محسن پیرهادی
تقارن ایام بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی رئیس‌جمهور با آغاز هفته دولت، فرصت مغتنمی برای پرداختن به چند نکته است. هفته دولت را به دولتمردانی که به‌تازگی ردای مسئولیت به تن کرده‌اند یا در آستانه ورود به دولت‌اند، تبریک می‌گویم و توجه دولتمردان و سایر بخش‌های حاکمیت را به چند مسئله جلب می‌کنم:
یک. اغلب پیشکسوتان مسائل اجرایی و تقنینی و ازجمله رهبر معظم انقلاب بر این باورند که لایحه بر طرح مقدم است. استدلال اصلی ماجرا هم این است که چون دولت در میانه میدان اجراست، اولا ظرافت‌ها و ابعاد اجرایی یک قانون را بهتر درک می‌کند و اگر قانونی پیشنهاد می‌کند، ناظر به نوع پیاده‌سازی و با لحاظ نحوه انجام است. از سوی دیگر، چون نهایتا دولت خود قرار است اجراکننده باشد، طبیعتا با مصوبه‌ای همراهی بیشتری نشان خواهد داد که طراح آن بوده باشد. 
دو. دقیقا مشابه همین مسئله در انتخاب مسئولان عالی اجرایی و به‌ویژه وزیران مطرح است. اگر به رئیس‌جمهور به‌اندازه کافی اعتماد شود و حل مسائل و مشکلات و پیمودن مسیر دشوار اداره کشور از او خواسته شود، بهتر است که به گزینه‌های مطلوب او برای جایگاه وزارت رأی اعتماد داده شود. این بدان معنا نیست که رأی اعتماد مجلس به وزرا جدی گرفته نشود، چرا که مادامی که امضای نمایندگان مردم پای دفتر یک گزینه پیشنهادی قرار نگیرد، او وزیر نخواهد شد و از آن طرف، وزارتش تا لحظه ای دوام خواهد داشت که مجلس امضای خود را از پای اسم او برنداشته باشد. اما قضیه این است که رئیس جمهور باید کشور را اداره کند و هر قدر به او بیشتر اعتماد شود تا گزینه های اصلی و حداکثری خود را به کار گیرد و با تیم اصلی خود کار کند، قوه مجریه بیشتر در وظایف دشوار خود موفق خواهد بود و حتی می‌توان بیشتر روی دولت حساب باز کرد و در پایان، دقیق‌تر از دولت حساب کشید.
سه. حجت‌الاسلام‌والمسلمین رئیسی، رئیس قوه مجریه‌ای است که حدود ۵ برابر نفر بعد از خود رأی داشته و این یعنی جامعه به او اعتماد دارد.
 عمده وزرای پیشنهادی او نیز از میان افراد کارکشته حوزه‌های تخصصی یا جوانان خوش‌فکر و تحول‌خواه انتخاب‌شده‌اند. پیش‌ازاین نیز گفته‌ام که به دولت رئیسی امیدوارم و به کابینه و برنامه‌های او می‌توان دل بست که حداقل بسیاری از مشکلات و خرابی‌های ۸ سال گذشته را جبران کند. اعتماد به دلسوزان، شرط اول هر کار بزرگ است.