‌ها به‌عنوان مقاصد تغییر مسیر درآمد ایجاد خواهد کرد و اهداف سیاسی و اقتصادی رقم خواهد زد. 
کارشناس مسائل اقتصادی بابیان اینکه عبور کالا و ترانزیت از مسیر ایران مزیت‌های ویژه‌ای دارد، در پایان این گفت‌وگو همچنین خاطرنشان کرد: اگر کالاهایی که از مسیر ترانزیت به آسیای میانه و کشورهای حاشیه دریای خزر می‌روند از مسیر ایران هدایت شوند و از بنادر ایرانی منتقل شوند، درآمد ترانزیت و منافع مشترک شکل خواهد گرفت. خوشبختانه به لحاظ زیرساخت بندر، راه، فرودگاه، راه‌آهن با مشکلی روبه‌رو نیستیم و زیرساخت‌های کافی وجود دارد. آنچه که در شرایط حال حاضر ‌اهمیت دارد به‌کارگیری ظرفیت‌ها متناسب با زیرساخت‌ها است. ضرورت دارد تا مطابق با زیرساخت‌های موجود، ظرفیت‌های خود را گسترش دهیم. قریب به دو دهه از شرح کریدورهای شمال به جنوب و غرب به شرق می‌گذرد اما همچنان به‌درستی از این ظرفیت‌ها استفاده‌نشده است. مهم‌ترین عامل عدم به‌کارگیری ظرفیت‌ها مسائل تحریمی و چالش‌های‌ منطقه‌ای است.