حانیه مسجودی
تعامل؛ واژه‌ای که اجرایش می‌تواند دردهای بزرگی را از دوش ملت ایران بردارد و کم‌وکاستی‌ها را نمایان و موجب برجسته شدن نقاط قوت کشورمان شود. تعامل دولت با ملت، مجلس با ملت و دولت با مجلس و قوه قضائیه همواره یکی از چرخه‌های مهم و تأثیرگذار درروند پیشرفت یا پسرفت کشور بوده است.
در ۸ سال گذشته شاهد تغییر فاحش ترکیب نمایندگان مجلس و رویکرد مجلس دهم به مجلس یازدهم بودیم و می‌توان گفت که حدود ۷ سال از عمر دولت یازدهم و دوازدهم با وکلای خویش در بهارستان سپری شد و اگر هم تعاملی بین دولت و مجلس بود به‌واسطه وکیل‌الدوله بودن نمایندگان مجلس بوده‌است. نمایندگانی که به نظر می‌رسید بیشتر آن‌ها وام‌دار دولت بودند تا وام‌دار ملت.
 دوره یازدهم مجلس و آغاز دوری و لانه‌گزینی دولت دوازدهم؛ این عدم همکاری چه تأثیراتی داشت؟
اما با شروع یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی و حضور نمایندگان جوان و انقلابی که از دل مردم برآمده بودند، دولت درظاهر و باطن همکاری و تعاملش را با قوه مقننه قطع کرد و رئیس دولت قبل حتی یک‌بار نیز در مجلس یازدهم حضور پیدانکرد.
این عدم همکاری دولت با مجلس موجب اجرایی نشدن یا بی‌کیفیت اجراشدن مصوبات مجلس که در راستای حل مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم بود، شد.
در سال گذشته نه‌تنها شاهد دورشدن دولت از مجلس بودیم بلکه رئیس دولت یازدهم و دوازدهم، رئیس دفتر رئیس‌جمهور و سایر دولتمردان بارها مخالفت خود با برخی از مصوبات مجلس را علنی اعلام می‌کردند و این ناهماهنگی را به رخ کشورهایی می‌کشیدند که از این دوری و ناهماهنگی لذت می‌بردند.
  لج‌بازی سیاسی روحانی با مجلس و دادن سرنخ به آمریکا برای فشار به ایران
حسن روحانی، رئیس دولت یازدهم و دوازدهم در ماه‌های پایانی دولت خویش درمورد روند مذاکرات احیای برجام در وین چندین بار اعلام کرد که قانون مجلس تاکنون مانع رفع تحریم‌ها شده است. اما خاطرش نبود که قانون مجلس کمتر از ۶ ماه است که مصوب و اجرا شده و در همین مدت‌زمان کوتاه شاهد ترس و اعتراض غربی‌ها به گام‌های کاهشی تعهدات برجامی جمهوری اسلامی ایران بودیم. شاید رئیس‌جمهور قبلی کشورمان دقت نکرده بود که بیش از ۵ سال است معطل اجرای تعهدات طرف‌های غربی هستیم و باوجوداینکه تمام تعهداتمان را اجرا کرده بودیم اما آمریکا از این توافق خارج شد و کشورهای اروپایی نیز به هیچ‌یک از تعهدات برجامی خویش عمل نکردند. او حتی یک‌بار دیگر به‌طعنه گفت اگر در داخل اجازه دهند، عراقچی کار مذاکره را در وین تمام می‌کند. اما آیا رئیس‌جمهور نمی‌دانست این صحبت‌های تفرقه‌‌افکنانه یک پالس و ابزاری برای سوءاستفاده آمریکا و کشورهای اروپایی از مذاکرات خواهد شد و عدم رسیدن به توافق را به داخل ایران ربط خواهند داد؟ چه‌بسا که آمریکا نیز همان زمان اعلام کرد:«مشکل شما در میز مذاکره با ما نیست، مشکل شما از داخل کشور خودتان است، بنابراین ابتدا مشکل و اختلافات داخلی خود را حل کنید سپس پای میز مذاکره بنشینید.»
 تعامل سران قوا چه اهمیتی دارد؟
حال با بررسی اتفاقات و رفتارهای گذشته می‌توان به اهمیت و لزوم تعامل قوا با یکدیگر پی برد. دولت سیزدهم باید از سیاست‌های اشتباه و افراطی دولت گذشته درس بگیرد، همان‌طور که رهبر انقلاب فرمودند.
ایشان در دیدار آخرشان با دولت دوازدهم تأکید کردند که مسئولان باید از دولت روحانی درس بگیرند و ارتباط با غرب درس عبرت باشد، چراکه تلاش‌های دولت روحانی نشان داد که نمی‌توان به آمریکا اعتماد کرد.
مسئله این است که ۸ سال اخیر برای تک‌تک مردم و نمایندگان مجلس یازدهم و دولتمردان سیزدهم در تمام حوزه‌ها درس عبرتی بود و موجب آگاهی از راه درست و غلط شد. در تمام این سال‌ها مردم با تصمیماتی روبه رو
 شدند که می‌شد بهتر باشد اما طوری اتخاذ شد که زندگی را به کام آن‌ها تلخ و حتی برنامه‌هایشان را به سال‌ها بعد موکول کرد. مسئولان متوجه شدند که تصمیمات شب جمعه‌ای نمی‌تواند روش خوبی برای جراحی دردهای اقتصادمان باشد و برای تغییر رویه در یک حوزه از اقتصاد باید آرام‌آرام و با برنامه و اقناع عمومی عمل کرد و در ادامه نیز مردم متوجه اهمیت ارتباط مجلس و دولت و تأثیر لج‌‌بازی‌های سیاسی شدند. لج‌بازی‌هایی که خود را در جلسات هفتگی دولت جا کرده بود و مردم از تیکه‌های رئیس‌جمهور به مخالفان یا کسانی که احیانا هم‌مسیر و هم‌فکرش نبودند، خسته شده بودند.
 ایران آبستن تغییر و چرخش دولت به نفع ملت است
حال اما زمان تغییر است. مردم رئیس‌جمهوری را می‌خواهند که اگر نزدیکانش مرتکب فساد شدند و مسئولان خواهان مجازاتش بودند، تهدید به ناامنی نکند. مردم دولتی را می‌خواهند که دست از قلدری با دوستان و منتقدان داخلی بردارد و به دیده منت انتقادات و پیشنهادات سازنده را بپذیرد. چراکه او صاحب‌اختیار مملکت نیست بلکه صرفا یک مجری است که باید ازطریق بهترین راه‌حل‌ها مشکلات و سختی‌های اقتصادی را برطرف کند و میراث خوبی برای آیندگان و دولت بعدی به‌جا بگذارد.
با نگاهی گذرا به اقدامات رئیس‌ دولت سیزدهم درهمین روزهای ابتدایی به نظر می‌رسد جمهوری اسلامی ایران آبستن تغییر است. تغییری از جنس شنیدن درد مردم مناطق محرومی که جان و مال خود را در دوران ۸ سال جنگ تحمیلی برای حفاظت از ایران و خاک وطن گذاشتند. تغییر رئیس‌جمهوری که از پشت شیشه‌های دودی خودروی بالاترین مدل رضایت یا نارضایتی مردم را می‌سنجید و بدون ارتباط با‌ آن‌ها و پرسیدن نظرشان برایشان تصمیم می‌گرفت. حجت‌الاسلام رئیسی در همین زمان اندک نشان داده است که می‌توان بالاترین مقام ارشد کشور بود و بین مردم قدم گذاشت. او نشان داد که می‌توان با تعامل مجلس و اقناع نمایندگان کارها را پیش برد و این همدلی را به جامعه نیز سرایت داد. به امید روزهایی به‌دوراز لج‌بازی و دعواهای سیاسی، به‌دوراز نگاه ارباب‌ورعیتی و یک جامعه همدل و همفکر.