|محمدكاظم انبارلويي|
اينكه ترامپ كيست؟ آدم و عالم مي‌دانند او جرثومه فساد سياسي و اخلاقي است. او نماد تمام عيار فساد اخلاقي در نظام سياسي آمريكاست.
او يك پديده سياسي در نظام سياسي آمريكا است. اين پديده را بايد شناخت و مطابق آن ديپلماسي خارجي كشور را نسبت به دشمن‌ترين دشمنان نظام تنظيم كرد.
اينكه ترامپ فاسد و مفسد است مهم نيست. مهم اين است كه طراحان پيام سياست در سپهر سياست آمريكايي از اين پديده سخن از يك مكتب سياسي به نام ترامپيسم به ميان آورده‌اند.
حال بايد ديد ترامپيسم چيست؟
ترامپيسم يعني ديوانگي در سياست و خود را به ديوانه‌بازي زدن اما عاقلانه در صيانت از منافع ملي عمل كردن!
ترامپيسم يعني بدقولي، بدعهدي و بدقلقلي!
ترامپيسم يعني هيچ قول و قرار قبلي حكام آمريكا مهم نيست مگر اينكه ناني از آن در سفره سرمايه‌داران طماع آمريكا باشد.
ترامپيسم يعني تا سر حد جنون دروغ گفتن به طوري كه مخاطب اين دروني راست است.
ترامپيسم يعني دست‌ روي ماشه هسته‌اي براي ترساندن رقيب، اما روز نبرد و هماوردي جرئت حتي شليك يك گلوله را نداشتن.
ترامپيسم يعني ندادن حتي يك سنت هزينه نظامي.
ترامپيسم يعني شليك همه خشاب تهديد و تحريم اقتصادي روي حريف ولو دوستان و همپيمانان.
ترامپيسم يعني تهديد دولت‌ها و ملت‌ها به براندازي.
ترامپيسم يعني تهديد جدي تمام عيار فرهنگي كه همه عزت و عظمت و شرافت فرهنگي ما را تهديد مي‌كند.
ترامپيسم يعني دولت آمريكاي بي‌روتوش عريان‌تر از هميشه.
ترامپيسم يعني هتاكي و فحاشي حتي به دوستان و همپيمانان.
به راستي آيا با اين دولت و رئيس آن مي‌شود مذاكره كرد؟
اگر مذاكره شود مي‌شود، توافق كرد؟ اگر توافق شود، مي‌توان اعتماد به اجراي آن داشت؟
اوباما كه ظاهرا مؤدب و با نزاكت بود از همان فرداي توافق زد زير همه عهد و پيمان خود و تحريم‌هاي ايران را تمديد كرد. اين مردك كه در كاخ سفيد جاخوش كرده خودش به طور جدي فرياد مي‌زند؛ «من به هيچ توافقي حتي با دوستان و نيز توافق خودم با كسي پايبند نيستم».
​​​​​​​شنيده شد در سفر اخير ظريف به نيويورك ترامپ يك پيشنهاد شيرين، فريبنده و وسوسه‌انگيز توسط كسي كه فكر مي‌شد دل‌خوشي از ترامپ ندارد و از مقامات كنگره بود مطرح كرد و ظريف آن را رد كرد.
دستگاه ديپلماسي كشور مي‌داند امروز با چه جانوراني در كاخ سفيد رو به‌رو است. اما برخي هنوز اميد دارند آمريكايي‌ها دست از فريب‌‌كاري بردارند و به عهد و پيمان خود عمل كنند. اگر مي‌خواستند عمل كنند اصلا نيازي به گفت‌وگو و مذاكره و توافق نيست. توافق حاضر است، امضاي ۶ قدرت جهاني پاي آن خودنمايي مي‌كند. ۱۶ سال روي اين توافق در دو سه دولت آمريكايي و اروپايي چانه‌زني شده است. ديگر جايي براي گفت‌وگو، مذاكره و توافق باقي نمانده است. تنها چيزي كه باقي مانده بدون گفت‌وگو و بدون مذاكره عمل به تعهدات طرف ما در برجام است. حتي گفت‌‌وگو براي چگونگي اجرا هم مسموع نيست.
تحريم وزير خارجه ما كه همواره بر طبل گفت‌وگو و مذاكره مي‌كوبيد و فكر مي‌كرد با يك مشت ديوانه و ابله مي‌شود توافق كرد، آخرين ميخ بر تابوت گفت‌وگو است. تحريم ظريف يعني خروج آمريكا از ديپلماسي مذاكره!
علي‌رغم اين رفتار احمقانه، هنوز كساني در كاخ سفيد حضور دارند و معتقدند؛ فشار اقتصادي به ايران موجب دو قطبي جنگ- مذاكره مي‌شود. محصول اين دو قطبي آشوب و اعتراضات مردمي است و ميل به مذاكره را افزايش مي‌دهد.
اكنون به اين نتيجه رسيده‌اند، شيپور جنگ نواخته نمي‌شود. چون حالش را ندارند. مذاكره‌اي هم در كار نيست چون ايران معتقد است با ديوانه نمي‌شود گفت‌‌وگو كرد. اما پرچم «مقاومت» برافراشته‌تر از هميشه در اهتزاز است و ضربات مقاومت پي‌درپي بر دشمن فرود مي‌آيد و مردم گفتمان مقاومت را براي استيفاي حقوق خود پذيرفته‌اند.
تحريم وزير خارجه ما نقطه اصلي استيصال آمريكا در برابر سياست خارجي انقلابي جمهوري اسلامي است. همه راه‌حل‌هاي تهديد، تحريم وتحقير در كاخ سفيد به بن بست رسيده است. بزك كنندگان چهره آمريكا در ايران نمي‌دانند با پديده تحريم ظريف چه كنند؟ چهره كريه آمريكا تنفرانگيزتر از هر روز در برابر مردم ايران و مردم جهان ظاهر مي‌شود و هيچ فرد و جرياني نمي‌تواند آن را گريم كند.
ترامپيسم در غرب در حال گسترش است. ظهور بوريس جانسون در لندن و مونگول‌نمايي او در سياست داخلي و خارجي درست نسخه ترامپ در واشنگتن است. وزارت خارجه بايد فاتحه گفت‌‌‌وگو با غرب را بخواند و دريچه‌هاي بزرگ‌تري براي تحكيم روابط باشرق به‌ويژه روابط راهبردي با چين، روسيه و هند باز كند. اگر گفت‌وگو را نتيجه‌بخش مي‌دانيد آن را در شرق جست‌وجو كنيد.