پس از تصویب لایحه دولت برای اصلاح ماده ۸۷ قانون مدیریت خدمات کشوری در مجلس شورای اسلامی، دو گروه با دو طیف نظری مختلف در این‌باره به اظهارنظر پرداختند؛ از مراجع و علما تا اساتید حوزه و دانشگاه و اصحاب رسانه. برخی کاملا موافق و خوشحال از این اتفاق و برخی به‌شدت مخالف و نگران از این امر. تا اینجای کار، این پدیده، نشان از پویایی و زنده‌بودن جامعه و نخبگان دارد و بسیار خوشحال‌کننده است. وقتی مردم نسبت به وقایع، خنثی نیستند و فعالانه اظهارنظر و حتی عملیات می‌کنند باید سر به سجده گذاشت و خدا را شکر کرد و هرگاه مردم نسبت به این امور، با بی‌تفاوتی برخورد کردند باید نگران شد.
نفس آزاداندیشی، محترم است و اتفاقا باید روزبه‌روز در دامنه وسیع‌تری محقق شود. نباید ما تنها موافق آزاداندیشی موافقان خود باشیم؛ ما آزاداندیشی مخالفان نظر خود را هم محترم می‌دانیم. 
هر دو‌ طیف باید تبیین و روشنگری کنند؛ صدای بلند را باید از منطق و استدلال شنید نه کف خیابان و رسانه و تریبون. 
در مسائلی مثل تعطیلی شنبه یا پنج‌شنبه باید مباحثه کرد؛ با حکمت، با موعظه حسنه و جدال احسن، بالاخره باید راه پرفایده‌تر و کم‌هزینه‌تر را پیدا کرد ولی در این مسیر، حق نیت‌خوانی و تکفیر و تحقیر نداریم.
اخلاق و رفتار انسانی و اسلامی در مواجهه با پدیده‌ها و موضوعات، تابع زمان و مکان نیست؛ یک امر مسلم و واجبی است که در «پنج شنبه» و «شنبه» هر دو یکسان است.
‏اگر در جامعه مسلمین، گروهی بر سر یک اختلاف نظری که در هر دو سر ماجرا یک فقیه عالیقدر و مرجع تقلید حضور دارد، گروه دیگر را یهودی یا خوارج بنامند، صرفا بغض و عداوت بین مسلمین ایجاد می‌شود که با فلسفه این قانون و البته اسلام و اخلاق در تناقض است.
‏چند مرجع تقلید و ‌عالم موافق و چند مرجع تقلید و عالم مخالف هستند؛ بنابراین اتهام هر طیف به مخالفت با دین، بی‌تقوایی است.
باید پذیرفت نه حکیم فرزانه‌ای مثل آیت‌الله جوادی آملی که شاید بزرگترین مفسر قرآن کریم در عصر ماست و جایگاهش در نگاه امام و مقام معظم رهبری ویژه است، بی‌دلیل بر امری موافقت می‌کنند و نه فقیه و عالم برجسته‌ای مانند حضرت آیت‌الله سبحانی که عمر پربرکتش را در فقه و اصول و عقاید و پاسخ به شبهات صرف کرده‌اند، بدون حجت، مخالفت می‌نمایند. بحث‌های طلبگی و اختلاف رأی و نظر، هیچ ایرادی ندارد و خیلی هم به پخته شدن و رشد نظرات کمک می‌کند اما نیت‌خوانی و تکفیر و توهین و تهمت، ناصواب است.
آورده و فایده افزایش تعطیلات باید رشد و تعالی و نشاط جامعه باشد و اگر این هم بخواهد محمل دوقطبی و اختلاف شود نقض غرض رخ می‌دهد.
فرهنگ و اقتصاد هر دو از مسائل اولویت‌دار کشور ماست که باید توأمان پیش برود. از سویی جسارت و شجاعت در تغییرات و تحول در روش‌های مرسوم جاری کشورداری از نشانه‌های اقتدار و حرکت رو به آینده است.
گفت‌وگو و شنیدن صدای فعالان عرصه‌های اقتصادی، فرهنگی، گردشگری و نظام اداری کشور و تأمین بخشی از مطالبات آنها از یک حکمرانی پویا و قوی مبتنی با تعامل دوسویه با مردم توقع می‌رود.
باید با تقوا و صبوری و البته شجاعت برای ساختن ایرانی قوی‌تر بکوشیم، ان‌شاءالله.